1. Το Βλάση στο δήμο Σκάρμιγκα
2. Το Βλάση στο δήμο Βουφράσου
3. Το έμβλημα του δήμου
4. Αθανάσιος Φράγκος: Ο πρώτος δήμαρχος...
5. Σπύρος Ζανιώτης: Δήμαρχος Βουφράσου 1844
6. Το Βλάση έδρα του δήμου το 1851
7. Θεόδωρος Μαργέλης δήμαρχος το 1852
8. Μάστορας Κωνσταντής: Πάρεδρος το 1861
9. Δημητρακόπουλος ή Δημητρακάς δήμαρχος το 1866
10. Νίκος Σκαλτσής: Δήμαρχος την περίοδο 1870-1882
11. Αθανάσιος Μαργέλης-Αναστάσιος Τσαπόγας: Δυο πετυχημένοι δήμαρχοι...
12. Γιώργος Τσαπόγας δήμαρχος το 1891
13. Η δολοφονία του Δημάρχου Αθανασίου Μαργέλη
14. Η διάλυση του δήμου και η δημιουργία της κοινότητας Βλάση
15. Ασημάκης Κωνσταντίνος: ο πρώτος πρόεδρος της κοινότητας Βλάση
16. Θεοδωρακόπουλος Παναγής
17. Νέστορας Αλέξανδρος
18. Λυμπερόπουλος Ευστάθιος
19. Κακούρης Αντώνης
20. Κοτσόβολος Ιωάννης
21. Μάστορας Σταύρος
22. Αποστολόπουλος Διονύσης
23. Κακούρης Μάρκος
24. Έντονες αντιδράσεις για να μην αναλάβει πρόεδρος ο  Ανδρέα Μάστορα
25. Μάστορας Ιωάννης
26. Αριστείδης Μυλωνάς
27. Κοτσόβολος Σπύρος
28. Μαρινόπουλος Κωνσταντίνος
29. Αποστολόπουλος Ευστάθιος
30. Μάστορας Στυλιανός
31. Μητρόπουλος Αναστάσιος
32. Κακούρης Ασημάκης
33. Κακούρης Γεώργιος
34. Κωτσόβολος Αναστάσιος
35. Λεντούδης Γιάννης
36. Η επανίδρυση του δήμου το 1997. Το Βλάση στο δήμο  Βουφράσου
37. Οι πρώτες δημοτικές εκλογές (1998)
38. Οι  δεύτερες δημοτικές εκλογές (2002)
39. Οι τρίτες δημοτικές εκλογές

ΤA KEIMENA ΠΡΟΕΡΧΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΒΙΒΛΙΑ ΚΑΙ ΕΡΓΑΣΙΕΣ ΤΟΥ ΤΑΣΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ

Το Βλάση στο δήμο Σκάρμιγκα

Μετά την απελευθέρωση από τον τούρκικο ζυγό το Βλάση διοικητικά εντάχτηκε στο δήμο Σκάρμιγκα. Αυτό έγινε το 1836. Μάλιστα στο Φ.Ε.Κ. της 17ης Μαρτίου 1837 βλέπουμε ότι δημαρχιακός πάρεδρος στο δήμο Σκάρμιγκα διορίστηκε ο Βλασαίος αγωνιστής της επανάστασης Κωνσταντίνος Ντούβαλης. Ο δήμος Σκάρμιγκα συγκροτήθηκε με το Φ.Ε.Κ. 80 της 28ης Δεκεμβρίου 1836, παρ. 21. Στο δήμο εντάχτηκαν τα χωριά Σκάρμιγκα (Ήταν έδρα του δήμου), Βλάση, Νάσια, Μπέσα ή Μπέλα, Μανιάκι, Κοντογόνι, Μαργέλη και Μηλιώτη. Με το Β.Δ. της 7ης Μαρτίου 1837 στο δήμο Σκάρμιγκα διορίστηκε δήμαρχος ο Ιωάννης Βάγγαλης και δημαρχιακοί πάρεδροι της έδρας του δήμου ο Ιωάννης Μυλωνάς και ο Ιωάννης Μολάος. Τέλος διορίστηκαν ειδικοί δημαρχιακοί πάρεδροι οι: Κ. Πανταζόπουλος από το Μανιάκι, Παν. Κατσιάς από το Πισπίσα, Κ. Ντούβαλης από το Βλάση, Α. Ρότσος από το Μηλιώτη. Στο Φ.Ε.Κ., αρ. 33, της 2ας Οκτωβρίου 1837 διαβάζουμε ότι στις 9 Σεπτεμβρίου 1837 διορίστηκε εισπράκτορας του δήμου Σκάρμιγκα ο Ν. Κωστόπουλος. Την ίδια εποχή τα διπλανά μας χωριά Κουρτάκι, Ζαϊμογλι, Πελεκανάδα και Δάρα άνηκαν στο δήμο Βίαντος.

ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ

Το Βλάση στο δήμο Βουφράσου

Το 1840 Όθωνας αναζητούσε στην αυτοδιοίκηση ένα πιο συγκεντρωτικό και ευέλικτο σύστημα, κάτι που η υπάρχουσα κατάσταση στους δήμους δεν του το παρείχε. Αποφάσισε, λοιπόν, το καλοκαίρι του 1840 να προχωρήσει σε συγχώνευση των δήμων και σε δημιουργία μεγαλύτερων και ισχυρότερων σε όλη την επικράτεια. Έτσι ο δήμος Σκάρμιγκα διαλύθηκε και τα χωριά του εντάχτηκαν στο δήμο Βουφράσου.

Ο δήμος Βουφράσου είχε δημιουργηθεί το 1836.  Το 1883 ο δήμος θα μετονομαστεί σε δήμο Βουφράδος. Η ίδρυση του δήμου δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ 80/28-12-1836. Στην αρχή το δήμο αποτελούσαν τα χωριά: 1) Χατζή, 2) Βλαχόπουλο, 3) Γκρούστεσι, 4) Αρναούταλη, 5) Βελή, 6) Δάσος των Χιλίων Χωριών και 7) Μύλοι του Χατζή. Ένα από τα πρώτα προβλήματα του δήμου ήταν η έδρα του, μια και ο τοπικιστικός ανταγωνισμός ήταν έντονος, ιδιαίτερα ανάμεσα στα χωριά Χατζή και Βλαχόπουλο. Μετά από πολλές διεργασίες και παρεμβάσεις τοπικών παραγόντων, το 1836, ορίστηκε προσωρινά έδρα του δήμου το χωριό Βλαχόπουλο και αμέσως μετά αυτή μεταφέρθηκε στο Χατζή. Πρώτος δήμαρχος ορίστηκε ο Αθανάσιος Φράγκος και εισπράκτορας του δήμου ο Κ. Βάλλιας με το ΦΕΚ 80/28-12-1836.

Το 1840 που το Βλάση εντάχθηκε στο δήμο Βουφράσου ο δήμος παρουσίαζε  πληθυσμιακή δύναμη 2.996 κατοίκων. Το δήμο συνολικά αποτέλεσαν οι παρακάτω οικισμοί:

1. Αρναούταλη

2. Βελή

3. Βλάση

4. Βλαχόπουλο

5. Γκρούστεσι

6. Δάρα

7. Ζαΐμογλι

8. Καρακασίλι

9. Κοντογόνι

10. Κουρτάκι

11. Κρεμμύδια

12. Μανιάκι

13. Μαργέλι

14. Μηλιώτη

15. Μίσκα

16. Νάσια

17. Πελεκανάδα

18. Πέραν

19. Πισπίσα

20. Ρομίρι

21. Ρούτσι

22. Σκαρμίγκα

23. Σουληνάρι

24. Φουρτζή

25. Χαλαμπρέζα

26. Χατζή

27. Μύλος Χατζή

28. Καπάσι

29. Μύλοι Ζουρλοδερβίση

30. Μύλος Σουλεϊμάναγα

31. Μύλος Ισάγα

32. Μύλος Αλμπαναίων

33. Ξενοδοχείο Σαγιά

34. Ξενοδοχείο Λυκοτραφίτη.

ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ

Το έμβλημα του δήμου

Όπως για την ονομασία, έτσι και για το έμβλημα επικράτησε η αντίληψη της πλήρους εξάλειψης όλων των στοιχείων που θύμιζαν οθωμανικό ζυγό. Με τη χάραξη των πρώτων σφραγίδων ασχολήθηκε ο Konrand Lange, και ο Έλληνας χαράκτης Κόντος, μετά τη βασιλική απόφαση της 15ης Αυγούστου 1835. Η σφραγίδα του δήμου Βουφράσου στην αρχή ήταν κυκλική χωρίς κανένα έμβλημα. Το δημοτικό συμβούλιο, το έτος 1882, πήρε απόφαση να τεθεί ως έμβλημα στη σφραγίδα του δήμου "τράγος" (Αρχαιολογική Εταιρεία, Αρχείο Παναγιώτη Ευστρατιάδη / αριθμός πρωτ. 2099/2 Ματρίου 1882). Η απόφαση αυτή δεν έγινε δεκτή, και κατόπιν γνωμοδότησης του αρχαιολόγου και υπεύθυνου για αυτά τα ζητήματα Π. Ευστρατιάδη, επελέγη ως έμβλημα ένα βόδι που βαδίζει, το οποίο επικυρώθηκε με το βασιλικό διάταγμα της 16ης Μαΐου 1882 (ΦΕΚ 89, σελίδα 472 κ.ε.).

ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ

Αθανάσιος Φράγκος: Ο πρώτος δήμαρχος...

Πρώτος δήμαρχος ορίστηκε ο Αθανάσιος Φράγκος που η καταγωγή του, μάλλον, ήταν από το χωριό Βλαχόπουλο. Ο Φράγκος διορίστηκε δήμαρχος με απόφαση που δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ 4 της 14ης Φεβρουαρίου 1836, σε ένα δήμο που υπήρχε μόνο στα χαρτιά. Το φορτίο ήταν βαρύ, η διαμάχη για την έδρα του δήμου μεγάλη και τα οικονομικά ανύπαρκτα. Ο δήμος μικρός σε έκταση και σε ανθρώπινο δυναμικό, αλλά ο δήμαρχος ζυμωμένος στο καμίνι του αγώνα, αφού υπηρέτησε δημοπρόκριτος σε όλη τη διάρκεια της επανάστασης, ήταν αποφασισμένος να φέρει σε πέρας την αποστολή του. Εξάλλου τον ακολουθούσε η φήμη του ικανού, που ήταν το αποτέλεσμα της προσφοράς του στο μετερίζι του στρατιωτικού.

Ο Φράγκος γνώριζε πολύ καλά τα προβλήματα των χωριών της Βουφράδας αφού στις 21 Σεπτεμβρίου του 1830, όταν μεσουρανούσαν στο Βλαχόπουλο και στο Χατζή τα ονόματα του Θεόδωρου Γιάνναρη και του Αλεβίζου Ρένεση, εξελέγη δικαστικός σύμβουλος, σύμφωνα με την υπ' αριθμ. 2070 διαταγή του διοικητή των μεσσηνιακών φρουρίων Κωνσταντίνου Ράμφου, μαζί με τους Σταμάτη Σικαλιά, Δημήτρη Ψώνη, Παναγιώτη και  Γιαννάκη Ρένεση, γεγονός που φανερώνει ότι ο δήμαρχος ασχολούνταν από τότε με τα κοινά, έχαιρε εκτίμησης από τον κόσμο και ήταν γνώστης των προβλημάτων της περιοχής.

Την εποχή που υπηρετούσε δήμαρχος ο Αθανάσιος Φράγκος, διορίστηκε εισπράκτορας, με το ΦΕΚ 80/28-12-1836, ο Βάλλιας, τον οποίο αντικατέστησε ένα χρόνο αργότερα ο Ζέρβας. Ο Ζέρβας διορίστηκε στις 12 Σεπτεμβρίου 1837 και ο διορισμός του δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ 33/2-10-1937.

Ο ίδιος δήμαρχος υπηρετούσε όταν ξέσπασαν το 1838, τα γεγονότα με το Βασίλη Μανιάτη, που εξελίχτηκαν σε αντιβαυαρική κινητοποίηση. Η στάση του δημάρχου στα γεγονότα παραμένει μέχρι σήμερα άγνωστη. Το πιο πιθανό είναι να έμεινε μακριά ο ίδιος από τα επεισόδια αφού το 1840, τότε που πραγματοποιείται η μεγάλη συγχώνευση των δήμων, και το Βλάση εντάσσεται στο δήμο Βουφράσου, τον συναντάμε να είναι και πάλι δήμαρχος.

ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ

Σπύρος Ζανιώτης: Δήμαρχος Βουφράσου 1844

Τέσσερα χρόνια μετά τη μεγάλη συγχώνευση των δήμων, που έγινε τον Αύγουστο του 1840, στο πηδάλιο του δήμου Βουφράσου βρέθηκε ο Σπύρος Ζανιώτης, που η καταγωγή του ήταν από το χωριό Πελεκανάδα και είχε στο ενεργητικό του πλούσια δράση στον αγώνα του 1821. Δεν έμεινε όμως για πολύ καιρό δήμαρχος γιατί όταν ανέλαβε ο Κωλέττης, αφού βγήκε νικητής στις εκλογές που έγιναν στις 27 lουλίου 1844, παίρνοντας την πλειοψηφία στις 6 Αυγούστου, και σχημάτισε κυβέρνηση με το Μεταξά, ακύρωσε το Σύνταγμα που με αγώνες ο λαός είχε κερδίσει το 1843, αρχίζοντας έναν πρωτοφανή διωγμό όλων όσοι ήταν αντίθετοι στα σχέδιά του. Θύμα αυτού του παράλογου διωγμού υπήρξε και ο Σπύρος Ζανιώτης. Η κυβέρνηση Κωλέττη τον έπαυσε από δήμαρχο το Μάιο του 1845. Βέβαια, για τα προσχήματα τον έμπλεξε με τις γνωστές μηχανορραφίες που έστηνε, σε μια ιστορία κατάχρησης κατά την καταμέτρηση και φορολογία αιγοπροβάτων στη Βουφράδα.

Η αθηναϊκή εφημερίδα "Αναμόρφωσις" γράψει στο φύλλο 91 της 27ης Μαϊου 1845: "Επαύθη ο αγαπητός και τίμιος δήμαρχος Βουφράσου, διότι κατήγγελε τας καταχρήσεις των δασονομικών προϊόντων και της απαριθμήσεως των αιγοπροβάτων"

Οι σκευωροί και οι λασπολόγοι είναι αποφασισμένοι να τον βγάλουν από το πολιτικό παιχνίδι και να τον καταδικάσουν σε πολύχρονη φυλάκιση. Βάζουν λοιπόν σε εφαρμογή ένα καινούργιο σχέδιο που προέβλεπε την ήττα του στις εκλογές του 1846. Όλος ο κρατικός μηχανισμός αρχίζει να στρέφεται ενάντια στο Ζανιώτη και στους οπαδούς του. Όταν θα 'χανε τις εκλογές, από 'κεί και μετά θα έμπαινε σε εφαρμογή το σχέδιο που προέβλεπε την πλήρη εξόντωσή του. Έτσι, τον Αύγουστο του 1845 στέλνουν για αστυνόμο στο δήμο το Σπύρο Μπουρμπουχάκη  με ειδική αποστολή, την πολιτική εξόντωση του δημάρχου.

Ο αστυνόμος Σπύρος Μπουρμπουχάκης έπρεπε μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα να τρομοκρατήσει τους φίλους και οπαδούς του Σπύρου Ζανιώτη, ώστε αυτοί να τον εγκαταλείψουν. Ταυτόχρονα με την τρομοκρατία της αστυνομίας, μια άλλη ομάδα ογδόντα οπλοφόρων με αρχηγό το Γερμανό Μαυρομιχάλη θα "αλώνιζε" τα χωριά της Βουφράδας και θα 'σπερνε το φόβο και τον τρόμο στους οπαδούς του Ζανιώτη.

Οι κάτοικοι της Βουφράδας είναι όμως αποφασισμένοι ν' αντισταθούν σ' αυτή την άνευ προηγουμένου τρομοκρατία. Πράγματι, καταφέρνουν τόσο η τρομοκρατία όσο και οι τόνοι λάσπης να γίνουν μπούμερανγκ για τους Κωλεττικούς, φέρνοντας γι' άλλη μια φορά στο τιμόνι του δήμου τον αγαπημένο τους δήμαρχο. Οι Κωλεττικοί, λυσσασμένοι από την αποτυχία τους, βάζουν αμέσως σε εφαρμογή ένα καινούργιο σχέδιο. Σκηνοθετούν δεύτερη "κατάχρηση δημοσίου χρήματος" εναντίον του Ζανιώτη. Μέχρι να γίνει το δικαστήριο, τον απομακρύνουν από τα καθήκοντά του αρχίζοντας νέο κύκλο λασπολογίας. Η δίκη ορίστηκε να γίνει αρχές Νοεμβρίου του 1846. Στη δίκη αυτή, που έγινε σε φορτισμένη ατμόσφαιρα, ξεσκεπάστηκε η πλεκτάνη και έλαμψε η τιμιότητα του δημάρχου. Η λέξη" ΑΘΩΟΣ" γέμισε χαρά τα χωριά του δήμου. Ο Σπύρος Ζανιώτης βρέθηκε ακούραστος γι' άλλη μια φορά στη σκυτάλη του δήμου. Κοντά στους δημότες του που τόσο τον λάτρευαν.

Οι Κωλεττικοί βάζουν και νέο σχέδιο σε εφαρμογή. Το σχέδιο αυτό θα το 'φερνε εις πέρας ένα νέο πρόσωπο, που άκουγε στο όνομα Γεώργιος Μπάστας. Πράγματι, νέα βάσανα και νέοι διωγμοί αρχίζουν για το Σπύρο Ζανιώτη, που με απόφαση του επάρχου Πυλίας τον παύουν από δήμαρχο και τον θέτουν σε κατ' οίκον περιορισμό. Την ίδια "τύχη" είχε και ο γραμματέας του δήμου Ι. Παπαδόπουλος. Στη συνέχεια, ο νομάρχης Μεσσηνίας Αμβροσιάδης ακύρωσε την εκλογή του Ζανιώτη χωρίς να λάβει υπ' όψιν του την απόφαση των δικαστηρίων.

Μεγάλο αγώνα για την αποκατάσταση του Ζανιώτη πραγματοποίησε ο βουλευτής Πυλίας Μιχάλης Σχινάς. Πέρα από την κατάθεση επερώτησης στη Βουλή, όπου με σκληρή γλώσσα ζητούσε εξηγήσεις από τον υπουργό Ρήγα Παλαμίδη, γυρνούσε τα χωριά και ενημέρωνε τους κατοίκους.

ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ

Το Βλάση έδρα του δήμου το 1851

Μας είναι μέχρι σήμερα άγνωστα τα αίτια της μεταφοράς  της έδρας του δήμου από το Χατζή στο Βλάση στις 10 Φεβρουαρίου  1851. Η μεταφορά της έδρας δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ 5/17 Μαρτίου 1851, σ. 19Β'. Ήταν η εποχή που στο δήμο εκτελούσε χρέη δημάρχου ο δημαρχιακός πάρεδρος Παν. Αναστασόπουλος που είχε διοριστεί στις 11 Αυγούστου του 1850.

Τον Απρίλιο του 1851 δημοτικός πάρεδρος και εκπρόσωπος του χωριού Μηλιώτη υπηρετούσε ο Αθανάσιος Ρότσος, παλιός αγωνιστής του 1821 (ΦΕΚ 12/12 Μαϊου 1851, σ. 69Α'). Επίσης, με το Β.Δ. της 8ης-5-1851 διορίστηκε στο δήμο εισπράκτορας ο Παναγιώτης Δούβαλης από το Βλάση στη θέση του Ιωάννη Βάγγαλη (ΦΕΚ 74/1851) που καταγόταν από το Σκάρμιγκα και είχε υπηρετήσει ως αξιωματικός το 1821 στο σώμα του αδελφού του Ανδρέα Βάγγαλη.

ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ

Θεόδωρος Μαργέλης δήμαρχος το 1852

Για πρώτη φορά συναντάμε το Θεόδωρο Μαργέλη στην τοπική αυτοδιοίκηση το 1852. Τότε, με το Β.Δ. της 28ης Φεβρουαρίου που δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ 14/4-1852 διορίστηκε δήμαρχος ο αξιωματικός του αγώνα Θεόδωρος Μαργέλης, με δημαρχιακούς παρέδρους τους επίσης γνωστούς αγωνιστές του 1821 Παναγιώτη Αναστασόπουλο, Αθανάσιο Λαμπρόπουλο και Πέτρο Πετρόπουλο. Στις 12 Μαΐου 1853 διορίστηκε στο δήμο ειδικός πάρεδρος και εκπρόσωπος του χωριού Καμπάσι ο Σπύρος Μυλωνάς (ΦΕΚ 18-7-1853), ως αντικαταστάτης του αποβιώσαντος ειδικού παρέδρου του οποίου το όνομα δεν μπορέσαμε να εξακριβώσουμε.

Το 1854 με το Β.Δ. της 9ης Σεπτεμβρίου (ΦΕΚ 42/19-10-1854) επαναδιορίστηκε δήμαρχος ο Θεόδωρος Μαργέλης και στις 13 Αυγούστου 1858 διορίστηκε ταμίας του δήμου ο Αναγνώστης Κωστόπουλος, σε αντικατάσταση του απολυθέντος Κωνσταντίνου Μπάρκα (ΦΕΚ 44/24-10-1858).

Στα τέλη Νοεμβρίου 1860 εξελέγη δήμαρχος ο Θεόδωρος Μαργέλης. Η καλαματιανή εφημερίδα "Πελοπόννησος" στις 2 Δεκεμβρίου 1860 τον επικρίνει δριμύτατα, γράφοντας: "...εξελέγη ο περιβόητος Θεόδωρος Μαργέλης, όστις διατελέσας άλλοτε δήμαρχος, εκτός των καταπιέσεων ας οι τρισάθλιοι δημόται του υπέφερον τρεις φοράς κατά το διάστημα της δημαρχιακής του θέσεως, εκηρύχθη έκπτωτος συνεπεία εγκληματικών πράξεων τιμωρηθεισών υπό της δικαιοσύνης...". Το φαινόμενο της επίκρισης και μάλιστα με σκληρή φρασεολογία από τον τοπικό Τύπο και όχι μόνο, ήταν συνηθισμένο την εποχή εκείνη και τις περισσότερες φορές δεν ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα, όπως για παράδειγμα δε συνέβαινε αυτό για το δήμαρχο Θεόδωρο Μαργέλη, ο οποίος κατά κοινή ομολογία είχε διαγράψει μια πετυχημένη πορεία στο δημαρχιακό θώκο και έχαιρε της εκτίμησης του κόσμου. Μόλις επικυρώθηκε το αποτέλεσμα των εκλογών του Νοεμβρίου 1860, με το Β.Δ. της 22ας Μαρτίου 1861 διορίστηκαν δημαρχιακοί πάρεδροι οι Π. Καρβέλας και Κ. Μάστορας (ΦΕΚ 19/2-6-1861). Στις 7 Σεπτεμβρίου 1860 ταμίας στο δήμο υπηρετούσε ο Νίκος Σταυρόπουλος, ο οποίος και απολύθηκε από το δήμαρχο για άγνωστους λόγους (ΦΕΚ 52/25- 10-1860) και λίγους μήνες αργότερα, με το Β.Δ. της 31^ης-1-1861 επαναδιορίστηκε ταμίας του δήμου ο Αναγνώστης Κωστόπουλος (ΦΕΚ 19/2-6-1861), που είχε και πάλι χρηματίσει ταμίας την περίοδο 1835-1842 και το 1858. Στις 17 Αυγούστου 1863 απολύθηκε και πάλι από το δήμο ο Αναγνώστης Κωστόπουλος και στη θέση του διορίστηκε ο Κωνσταντίνος Φιλόπουλος (ΦΕΚ 37/21-10-1863). Επίσης, στις 25 Φεβρουαρίου 1861 διορίστηκε δημαρχιακός πάρεδρος ο Δ. Ασημακόπουλος και ειδικοί πάρεδροι, ο Σπ. Μυλωνάς για το Καμπάσι και ο Κ. Δημητρακόπουλος για το Κουρτάκι (ΦΕΚ 19/2-6-1861).

Με το Β.Δ. της 9ης-10-1863 που δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ 39/7-11-1863 απολύθηκε από τη θέση του δημάρχου ο Θεόδωρος Μαργέλης γιατί δεν ήταν αρεστός στο επαναστατικό καθεστώς, αφού είχε ταυτιστεί με εκείνο του Όθωνα. Στις 23 Απριλίου 1865 διορίστηκε στο δήμο ταμίας ο Γ. Ράλλης στη θέση του Κ. Φιλόπουλου πού απολύθηκε (ΦΕΚ 33/6-7-1865).

ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ

Μάστορας Κωνσταντής: Πάρεδρος το 1861

Η οικογένεια των Μαστοραίων έχει παράδοση στην Τοπική Αυτοδιοίκηση αφού κατ΄ επανάληψη μέλη της οικογένειας αυτής βρέθηκαν στο πηδάλιο της Αυτοδιοίκησης. Αυτή η παράδοση έχει ρίζες στην  ίδρυση και λειτουργίας του δήμου Βουφράσου. Ένα από τα μέλη της οικογένειας αυτής που πρόσφεραν στην Αυτοδιοίκηση ήταν και ο Μάστορας Κωνσταντής του Πανάγου. Γεννήθηκε στο Βλάση την περίοδο της τουρκοκρατίας. Στα τέλη Νοεμβρίου του 1860 στο δήμο Βουφράδας πραγματοποιήθηκαν εκλογές που τις κέρδισε ο Αθανάσιος Μαργέλης. έτσι με το Β.Δ. 22-3-1861 τοποθετήθηκε στο δήμο δήμαρχος ο Αθανάσιος Μαργέλης και δημαρχιακοί πάρεδροι ο Κ. Μάστορας και ο Πετ. Καρβέλας (Φ.Ε.Κ. 19 της 2ας Ιουνίου 1861). Βέβαια το 1861 ο Κ. Μάστορας ήταν μεγάλος στην ηλικία, αυτό, όμως, δεν τον εμπόδισε να ασκήσει τα καθήκοντά του δημιουργικά στο δήμο. Παντρεύτηκε δυο φορές. Με την πρώτη του γυναίκα απέκτησε τα παιδιά Γιώργο και Τακτικό και με τη δεύτερη γυναίκα του τα παιδιά Θεόδωρο, Ιωάννη, Σταύρο, Ευστάθιο και Βασίλειο.

ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ

Δημητρακόπουλος ή Δημητρακάς δήμαρχος το 1866

Μετά τον πετυχημένο δήμαρχο Σπύρο Ζανιώτη το πηδάλιο του δήμου ανέλαβε ο Δημητρακόπουλος ή Δημητρακάς, το μικρό όνομα του οποίου δεν μπορέσαμε να διασταυρώσουμε, γι' αυτό και δεν το αναφέρουμε. Ο Δημητρακόπουλος ανέλαβε το δήμο στα τέλη Μαρτίου 1866, διαγράφοντας τη δική του πορεία σε μια δύσκολη στιγμή για το δήμο.

Λίγους μήνες μετά την εκλογή του νέου δημάρχου και συγκεκριμένα στις 30 Αυγούστου 1866, επαναδιορίστηκε δημαστυνόμος ο Αθανάσιος Μπενετόπουλος σύμφωνα με το ΦΕΚ 17/9-12-1866.

Το Μάρτιο του 1870 οπότε πραγματοποιήθηκαν δημοτικές εκλογές, ο Δημητρακόπουλος ηττήθηκε από το Νίκο Σκαλτσή, που κέρδισε πανηγυρικά την εκλογική αναμέτρηση στο δήμο.

ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ

Νίκος Σκαλτσής: Δήμαρχος την περίοδο 1870-1882

Ο Νίκος Σκαλτσής ήταν γιος του Κυριάκου Σκαλτσή , του μεγάλου αυτού αγωνιστή που έδρασε σ' όλη τη διάρκεια της Επανάστασης του 1821. Εξελέγη για πρώτη φορά δήμαρχος το 1870, σε μια εποχή που ο δήμος αντιμετώπιζε ανυπέρβλητα προβλήματα με τα στρατιωτικά αποσπάσματα. Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα των εφημερίδων της εποχής, ήταν ανήκουστα αυτά που συνέβαιναν στην περιοχή του δήμου Βουφράσου. Μάλιστα, στα τέλη του Σεπτεμβρίου 1875 τραυματίστηκε σοβαρά κατά την καταδίωξη φυγοδίκων ο ειδικός δημαρχιακός πάρεδρος για το Μανιάκι Γ. Παναγιωτόπουλος, γεγονός που ανάγκασε το δήμο να λάβει σκληρά μέτρα κατά της φυγοδικίας στην περιοχή.

Ο Νίκος Σκαλτσής αγωνίστηκε και έδωσε λύσεις στα περισσότερα προβλήματα που απασχολούσαν τους κατοίκους του δήμου. Με το κύρος που διέθετε, έδινε λύσεις συμβιβαστικές στις διαμάχες και στις αντιδικίες των δημοτών. Δεν είναι τυχαίο το δημοσίευμα της εφημερίδας "Δήμος" στο φύλλον 15 της 22ας Σεπτεμβρίου 1876 που μεταξύ άλλων έγραφε  για το Νίκο Σκαλτσή: ".. .ειλικρινής δε ων εις άκρον εις τας υποσχέσεις του, προσεκτήσατο χαρακτήρα πάγιον ειλικρινούς και ευυπολήπτου πολίτου και δημάρχου, ον σήμερον ολίγοι δήμαρχοι, τω κομματισμώ τυψλούμενοι, έχουσιν...".

Τον Ιανουάριο του 1874 επανεξελέγη δήμαρχος ακολουθώντας την ίδια πολιτική και αυτή την τετραετία. Στις δημοτικές εκλογές που πραγματοποιήθηκαν στις αρχές Απριλίου 1879 διεκδίκησαν το δημαρχιακό θώκο ο Νίκος Τσαπόγας, ο Νίκος Σκαλτσής και ο Αθανάσιος Μαργέλης. Στην εκλογική αυτή αναμέτρηση νικητής βγήκε και πάλι ο Νίκος Σκαλτσής.

Για πολλά χρόνια μετά την απόσυρσή του από το δήμο αλλά και μετά το θάνατό του, οι κάτοικοι των χωριών της Βουψράδας μιλούσαν για την εξυπνάδα, την ειλικρίνεια, τη δικαιοσύνη και την τιμιότητά του. Στα χρόνια που διετέλεσε δήμαρχος κατάφερε να μετριάσει τις πολιτικές εντάσεις και να συμφιλιώσει οικογένειες που από παράδοση ήταν εχθρικές μεταξύ τους. Σωστά χαρακτηρίστηκε "Νέστορας" της περιοχής κατά την εποχή εκείνη.

ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ

Αθανάσιος Μαργέλης-Αναστάσιος Τσαπόγας: Δυο πετυχημένοι δήμαρχοι...

Μετά το τέλος της τρίτης θητείας του Νίκου Σκαλτσή στο δήμο, δύο ισχυρά πολιτικά πρόσωπα παρουσιάζονται στα δημοτικά πράγματα και διεκδικούν το δημαρχιακό θώκο. Πρόκειται για τον Αθανάσιο Μαργέλη και τον Αναστάσιο Τ σαπόγα.

Ο αγώνας για τη διεκδίκηση της δημαρχίας ήταν σκληρός και πολλές φορές έφτασε σε ακρότητες. Καθένας απ' αυτούς είχε σε κάθε χωριό του δήμου και τους δικούς του ανθρώπους, έτοιμους να δώσουν τη μάχη που μερικές φορές έφτανε και σε συγκρουσιακές καταστάσεις. Στην αυλόπορτα αρκετών σπιτιών, σ' ολόκληρη τη Βουφράδα, ήταν τοποθετημένη η φωτογραψία του Τσαπόγα ή του Μαργέλη, ανάλογα με την προτίμηση που έτρεψε ο σπιτονοικοκύρης. Αυτή η προτίμηση είχε, βέβαια, και αναφορά στα πολιτικά κόμματα.

Οι δύο αυτοί πολιτικοί άνδρες του δήμου είχαν οδηγήσει τους κατοίκους των χωριών σ' ένα διπολικό παιχνίδι που πολλαπλασίαζε τα πάθη και ανέβαζε κατακόρυφα το πολιτικό θερμόμετρο. Αποτέλεσμα αυτών των παθών ήταν και οι δολοφονίες δύο προσωπικοτήτων της οικογένειας των Μαργελαίων.

Ο Αθανάσιος Μαργέλης εξελέγη μετά από σκληρή και αμφίρροπη αναμέτρηση δήμαρχος το 1883, ενώ μετά τέσσερα χρόνια στις εκλογές του Νοεμβρίου 1887, τη δημαρχία κατέκτησε ο Αναστάσιος Τσαπόγας, έχοντας εκλεγμένους δημαρχιακούς παρέδρους τους: Ιωάννη Βασιλόπουλο, Αθανάσιο Ασημακόπουλο, Φώτη Κυριακόπουλο και Ιωάννη Τσαπόγα.

ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ

Γιώργος Τσαπόγας δήμαρχος το 1891

Στις εκλογές που πραγματοποιήθηκαν το 1891, ο Αθανάσιος Μαργέλης μπόρεσε και έπεισε τον Αναστάσιο Τσαπόγα να μη διεκδικήσει τη δημαρχία, κάτι που έκανε "πυρ και μανία" τον αδελφό του Γιώργο Τσαπόγα. Μπροστά στα νέα δεδομένα, ο Γιώργος Τσαπόγας, αφού συμβουλεύτηκε τους πολιτικούς του φίλους, πήρε την απόφαση να διεκδικήσει ο ίδιος τη δημαρχία και να συγκρουστεί πολιτικά με το Μαργέλη.

Η αναμέτρηση ήταν σκληρή, με συχνές εντάσεις και ο αγώνας του Γιώργου Τσαπόγα στέφθηκε με επιτυχία, καθώς ο υποψήφιος κέρδισε τις δημοτικές εκλογές.

Ο Γιώργος Τσαπόγας είχε πολλά προτερήματα αν και δεν είχε πραγματοποιήσει ιδιαίτερες σπουδές. 'Ηταν δίκαιος, πολύστροφος και δε δίσταζε, όταν υπήρχε μεγάλη πόλωση στα κοινά, να χαιρετά με εγκαρδιότητα και θέρμη τον αντίπαλό του Μαργέλη σε δημόσιους χώρους, ακόμη και μέσα στην πλατεία στο Χατζή, αμβλύνοντας έτσι τα πάθη. 'Ηταν καλλιγράφος και αυτός ο τέλειος γραφικός του χαρακτήρας έμεινε στα χρονικά στο δήμο. Συχνά οι δημοδιδάσκαλοι έλεγαν στους μικρούς μαθητές. στα χωριά της Βουφράδας. που δεν έκαναν καλά γράμματα, τη φράση: "Κάνε, μωρέ, γράμματα καλά σαν του δήμαρχου".

Το 1911, σύμφωνα με τον "Οδηγό Ελλάδος" του Ν. Ιγγλέση, στη Βουφράδα συνέχιζε να υπηρετεί ως δήμαρχος. Τελικά, από το 1891 και μέχρι τη διάλυση του δήμου Βουφράδος, με το νόμο ΔΝΖ' του 1912, ο Γιώργος Τσαπόγας εκλεγόταν συνεχώς δήμαρχος. Θεωρείται από τους πιο πετυχημένους δημάρχους αφού η προσφορά του στην περιοχή ήταν τεράστια, γι' αυτό και οι κάτοικοι των χωριών τον τιμούσαν με την ψήφο τους για πάνω από 21 χρόνια.

Ο Γιώργος Τσαπόγας πέθανε το 1923, τη χρονιά που εξέλεγη βουλευτής Μεσσηνίας ο γιος του Δημήτριος, στρατιωτικός γιατρός, με το κόμμα των Φιλελευθέρων.

ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ

Η δολοφονία του Δημάρχου Αθανασίου Μαργέλη

Τα πολιτικά πάθη πολλές φορές οδήγησαν αυτό τον τόπο στο χείλος του γκρεμού. Χιλιάδες θύματα έχουμε θρηνήσει στο βωμό του πολιτικού φανατισμού. Μεταξύ αυτών συγκαταλέγεται και ο δήμαρχος Αθανάσιος Μαργέλης.

Ο αγώνας για τον έλεγχο των δημοτικών πραγμάτων στο δήμο Βουφράσου είχε οξύνει τα μίση. Η διχόνοια, η τροχοπέδη της ευημερίας, στάθηκε για μια ακόμη φορά πηγή συμφοράς. Τα πολιτικά πάθη, η πολεμοχαρής και χαιρέκακη αυτή μάστιγα, οδήγησαν σε μια ακόμη δολοφονία. Ο αγώνας για το σκήπτρο της αρχής, των πρωτείων και της εξουσίας πολλές φορές εκτροχιάστηκε σ' αυτό τον τόπο.

Ας πάρουμε όμως τα γεγονότα με τη σειρά: Η οικογένεια των Μαργελαίων καταγόταν από το πιο απομακρυσμένο χωριό της Βουφράδας, το Μαργέλι. Τόσο στην Επανάσταση του 1821 όσο και αμέσως μετά την απελευθέρωση, η οικογένεια αυτή έπαιξε σημαντικό ρόλο στα πράγματα της Βουφράδας και στο ενεργητικό της καταγράφηκε πλούσιο έργο για την πατρίδα και τους ανθρώπους, ιδιαίτερα του συγκεκριμένου τόπου..

Ο Αθανάσιος Μαργέλης με τη βοήθεια και του πατέρα του, που ήταν δήμαρχος Βουφράσου, εκλέχτηκε, το 1852, επαρχιακός σύμβουλος Πυλίας.

Το 1879 θέτει υποψηφιότητα για δήμαρχος Βουφράσου αλλά αποτυγχάνει. Δεν απελπίστηκε όμως και ύστερα από τέσσερα χρόνια (1883) ξαναθέτει υποψηφιότητα με μεγάλη επιτυχία. Το όνειρό του έγινε πραγματικότητα με τη βοήθεια των πολλών φίλων που διέθετε η οικογένεια στη Βουφράδα.

Παρ' όλο όμως που η θητεία του θεωρήθηκε πετυχημένη, στις μετέπειτα εκλογές το 1887, αποτυγχάνει να επανεκλεγεί δήμαρχος απέναντι στον πολιτικό του αντίπαλο Αναστάσιο Τσαπόγα. Στην αποτυχία του αυτή συνετέλεσε και η ηλικία του, που έκανε δύσκολες τις μετακινήσεις και απελπισμένος αποσύρεται στο πατρικό του σπίτι στο Μαργέλι. Το Δεκέμβριο του 1889, ο γιος του Δημήτρης ήρθε σε λογομαχία έξω από το μαντρί του Λεωνίδα Λαμπρόπουλου με τον τελευταίο για πολιτικούς λόγους. Πάνω στην κουβέντα άναψε ο καβγάς και καθώς ο Δημήτρης Μαργέλης ήταν οξύθυμος τραυμάτισε το Λαμπρόπουλο.

Η οικογένεια των Λαμπροπουλαίων ανήκε στο κόμμα του Νικολάου Καράπαυλου  και η οικογένεια των Μαργελαίων στο κόμμα του Νικολάου Μισυρλή. Ήταν η εποχή που το καμίνι των πολιτικών παθών έβραζε.

Στη συνέχεια, ο Περικλής Λαμπρόπουλος, αδελφός του τραυματία, πήρε το όπλο του και πήγε στην πατρική κατοικία των Μαργελαίων για να ζητήσει εκδίκηση. Εκεί βγήκε στο παράθυρο ο γέρος Αθανάσιος Μαργέλης και ο Λαμπρόπουλος χωρίς κανένα ενδοιασμό τον πυροβόλησε, με αποτέλεσμα την επομένη ημέρα ο τέως δήμαρχος να πεθάνει.

Στις εφημερίδες της εποχής βρίσκει κανείς πολλά κολακευτικά λόγια για τη ζωή, το έργο και την προσφορά του Αθανασίου Μαργέλη. Επίσης, πλήθος θετικών σχολίων υπάρχει τον Τύπο και όχι μόνο, για τα ψυχικά του χαρίσματα και την αγάπη που έτρεψε για τους φτωχούς και αδύναμους της Βουφράδας.

ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ

Η διάλυση του δήμου και η δημιουργία της κοινότητας Βλάση

Το 1912, ο θεσμός της τοπικής αυτοδιοίκησης για το νομό Μεσσηνίας αλλά και για ολόκληρη την Ελλάδα παίρνει μια διαφορετική διάσταση, με τον ιστορικό νόμο ΔΝΖ' "περί συστάσεως δήμων και κοινοτήτων".

Ο δήμος Βουφράδος, μετά από πορεία 76 περίπου χρόνων, δεν υπάρχει πια. Με το Β.Δ. της 31 ης-8-1912 που δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ 262/1912, τα περισσότερα χωριά της Βουφράδας αποτελούν ξεχωριστές κοινότητες.

Συγκεκριμένα, ο δήμος Βουφράδος διασπάστηκε στις παρακάτω κοινότητες: Βλάση, Βλαχόπουλου, Δάρα, Βελή ή Βελή-Πέρα, Κουρτακίου, Κρεμμυδίων, Πισπίσα, Μίσκα, Κοντογονίου, Πελεκανάδας, Ρομιρίου, Σουληναρίου, Γκρουστεσίου και Χατζή.

Τα χωριά Ζαίμογλι (Δροσιά), Καρακασίλι (Καρποφόρα), Μανιάκι, Μαργέλι, Μεσοπόταμος, Σκάρμιγκα (Μεταμόρφωση), Αρναούταλη (Πετρίτσι) και Μηλιώτη αποτέλεσαν αργότερα κοινότητες. Αρχικά ήταν ενταγμένα στις 14 κοινότητες που προήλθαν από τη διάλυση του δήμου. 

Η κοινότητα Βλάση αναγνωρίστηκε αυτοτελής Οργανισμός Τοπικής Αυτοδιοίκησης με το Β.Δ. της 31ης-8-1912 που δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ Α 262/1912. Πρώτος πρόεδρος της κοινότητας ήταν ο Κωνσταντίνος Αθανασίου Ασημάκης.

ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ

Ασημάκης Κωνσταντίνος: ο πρώτος πρόεδρος της κοινότητας Βλάση

Μόλις το 1912 καταργήθηκε ο ιστορικός δήμος Βουφράδας και κάθε χωριό έγινε κοινότητα, το Βλάση έγινε και αυτό αυτοτελής κοινότητα με το Β.Δ. 31-8-1912 που δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ Α 262/1912. Πρώτος πρόεδρος στο Βλάση εκλέχτηκε το 1912 ο Κωνσταντίνος Ασημάκης του Αθανασίου. Αξίζει να σημειωθεί ότι την πρώτη κοινοτική πράξη συνέταξε ο συμβολαιογράφος Κωνσταντίνος Μαργέλης έναντι της τιμής των 25 δραχμών.

Ο Κωνσταντίνος Ασημάκης είχε γεννηθεί στο Βλάση το 1887, ήταν δραστήριο άτομο με έντονη κοινωνική και πολιτική δράση. Είχε τρία ακόμη αδέρφια το Νικόλαο που είχε γεννηθεί το 1885, τον Αλέξανδρο που είχε γεννηθεί το 1890 και το Δημήτριο που είχε γεννηθεί το 1892. Ήταν "δεμένη" οικογένεια και στήριξαν κατ΄ επανάληψη τον Κωνσταντίνο στην πορεία του στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και όχι μόνο. Ο Κωνσταντίνος Ασημάκης είχε στο Βλάση ένα από τα καλύτερα παντοπωλεία της περιοχής. Ακόμη ασχολείτο με το εμπόριο της σταφίδας όχι μόνο του χωριού μας αλλά και της ευρύτερης περιοχής. Για τη μεταφορά της σταφίδας έπαιρναν αγώγια από τον Κωνσταντίνο Ασημάκη πάρα πολλοί κάτοικοι όχι μόνο από το Βλάση.

Ήταν από τα πιο μορφωμένα άτομα του χωριού μας αφού είχε φοιτήσει και στο Ελληνικό Σχολείο στο Χατζή σε μια εποχή που το σχολείο αυτό είχε μόνο 21 μαθητές απ΄ όλα τα χωριά της Βουφράδας.

ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ

Θεοδωρακόπουλος Παναγής

Ένας από τους προέδρους της κοινότητας Βλάση που στο ενεργητικό του έχει καταγράψει σημαντικότατο έργο σε μια δύσκολη περίοδο για το Βλάση ήταν και Παναγής Θεοδωρακόπουλος.  Έγινε πρόεδρος το 1927 και το 1933.

Ο Παναγής Θεοδωρακόπουλος υπηρέτησε την κοινότητα του χωριού μας για 16 ολόκληρα χρόνια ως πρόεδρος και ως κοινοτικός σύμβουλος την περίοδο του Μεσοπολέμου. Ήταν έξυπνος, δραστήριος, ικανός και έντιμος. Δημιούργησε συμμαχίες και κέρδιζε τις εκλογές. Αρχικά συμμάχησε με το Σταύρο Μάστορα και αργότερα με τον Αντώνη Κακούρη. Όταν οι συμμαχίες αυτές αδυνάτησαν συμμάχησε με την οικογένεια των Κοτσοβολαίων κερδίζοντας τις εκλογές από τους Μαστοραίους.

Ως πρόεδρος σύνδεσε το όνομά του με τα έργα οδοποιίας του άξονα Δροσιά-Κουρτάκι-Βλάση έργο που το ήθελαν και οι Βλαχοπουλαίοι που επιθυμούσαν την απομόνωση των Χατζαίων και τη σύνδεση του άξονα αυτού με το Βλαχόπουλο. Μεγάλη ήταν και η προσφορά του στα έργα του δημοτικού σχολείου και της εκκλησίας. Επίσης, συνετέλεσε το 1926 το Βλάση να γίνει εκλογικό κέντρο όλης της περιοχής.

Ο Παναγής Θεοδωρακόπουλος όταν χρειαζόταν ήταν σκληρός και επιβλητικός αλλά και δίκαιος. Ένα μόνο παράδειγμα θα αναφέρουμε για να καταδείξουμε τα χαρακτηριστικά αυτά. Όταν πέθανε ο παπα-Ντούβαλης έπρεπε σύμφωνα με τις παραδόσεις να τον μεταφέρουν στο νεκροταφείο του Αϊ-Βλάση τέσσερις ιερείς. Οι τρεις είχαν βρεθεί αλλά ο τέταρτος που ήταν ο ιερέας του Κουρτακίου Δημήτρης Ιατρίδης προφασιζόμενος και το γεγονός ότι ήταν δάσκαλος δεν ερχόταν στο Βλάση για την κηδεία. Οι αγγελιοφόροι πήγαιναν και έρχονταν χωρίς αποτέλεσμα. Αγανακτισμένος ο Παναής Θεοδωρακόπουλος κατεβαίνει στο Κουρτάκι, αρπάζει τον παπα-Δημήτρη από τα γένια και τον φέρνει με το ζόρι στο Βλάση. (Σύμφωνα με το γιο του Παναή τον Αντώνη Θεοδωρακόπουλο ο ιερέας που δεν ερχόταν για ταφή ήταν ο Παύλος Οικονομόπουλος και όχι ο Δημήτρης Ιατρίδης.

Ο Παναγής Θεοδωρακόπουλος του Αντωνίου είχε γεννηθεί το 1895 και παντρεύτηκε την Κωστούλα Κακούρη του Παναγιώτη που είχε γεννηθεί το 1903. Απέκτησε τα παιδιά Αντώνη, Γιώργο, Δημήτρη, Φώτη (που το έχασε νωρίς), Τασία και Βασίλω. Πέθανε το 1953.

ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ

Νέστορας Αλέξανδρος

Ο Αλέξανδρος Νέστορας του Νικολάου γεννήθηκε το 1865 στο Βλάση. Ήταν δραστήριο και ικανό άτομο. Θεοσεβής και σεβαστός στους κατοίκους. Ήταν από τους πρωτεργάτες όταν το Βλάση αποδεκατιζόταν από τη θανατηφόρα γρίπη, το 1918, που αναζήτησε τη σωτηρία στην εικόνα του Αγίου Διονυσίου και μαζί με τον ιερέα του χωριού παπα-Ντούβαλη και άλλους Βλασαίους πήγαν στην Ζάκυνθο και έφεραν στο Βλάση την εικόνα του Αγίου. Η πίστη στον Άγιο Διονύσιο ελάττωσε το κακό, η πίστη έσωσε το Βλάση από τον αφανισμό. Επί προεδρίας του είχε πρωτοστατήσει για το κτίσιμο του σχολείου, της εκκλησίας και του ελαιοτριβείου. Το πηγάδι του χωριού είναι δικό του έργο. Θεωρείται και δίκια από τους ικανότατους και δραστήριους  προέδρους με σημαντικότατο έργο στο ενεργητικό του. Ο ίδιος δώρισε, στο τέλος της ζωής του, στην εκκλησία ένα χωράφι που βρισκόταν στη τοποθεσία «Χούνη».

ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ

Λυμπερόπουλος Ευστάθιος

Ο Λυμπερόπουλος Ευστάθιος γεννήθηκε στο Βλάση χωρίς να γνωρίζουμε το έτος γέννησης αφού δεν είναι καταγεγραμμένος στα αρχεία της κοινότητας. Εκείνο που ξεχωρίζει από τα έργα του είναι το μνημείο πεσόντων για την πατρίδα, αυτό που ονομάζουμε ηρώο, στον προαύλιο χώρο της εκκλησίας. Κτίστηκε επί δικιάς του προεδρίας και πάνω στο ηρώο είναι χαραγμένο το όνομά του και το έτος κατασκευής που ήταν το 1930. Σύμφωνα με τα αρχεία του χωριού πρέπει να είχε τα αγόρια Απόστολο που είχε γεννηθεί το 1933 και Δημήτριο που είχε γεννηθεί το 1940 καθώς και την κόρη Αικατερίνη που είχε γεννηθεί το 1935.

ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ

Κακούρης Αντώνης

Ο Κακούρης Αντώνης του Ηλία γεννήθηκε το 1897. Παντρεύτηκε την Αποστολοπούλου Κωνσταντίνα του Πέτρου που είχε γεννηθεί το 1899 και έκαναν τα παιδιά: Παναγιώτα, Φιλάνθη, Διονυσία, Ηλία, Ειρήνη, Νίκη,  και Παναγιώτη. Διατέλεσε πρόεδρος της κοινότητας Βλάση  σύμφωνα με προφορικές μαρτυρίες γερόντων για μια χρονιά, το έτος 1928.  Έντονη προσωπικότητα με μεγάλες δυνάμεις διακρίθηκε και στην ενεργή ενασχόλησή του με τα κοινά της κοινότητας Βλάση. Άτομο ήπιων τόνων, συναινετικός και δραστήριος.

ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ

Κοτσόβολος Ιωάννης

Ο Κοτσόβολος Ιωάννης του Αναστασίου είχε γεννηθεί στο Βλάση το 1894. Παντρεύτηκε την Ψώνη Δήμητρα που είχε γεννηθεί στο Βλαχόπουλο το 1894. Άτομο δραστήριο και παραγωγικό, παράλληλα με τις αγροτικές εργασίες διατηρούσε και μαγαζί στο Βλάση. Ασχολήθηκε έντονα και με τα κοινά. Διατέλεσε πρόεδρος της κοινότητας Βλάση από το 1932 έως το 1936 που παρέδωσε τη σκυτάλη της κοινότητας στον Ιωάννη Μάστορα. Στη διάρκεια της θητείας του στην κοινότητα δημιούργησε σημαντικό έργο.

Ο Ιωάννης Κοτσόβολος απόκτησε τα παιδιά:  Αναστάσιο, Σταύρο, Παναγιώτη,  Άγγελο  και Αγγέλω. Πέθανε το 1968.

ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ

Μάστορας Σταύρος

Ο Μάστορας Σταύρος του Στυλιανού γεννήθηκε το 1888 και πέθανε το 1980. Παντρεύτηκε τη Γεωργία Μαρινοπούλου που είχε γεννηθεί το 1888 και πέθανε το 1970. Απόκτησαν τα παιδιά Μαρία, Δημήτριο, Αντωνία,  Ελένη. Υπερδραστήριο, δημιουργικό και φιλήσυχο άτομο ασχολήθηκε παράλληλα με τις αγροτικές και γεωργικές εργασίες και με το εμπόριο. Διατηρούσε μαγαζί στο Βλάση. Διατέλεσε πρόεδρος σύμφωνα με προφορικές μαρτυρίες γερόντων για ένα χρόνο, το έτος 1926.

ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ

Αποστολόπουλος Διονύσης

Ο Αποστολόπουλος Διονύσης του Πέτρου γεννήθηκε το 1895 στο Βλάση. Ήταν πάντα ευδιάθετος που διέθετε πηγαίο χιούμορ. Αγωνίστηκε σκληρά και  δημιούργησε πολυμελή και πετυχημένη οικογένεια. Με την πρώτη του γυναίκα την Παναγιωτοπούλου Γεωργία του Θεοδώρου που είχε γεννηθεί το 1900 στο Μαργέλι απόκτησαν δυο κόρες τη Λέλα και τη Νίτσα. Με τη δεύτερη γυναίκα του την Αναστασοπούλου Παναγιώτα του Δημητρίου που είχε γεννηθεί το 1904 στην Πλατανόβρυση απόκτησαν πέντε παιδιά, τη Γεωργία, το Νίκο, τη Μαρία, την Αθανασία και το Δημήτρη. Η Λέλα παντρεύτηκε τον Κώστα τον Βαρσαμούλη από το Στρέφι απόκτησαν δυο παιδιά το Γιώργο και τη Νούλα. Η Νίτσα παντρεύτηκε τον Ανδρέα Διονυσόπουλο στο Πεταλίδι χωρίς να αφήσουν διαδόχους. Η Γεωργία  παντρεύτηκε τον Τάκη Παναγιωτόπουλο, μετανάστευσε στην Αυστραλία και απόκτησαν τρία παιδιά, τον Παύλο, τον Διονύση και την Ευγενία. Ο Νίκος μετανάστευσε στην Αυστραλία, παντρεύτηκε την Αγγελική Ξυνού από τα Κρεμμύδια και απόκτησαν τα παιδιά Διονύση και Χρήστο. Η Μαρία έμεινε ανύπαντρη. Η Αθανασία μετανάστευσε στην Αυστραλία, παντρεύτηκε το Βασίλη Λεμπέση από το Τρίκορφο και απόκτησαν τα παιδιά Παναγιώτη, Παναγιώτα και Γεωργία. Τέλος, ο Δημήτρης εγκαταστάθηκε στη Λάρυμνα, την Καλύμπαση Ιωάννα και απέκτησαν τα παιδιά Μαρία και Διονύση.

Ασχολήθηκε έντονα με την τοπική αυτοδιοίκηση. Η προσφορά του στην κοινότητα Βλάση ήταν θετικότατη. Αξίζει να σημειώσουμε ότι την περίοδο της γερμανοϊταλικής κατοχής διατέλεσε πρόεδρος και του λαϊκού δικαστηρίου στο Βλάση.

ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ

Κακούρης Μάρκος

Ο Κακούρης Μάρκος του Βασιλείου γεννήθηκε στο Βλάση το 1901 και παντρεύτηκε τη Στεφανοπούλου Πετρούλα του Γρηγορίου που είχε γεννηθεί το 1898 στο χωριό Φλεσσιάδα. Άτομο υπερδραστήριο και δημιουργικό. Διατέλεσε πρόεδρος της κοινότητας Βλάση, σύμφωνα με προφορικές μαρτυρίες γερόντων του χωριού μας για ένα χρόνο, το 1935. Απόκτησε τα παιδιά: Σοφία, Γεωργία, Βασίλειο, Βασιλική, Κωνσταντίνα, Σταύρο, Ανδρέα και Αθανάσιο. Πέθανε το 1984.

ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ

Έντονες αντιδράσεις για να μην αναλάβει πρόεδρος ο  Ανδρέα Μάστορα

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που όσα χρόνια και αν περάσουν από το θάνατό τους μένει με ανεξίτηλα γράμματα στη μνήμη μας η ζωή τους, η δράση τους, το έργο τους. Απλοί άνθρωποι με ηθικές αξίες βαθιά μέσα τους. Στάση ζωής, παράδειγμα μίμησης. Μπορεί η ζωή να ήταν δύσκολη και ήταν. Μπορεί ο επιούσιος να έβγαινε δύσκολα και έβγαινε. Ήταν γι΄ αυτούς αδιανόητο να κάνουν εκπτώσεις στις αρχές τους. Φτωχοί αλλά τίμιοι. Φτωχοί αλλά δίκαιοι. Ένας τέτοιος άνθρωπος που οι Βλασαίοι τον αποκαλούσαν δίκαιο Αριστείδη, που σ΄ αυτόν έτρεχαν να τους διευθετήσει με δίκιο τρόπο τις διαφορές τους ήταν και ο Ανδρέας Μάστορας που γεννήθηκε το 1903 και πέθανε το 1981.

Η φήμη του δίκαιου Ανδρέα Μάστορα είχε φτάσει και στους κρατικούς παράγοντες που στο τελευταίο στάδιο του εμφυλίου προσπαθούν να απαλλαγούν από τους παρακρατικούς αφού πλέον δεν τους χρειάζονταν. Στην περιοχή μας προσπαθούν να απαλλαγούν από το Βαγγέλη το Μαγγανά και τους συνοδοιπόρους του που είχε σε κάθε χωριό. Έτσι αποφασίστηκε και ορίστηκε από το κράτος  πρόεδρος στο Βλάση ο Ανδρέας Μάστορας. Μόλις το έμαθε ο Μαγγανάς του έστειλε επιστολή με την οποία του δήλωνε κατηγορηματικά ότι αν αποδεχτεί την προεδρία τότε θα πάθει κακό και αυτός και η οικογένειά του. Η προεδρία έπρεπε να πάει οπωσδήποτε στο φίλο του "ισχυρό παράγοντα του χωριού". Το παρακράτος βλέπετε λειτουργούσε και ήταν ακόμη ισχυρό. Ο Ανδρέας ο Μάστορας βρέθηκε μπροστά σε ένα τεράστιο πρόβλημα. Από τη μια το καθήκον απέναντι στο επίσημο κράτος και από την άλλη ο κίνδυνος για τον ίδιο και την οικογένειά του. Δε διστάζει, πηγαίνει στο Χατζή, βρίσκει τον ειρηνοδίκη που τον είχε διορίσει, του δείχνει το χαρτί του Μαγγανά και ο ειρηνοδίκης αντί να τον στηρίξει, σήκωσε ψηλά τα χέρια. Σε καμιά περίπτωση δεν ήθελε μπλεξίματα με το Μαγγανά. Ο Ανδρέας ο Μάστορας μπροστά στο κοινό συμφέρον δεν έβαζε το προσωπικό κόστος. Έτσι την απόφαση την πήρε μόνος του αγνοώντας απειλές..

Δυο παραδείγματα από τη ζωή του Ανδρέα Μάστορα που παραθέτουμε στη συνέχεια είναι ικανά να δείξουν και να αποδείξουν τα προσόντα του χαρακτήρα του.  Το πρώτο: Ήταν μετά την κατοχή και η ανθρωπιστική βοήθεια, η γνωστή σε όλους "ούλντρα" με το σχέδιο Μάρσαλ ουδέποτε έφτανε στα σπίτια των άπορων συγχωριανών μας  γιατί κάποιος παράγοντας του χωριού τη μοίραζε όπως αυτός ήθελε και κρατούσε βέβαια τη μερίδα του λέοντος για την οικογένειά του. Τότε αποφασίστηκε από την πολιτεία να μοιράζει την ανθρωπιστική βοήθεια ο Ανδρέας ο Μάστορας. Η βοήθεια ήταν εκείνη την περίοδο μαρμελάδα. Χώριζε τα κουτιά στο σπίτι του και καλούσε μια-μια τις οικογένειες για να πάρουν την αναλογία τους. Κάποια στιγμή ο γιος του ο Τάσος Μάστορας πήρε ένα κουτάλι για να φάει μια κουταλιά μαρμελάδα. Άστραψε και βρόντηξε ο πατέρας. Μάλωσε με σκληρές εκφράσεις το γιο του. Ήταν γι΄ αυτόν αδιανόητο να λείψει από μερίδιο έστω και μια κουταλιά. Αυτό θα πει δικαιοσύνη. Το δεύτερο: Στα χρόνια της κατοχής  ισχυρός παράγοντας του χωριού μας, που για ευνόητους λόγους δεν αναφέρουμε το όνομά του, έχοντας τις πλάτες του παρακρατικού Βαγγέλη Μαγγανά έχει πιάσει τον Νικολή τον Κακούρη και έχοντας βάλει στην πλάτη του την αραβίδα τον οδηγεί στην πλατεία για εκτέλεση. Το χωριό έχει παγώσει. Κανείς δεν τολμά να επέμβει για να αποτρέψει το κακό. Κι όμως ανάμεσα στο άφωνο πλήθος προβάλλει ο Ανδρέας ο Μάστορας με σταθερό και αποφασιστικό βήμα, φτάνει δίπλα στον "ισχυρό παράγοντα", του αρπάζει την αραβίδα, τη σηκώνει ψηλά και ο πυροβολισμός που ακολουθεί δε βρίσκει το στόχο της και έτσι αποφεύγεται το κακό.

ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ

Μάστορας Ιωάννης

Ο Μάστορας Ιωάννης του Αθανασίου γεννήθηκε στο Βλάση το 1902. Παντρεύτηκε τη Μαυρούλη Παναγιώτα του Νικολάου που είχε γεννηθεί το 1900 στο Βλαχόπουλο. Έντονη προσωπικότητα ασχολήθηκε με τα κοινά και ιδιαίτερα με την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Διαδέχτηκε στην προεδρία της κοινότητας τον Κοτσόβολο Ιωάννη του Αναστασίου το 1936. Το μεγαλύτερο μέρος της θητείας του το έκανε προπολεμικά αλλά έμεινε στο πηδάλιο της κοινότητας ως το 1949.

Το έργο του στην κοινότητα ήταν σημαντικό. Βοήθησε στη διάνοιξη δρόμων και στη συντήρηση του οδικού άξονα που οδηγούσε στην Καλαμάτα και βρισκόταν εντός των γεωγραφικών ορίων του χωριού. Η διάνοιξη των δρόμων και η συντήρησή τους ήταν μια δύσκολη υπόθεση αφού γινόταν με πρωτόγονα μέσα και με προσωπική εργασία των Βλασαίων.

 Στη συνέχεια παραθέτουμε τις τέσσερις πρώτες πράξεις της Διοικούσας Επιτροπής της κοινότητας Βλάση του έτους 1940, τις οποίες εισηγείται ο πρόεδρος Ιωάννης Μάστορας. Η πρώτη αφορούσε την άμεση αντικατάσταση του κοινοτικού κλητήρα Αναστασίου Θεοδωρακόπουλου γιατί θεωρήθηκε από τη κοινοτική αρχή ακατάλληλος και την αντικατάστασή του από το Θεόδωρο Μαρινόπουλο. Η δεύτερη πράξη αφορούσε την χρησιμοποίηση του σπιτιού του Ευάγγελου Ντούβαλη ως τόπο συνεδριάσεων της Διοικούσας Επιτροπής αφού η κοινότητα δε διέθεται γραφείο έναντι 120 δραχμών. Η τρίτη αφορούσε την εκτέλεση του δαμαλισμού των βρεφών της κοινότητας με αμοιβή από το γιατρό Αντώνιο Μάστορα. Η τέταρτη την επιβολή φόρου στα σφαζόμενα ζώα της κοινότητας την περίοδο 1940-1941.

Ο πόλεμος του 1940 βρήκε στην κοινότητα Βλάση πρόεδρο τον Ιωάννη Μάστορα. Από τα βιβλία πράξεων της κοινότητας δε βρήκαμε στοιχεία για την έναρξη του πολέμου, την επιστράτευση και τυχόν πρωτοβουλίες της κοινότητας. Είναι πράγματι αξιοσημείωτη ότι η πρώτη μετά την έναρξη του πολέμου κοινοτική πράξη είναι η πράξη 39 της 14ης Νοεμβρίου 1940 και αφορούσε την μετά από εισήγηση του προέδρου Ι. Μάστορα  έγκριση της δαπάνης των 275 δραχμών που ξοδεύτηκαν για γραφική ύλη.

Για να γίνει κατανοητή η οικονομική κατάσταση της κοινότητας αξίζει να αναφέρουμε ότι τη χρονιά 1939-1940 τα έσοδα της κοινότητας ήταν 15.124,90 δραχμές  και τα έξοδά της 8.066 δραχμές. Τη χρονιά 1940-1941 που έχουμε και την έναρξη και την εξέλιξη του πολέμου τα έσοδα της κοινότητας ήταν 68.700 δραχμές τα δε έξοδα ήταν 43.824 δραχμές.

Ένα μεγάλο ζήτημα ήταν και αυτή την περίοδο οι προσωπική εργασία. Για παράδειγμα τη χρονιά 1941-1942 που στην ουσία έχουμε την γερμανοϊταλική κατοχή ο πρόεδρος της κοινότητας Ιωάννης Μάστορας εισηγήθηκε την προσωπική εργασία όλων όσων είχαν ηλικία 18-65 ετών για δέκα μέρες προκειμένου να κατασκευαστούν αγροτικοί δρόμοι. Σε περίπτωση που κάποιος δεν μπορούσε ή δεν ήθελε να προσφέρει προσωπική εργασία έπρεπε να πληρώσει στην κοινότητα το ημερήσιο ποσό των 70 δραχμών. (Πράξη 53/13 Ιουλίου 1941).

Αξίζει να σημειωθεί ότι σε μια τόσο δύσκολη περίοδο ο Ιωάννης Μάστορας πρότεινε και η κοινοτικό συμβούλιο  αποδέχτηκε το διπλασιασμό του μισθού του γραμματέα της κοινότητας Γεωργίου Ασημάκη. Έτσι ο μισθός του γραμματέα από 240 δραχμές το μήνα  έγινε 480 δραχμές. Ταυτόχρονα, όμως, αυξάνει τα έξοδα της γραφικής ύλης της κοινότητας από 300 δραχμές σε 1200 ετησίως.

Την ίδια περίοδο τα παραστατικά έξοδα του προέδρου Ιωάννη Μάστορα ήταν 50 δραχμές μηνιαίως (Πράξη 60/5 Οκτωβρίου 1940).

Κατά τη διάρκεια της ιταλογερμανικής κατοχής  ο Ιωάννης Μάστορας  βοήθησε στη διανομή των λίγων εφοδίων που έστειλε στο χωριό ο Ερυθρός Σταυρός. Μεταπολεμικά ως πρόεδρος ανέλαβε τη διανομή της αμερικανικής βοήθειας που έφερε την ονομασία Oundra.

Στην προεδρία της κοινότητας ο Ιωάννης Μάστορας έμεινε μέχρι την 6η Νοεμβρίου 1949 που πρόεδρος τοποθετήθηκε ο Αριστείδης Μυλωνάς του Γεωργίου. Στο μεγαλύτερο μέρος της μεταπολεμικής θητείας του στην κοινότητα ο Ιωάννης Μάστορας την πραγματοποίησε μαζί με τους δημοτικούς συμβούλους Αργύριο Μητρόπουλο και Δημήτριο Μαρινόπουλο.

Απέκτησε τα παιδιά: Αθανάσιο το  1927, Νικόλαο το 1929, Αντώνιο το 1932, Ηλία το 1941, Κωνσταντίνα το 1934 και Δέσποινα το 1937.

ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ

Αριστείδης Μυλωνάς

Ο Αριστείδης Μυλωνάς του Γεωργίου γεννήθηκε στο Βλάση το 1899 και παντρεύτηκε την Κακούρη Βασιλική του Παναγιώτη που είχε γεννηθεί το 1899. Απόκτησαν τα παιδιά Κωνσταντίνα, Γεώργιο, Παναγιώτη και Δημήτριο.

Πρόεδρος της κοινότητας Βλάση ανέλαβε στις 6 Νοεμβρίου 1949 σε μια ταραχώδη συνεδρίαση στην οποία προήδρευε ο γεροντότερος των συμβούλων Νικόλαος Αθανασίου Ασημάκης και στην οποία δεν παραβρέθηκε ο κοινοτικός σύμβουλος Ιωάννης Μάστορας αν και κλήθηκε νόμιμα ισχυριζόμενος ότι έχει παραιτηθεί του αξιώματός του. Την θητεία του στο θώκο του προέδρου την έκανε με κοινοτικούς συμβούλους τους: Νικόλαο Ασημάκη του Αθανασίου, Παναγιώτη Θεοδωρακόπουλο του Αντωνίου και Σπυρίδωνα Κοτσόβολο του Νικολάου.

Στη διάρκεια της θητείας του πραγματοποίησε δώδεκα κοινοτικές πράξεις.

Στο πρώτο συμβούλιο (6 Νοεμβρίου 1949) έγινε η εκλογή του στη θέση του προέδρου.

Στο δεύτερη Πράξη  (6 Νοεμβρίου 1949) πραγματοποιήθηκε η εκλογή του αντιπροέδρου. Αντιπρόεδρος εκλέχτηκε ο Νικόλαος Ασημάκης του Αθανασίου.

Στην τρίτη Πράξη (22 Ιανουαρίου 1950)  ο πρόεδρος Αριστείδης Μυλωνάς και το κοινοτικό συμβούλιο γνωμοδότησαν υπέρ της ικανότητας και καταλληλότητας του αγροφύλακα Χρίστου Θεοδωρακόπουλου.

Στην τέταρτη Πράξη (25 Φεβρουαρίου 1950) εισηγείται ο πρόεδρος και αποδέχεται το κοινοτικό συμβούλιο την έγκριση του απολογισμού του οικονομικού έτους 1945-1946 γιατί αυτή εκκρεμούσε χρόνια με αρκετές παρατυπίες.

Στην πέμπτη Πράξη (25 Φεβρουαρίου 1950)  εισηγείται ο πρόεδρος και αποδέχεται το κοινοτικό συμβούλιο την έγκριση του απολογισμού του οικονομικού έτους 1947-1948 γιατί αυτή εκκρεμούσε χρόνια με αρκετές παρατυπίες. Κάτι ανάλογο με αυτό που είχε γίνει με τον απολογισμό του 1945-1946.

Στην έκτη Πράξη (25 Φεβρουαρίου 1950)  εισηγείται ο πρόεδρος και αποδέχεται το κοινοτικό συμβούλιο την έγκριση του απολογισμού του οικονομικού έτους 1948-1949 γιατί αυτή εκκρεμούσε χρόνια με αρκετές παρατυπίες. Τα έσοδα ήταν 144.976 δραχμές. έξοδα δεν υπήρχαν αφού δεν συντάχτηκε προϋπολογισμός όπως είχε υποχρέωση η κοινότητα.

Στην έβδομη Πράξη (2 Απριλίου 1950) ο πρόεδρος Α. Μυλωνάς εισηγείται και το κοινοτικό συμβούλιο αποφασίζει την επιβολή ερανικής φορολογίας στους κατοίκους του χωριού με το ποσό του 1.300.000 δραχμών για τη σύνταξη του προϋπολογισμού της κοινότητας του οικονομικού έτους 1949-1950.

Στην όγδοη Πράξη (16 Μαρτίου 1950), μάλλον προχρονολογημένη, με την οποία εγκρίνει την επιβολή πενθημέρου προσωπικής εργασίας σε όλους τους κατοίκους του χωριού που είχαν  ηλικία 18 έως 65 χρονών για την κατασκευή του δρόμου Βλάση-Κουρτάκι. Αποφασίστηκε ακόμη αν κάποιος κάτοικος αδυνατεί να προσφέρει προσωπική εργασία να επιβάλλεται ημερήσιο πρόστιμο 125.000 δραχμών.

Στην ένατη Πράξη (3 Αυγούστου 1950) ο πρόεδρος εισηγείται και το συμβούλιο αποφασίζει να απαγορεύσει την πραγματοποίηση πανηγυριού στο Βλάση. Απαγορεύτηκε στα καφενεία να έχουν όργανα εντός ή εκτός των μαγαζιών. Επιτράπηκε, όμως, οι κάτοικοι να διασκεδάσουν στα σπίτια τους. Τέλος ζητήθηκε να έρθουν στο Βλάση αστυνομικές δυνάμεις. Σύμφωνα με τον πρόεδρο Αρ. Μυλωνά υπήρχε κίνδυνος «ταραχοποιά» στοιχεία να δημιουργήσουν επεισόδια. Ήταν μια κίνηση ενταγμένη στο μεταμφυλιακό κλίμα που περνούσε η χώρα μας.

Στη  δέκατη  Πράξη  (24 Δεκεμβρίου 1950),  παραμονή  Χριστουγέννων  ο πρόεδρος Αριστείδης Μυλωνάς παραιτείται και το κοινοτικό συμβούλιο εκλέγει πρόεδρο το Σπύρο Κοτσόβολο. Στη συνέχεια πραγματοποιείται εκλογή αντιπροέδρου με νέα πράξη.

Στην ενδέκατη Πράξη (24 Δεκεμβρίου 1950) μετά από εισήγηση του προέδρου γίνεται εκλογή αντιπροέδρου. Αντιπρόεδρος εκλέγεται ο Αριστείδης Μυλωνάς. Είναι φανερό ότι η αλλαγή της σκυτάλης της θέσης του προέδρου της κοινότητας ήταν προαπαφασισμένη και έγινε με κοινή συναίνεση.

Στην δωδέκατη Πράξη (25 Δεκεμβρίου 1950), μέρα Χριστουγέννων ξανασυνεδριάζει το κοινοτικό συμβούλιο, άγνωστο γιατί υπό την προεδρία του Αριστείδη Μυλωνά και όχι υπό την προεδρία του Σπύρου Κοτσόβολου, προκειμένου να εγκριθεί ο προϋπολογισμός. Τα έσοδα ήταν 3.900.00 δραχμές και τα έξοδα 2.285.000 δραχμές.

Ο Αριστείδης Μυλωνάς έγινε για δεύτερη φορά πρόεδρος την περίοδο από 20 Ιουνίου 1962 έως την 7η Σεπτεμβρίου 1963 που πήρε τη σκυτάλη της προεδρίας ο Στυλιανός Μάστορας.

Επί προεδρίας του στο κοινοτικό συμβούλιο μέλη ήταν οι: Δημήτριος Κακούρης, Στυλιανός Μάστορας, Διονύσιος Αποστολόπουλος και Σπυρίδων Κοτσόβολος.

Μετά από πρόταση του προέδρου Αριστείδη Μυλωνά ορίστηκαν μέλη της πρωτοβάθμιας επιτροπής φορολογικών διαφορών και αμφισβητήσεων οι Δημήτριος Αλ. Κακούρης (τακτικό μέλος) και Σπυρίδωνας Κοτσόβολος (αναπληρωματικό μέλος).

Μελετώντας τον προγραμματισμό των έργων βλέπουμε ότι ο πρόεδρος Αριστείδης Μυλωνάς στα έργα είχε εντάξει: 1) Την κατασκευή δικτύου ύδρευσης από την πηγή της βρύσης. Για το έργο προϋπολογισμού 300.000 δραχμών υπήρχε τεχνική μελέτη. 2) Τη διάνοιξη του αγροτικού δρόμου προς τα Καλύβια προϋπολογισμού 100.000 δραχμών. Το έργο δεν είχε τεχνική μελέτη. Ως επιτροπή παραλαβής αγορασθέντων υλικών για την ύδρευση ορίστηκαν στις 29 Ιουνίου 1963 οι: Δημήτριος Κακούρης, Διονύσιος Αποστολόπουλος και Θεόδωρος Μάστορας.

Για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα του δάκου ανέθεσε η κοινότητα στην Τ.Π.Ε. Μεσσηνίας να τοποθετήσει δολώματα αρσενικομελασούχων στα ελαιόδενδρα της κοινότητας.

Ως κοινοτικό γραφείο είχε μισθωθεί οίκημα ιδιοκτησίας Παύλου Παναγιωτόπουλου και η κοινότητα πλήρωνε μίσθιο 400 δραχμές το μήνα.

Στο τεχνικό πρόγραμμα που κατάρτισε η κοινότητα το 1963 στα κοινωφελή έργα βλέπουμε ότι επί προεδρίας Αριστείδη Μάστορα να είναι αποτυπωμένα τα: 1) Κατασκευή έργου ύδρευσης από πηγή βρύση (Ημερήσια προσωπική εργασία για το άνοιγμα αυλακιού δρχ. 20.000δραχμές), 2) Διάνοιξη αγροτικής οδού προς Καλύβια-Παλιοκλήσι μήκους 5 χιλιομέτρων (Ημερήσια προσωπική εργασία 10.000 δραχμές), 3) Συντήρηση κοινοτικής οδού Βλάση-Κουρτάκι προϋπολογισμού δαπάνης 30.000 δραχμές, 4) Κατασκευή αγροτικής οδού Βλάση-Κεφαλόβρυσο-Χατζή προϋπολογισμού 50.000 δραχμών. Όλα τα παραπάνω έργα θα γίνονταν με προσωπική εργασία των κατοίκων γι΄ αυτό και αποφάσισε το κοινοτικό συμβούλιο (αριθ. απόφασης 18/1962) η προσωπική εργασία των κατοίκων να αρχίζει και να τερματίζεται κατά την κρίση του προέδρου και σε εποχή που δεν θα υπήρχαν αγροτικές εργασίες.

Μια άλλη απόφαση σημαντική που πήρε το κοινοτικό συμβούλιο επί προεδρίας Αριστείδη Μυλωνά ήταν η αγορά από τον Παναγιώτη Ιωάννη Νέστορα μικρό κομμάτι κήπου ιδιοκτησίας του για μεγέθυνση της πλατείας του χωριού έναντι 300 δραχμών.

Ο Αριστείδης Μυλωνάς με έξοδα της κοινότητας πήγε στην Αθήνα για τον εορτασμό της εκατονταετηρίδος της βασιλικής δυναστείας (πρακτικό 6ο/20 Απριλίου 1963).

Κι ενώ το έργο του δικτύου ύδρευσης είχε δρομολογηθεί ξαφνικά ο πρόεδρος άλλαξε γνώμη και θέλησε να ματαιώσει το έργο. Τότε οι σύμβουλοι Κακούρης Δημήτρης και Διονύσης Αποστολόπουλος αντέδρασαν άμεσα και ζήτησαν τη σύγκλιση κοινοτικού συμβουλίου. Αξίζει για την ιστορία να αναφέρουμε τα σκεπτικά τους γιατί το έργο αυτό δεν ήταν ένα τυχαίο έργο ήταν έργο ζωής για το χωριό που ταλαιπωρούνταν αιώνες μεταφέροντας το νερό σε στάμνες και βαρέλια από τη βρύση. Ο πρόεδρος Αριστείδης Μυλωνάς διαφωνούσε και στην κοινοτική πράξη 14/1963/14-Σεπτεμβρίου 1963 αναφέρει: «Η ύδρευσης δι΄ αντλήσεως θα είναι εφ΄ όρους ζωής αντιοικονομική και δε θα δυνηθούν οι κάτοικοι να ανταποκριθούν εις την φορολογίαν. Προτιμότερον είναι να υδρεύονται οι κάτοικοι καθ΄ ον τρόπον υδρεύονται μέχρι σήμερον διότι η πηγή είναι εγγύς και διότι το θέρος το προς πόσιν ύδωρ θα είναι ζεστό». Το λόγο στη συνέχεια πήρε ο Δημήτρης Κακούρης (Μπέης) ο οποίος επιτέθηκε φραστικά  στον πρόεδρο πείθοντας τους κοινοτικούς συμβούλους να ενταχθούν υπέρ της υλοποίησης του έργου. Μεταξύ των άλλων είπε: «Μετ΄ αγανακτήσεως απορρίπτω την αρχικήν εκτός θέματος εισήγηση του προέδρου, καθ΄ ότι είναι απαράδεκτον να εκστωμούνται τέτοια λόγια από πρόεδρο κοινότητας όστις κυλιδώνει την τοπικήν αυτοδιοίκησην. Η ματαίωσις έργων και μάλιστα απαραίτητων ως το συγκεκριμένον θα έδει να επισύρη βαρείας ευθύνας δια παράβασιν καθήκοντος. Ο κ. πρόεδρος γνωρίζει καλώς ότι άπαντες οι δημόται διακαώς επιθυμούν την ύδρευσιν ήτις και πρέπει να γίνη το ταχύτερον. Διότι πλην αυτού, ουδείς άλλος θα είναι αντίθετος. Θα έδει να γνωρίζη ο κ. πρόεδρος, ότι η ύδρευσις σημαίνει εξυγίανσις της δημόσιας υγείας, άνοδον εκπολιτιστικήν και πολλαπλασιασμό των εσόδων της κοινότητας....» Με τα λόγια του κοινοτικού συμβούλου Δημητρίου Κακούρη εντάχτηκαν οι σύμβουλοι Διονύσης Αποστολόπουλος και Σπυρίδων Κοτσόβολος (μαζί τους ήταν και ο γραμματέας της κοινότητας Θεόδωρος Μάστορας) και έτσι δεν έγινε δεκτή η εισήγηση του προέδρου και εγκρίθηκε η ενεργηθείσα μειοδοτική δημοπρασία προς ανάδειξη εργολάβου κατασκευής του έργου ύδρευσης. Τελικά εργολάβος μειοδότης αναδείχτηκε ο Νικόλαος Πουλημένος ο οποίος πρόσφερε έκπτωση 7%. (Περισσότερα στοιχεία στο θέμα αυτό βλέπε στο σχετικό κεφάλαιο για την ύδρευση του χωριού). Αυτή ήταν ουσιαστικά και η τελευταία συνεδρίαση   του  κοινοτικού συμβουλίου με πρόεδρο τον Αριστείδη Μυλωνά που παραιτήθηκε. Πρόεδρος ανέλαβε ο Στυλιανός Μάστορας.

ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ

Κοτσόβολος Σπύρος

Ο Σπύρος Κοτσόβολος του Νικολάου γεννήθηκε στο Βλάση το 1905 και παντρεύτηκε τη Μυλωνά Μαριγούλα του Αθανασίου που είχε γεννηθεί το 1910. Απόκτησαν τα παιδιά Θεόδωρο και Νικόλαο. Λόγω της γυναίκας του που ήταν από την οικογένεια των Μυλωναίων συνεργάστηκε αυτοδιοικητικά με αυτή την οικογένεια και ιδιαίτερα με τον Αριστείδη Μυλωνά τον οποίο και διαδέχτηκε στη θέση του προέδρου.

Ανέλαβε την προεδρία της κοινότητας στις 24 Δεκεμβρίου 1950 και έμεινε σ΄ αυτό τον αυτοδιοικητικό θώκο μόλις 6 μήνες δηλαδή μέχρι τις 10^η  Ιουνίου 1951 που τον διαδέχτηκε ο Κωνσταντίνος Μαρινόπουλος.

Συνεργάτες του στο κοινοτικό συμβούλιο ήταν ο Αριστείδης Μυλωνάς, ο Νικόλαος Ασημάκης και ο Παναγιώτης Θεοδωρακόπουλος.

Με το πρώτο πράγμα με το οποίο ασχολήθηκε ως πρόεδρος ήταν το θέμα του αγροφύλακα του χωριού. Ενέκρινε ποσό 7.000.000 δραχμών σε ετήσια βάση για τη μισθοδοσία του αγροφύλακα και τα λοιπά έξοδα ταμείου, ένδυσης και υποδημάτων.

Για απογραφείς όρισε τον Μητρόπουλο Αναστάσιο του Αργυρίου και τον Κοτσόβολο Αθανάσιο του Ιωάννη.

Μεγάλο ζήτημα είχε προκύψει επί προεδρίας του με το Νερόμυλο του Μπάρκα στο Κεφαλόβρυσο. Συγκεκριμένα παράπλευρά του ποταμού και δυτικά του νερόμυλου του Ιωάννη Παπαδόπουλου κατοίκου Βλαχόπουλου και του ιερέα Φιλόπουλου Ιωάννη από το χωριό Παπαφλέσσα υπήρχε έκταση δυο  στρεμμάτων που άνηκε από αμνημονεύτων χρόνων στους κατοίκους της κοινότητας Βλάση και την οποία άγνωστο πως κατάφερε και αγόρασε από την δασική αρχή Πυλίας ο Κωνσταντίνος Μπάρκας από το Κοντογόνι. Το κοινοτικό συμβούλιο μόλις πληροφορήθηκε το γεγονός συνεδρίασε και με την 15η Πράξη, της 15ης Μαΐου 1951, εξουσιοδότησε τον πρόεδρο Σπύρο Κοτσόβολο να αποστείλει την κοινοτική πράξη στον υπουργό Οικονομικών, στον υπουργό Εσωτερικών, στο νομάρχη Μεσσηνίας, στο δασάρχη Καλαμάτας και στο δασονόμο Πυλίας ώστε να ακυρώσουν την αγοροπωλησία.

Επί προεδρίας Σπύρου Κοτσόβολου προέκυψε πρόβλημα και με τη χρήση του νερού της Μεγάλης Βρύσης. Το 1915 οι Βλασαίοι με δικαστική απόφαση ( Απόφαση 137/25 Αυγούστου 1915 Ειρηνοδικίου Βουφράδας) είχαν κατορθώσει το νερό της Μεγάλης Βρύσης να το χρησιμοποιούν αποκλειστικά αυτοί και μόνο μικρούς κήπους επέτρεπαν να έχουν οι Κοντογοναίοι. Την περίοδο της προεδρίας του Σπύρου Κοτσόβολου το καθεστώς αυτό είχε παραβιαστεί αφού οι Κοντογοναίοι φύτευαν μεγάλα περιβόλια ακόμη και τριφύλλια. Έτσι το κοινοτικό συμβούλιο ομόφωνα αποφάσισε να προσλάβει δυο υδροφύλακες με αμοιβή 700.000 δραχμές τους οποίους θα πλήρωναν οι Βλασαίοι που καλλιεργούσαν περιβόλια στην περιοχή με βάση της ώρες που αυτοί έκαναν χρήση του νερού. Επίσης αποφασίστηκε να μηνυθούν όσοι Κοντογοναίοι έκαναν παραβίαση της 137 απόφασης του Ειρηνοδικείου Βουφράδας.

Με την Πράξη 17, της 7ης Ιουνίου 1951, γίνεται προσπάθεια να καθοριστούν κανόνες στην ύδρευση των ποτιστικών στην περιοχή του Κρυορρέματος. Το κοινοτικό συμβούλιο μετά από εισήγηση του προέδρου Σπύρου Κοτσόβολου αποφάσισε να προσλάβει για υδρονόμο το Γεώργιο Θεοδωρακόπουλο του Ηλία και υδροφύλακα τον αδερφό του, Παναγιώτη Θεοδωρακόπουλο του Ηλία. Αυτοί έπρεπε να βάλουν τάξη και να επιλύσουν οριστικά το πρόβλημα.

Αυτή ήταν ουσιαστικά και η τελευταία πράξη της εξάμηνης προεδρίας του Σπύρου Κοτσόβολου. Προσπάθησε να αντιμετωπίσει το μεγάλο ζήτημα των ποτιστικών που πράγματι λειτουργούσε χωρίς κανόνες με αποτέλεσμα τους συχνούς καυγάδες ανάμεσα στους κατοίκους.

ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ

Μαρινόπουλος Κωνσταντίνος

Ο Κωνσταντίνος Μαρινόπουλος του Κωνσταντίνου γεννήθηκε στο Βλάση το 1925. Παντρεύτηκε τη Ζαχαρούλα Παλαβού που είχε γεννηθεί στο χωριό Τρίλοφο Αρκαδίας το 1935 και απέκτησαν τρεις κόρες, τη Βασιλική, την Παναγιώτα και τη Μαρία.

Εκλέχτηκε για πρώτη φορά πρόεδρος στις 10 Ιουνίου 1951 διαδεχόμενος στο πηδάλιο της κοινότητας τον Σπύρο Κοτσόβολο. Μαζί του αντιπρόεδρος εκλέχτηκε ο Ιωάννης Κακούρης του Βασιλείου. Το κοινοτικό συμβούλιο εκτός από τον πρόεδρο και τον αντιπρόεδρο αποτέλεσαν οι Αναστάσιος Μητρόπουλος του Νικολάου και Ευστάθιος Αποστολόπουλος του Γεωργίου.

Πρώτη ενέργεια στην οποία προχώρησε ήταν η συντήρηση του δρόμου Βλάση-Κουρτάκι καθώς και η συντήρηση των αγροτικών δρόμων.  Με απόφαση του κοινοτικού συμβουλίου όλοι οι  κάτοικοι του χωριού ηλικίας 18-65 ετών υποχρεώθηκαν σε προσωπική εργασία. Αν κάποιος δεν μπορούσε έπρεπε ημερεσίως να καταβάλει στην κοινότητα το ποσό των 50.000 δραχμών. Την ίδια περίοδο το υπουργείο εσωτερικών με το υπ΄ αριθ. 90121/25/8/1951 και η νομαρχία Μεσσηνίας με το υπ. αριθ. 3299/3/9/51 έγγραφο αποφάσιζαν να κατασκευαστεί «εθνική οδός» που θα διέρχεται τα χωριά Δάρα, Ζαϊμογλι, Κουρτάκι, Βλάση. Η κοινότητα Βλάση, μέσω του προέδρου της  Μαρινόπουλου Κωνσταντίνου, ανέλαβε την ευθύνη με προσωπική εργασία των κατοίκων να γίνουν οι χωματουργικές εργασίες στο τμήμα Βλάση-Κουρτάκι καθώς και η μεταφορά του αμμοχάλικου.

Οι εξελίξεις, όμως, έτρεχαν και ο δρόμος ήταν αδύνατον να κατασκευαστεί με τα χέρια. Η κυβέρνηση τότε ψήφισε το νόμο 1910/51και επέβαλε φόρο στην κατανάλωση καπνού για να μπει μπουλντόζα και να κατασκευάσει το δρόμο. Το κόστος του δρόμου οι μηχανικοί το ανέβασαν στα 4.500.000 δραχμές και ο φόρος καπνού απέδιδε μόνο 3.680.000 δραχμές. Υπήρχε ένα έλλειμμα 820.000 δραχμών που η κοινότητα αποφάσισε να το καλύψουν οι πλουσιότεροι των κατοίκων του χωριού. (Πρακτικό 10ο/ 14 Μαρτίου 1952). Αυτό θα γινόταν ταυτόχρονα με την προσωπική εργασία των κατοίκων.  Να σημειώσουμε ακόμη ότι τη χρονιά 1953-1954 η κοινότητα για τον ίδιο δρόμο επιβαρύνθηκε με το ποσό των 649.500 δραχμών που κάλυψε από το φόρο καπνού.

Ένα δεύτερο ζήτημα που κλήθηκε να αντιμετωπίσει την περίοδο εκείνη το κοινοτικό συμβούλιο ήταν και η αγροτική ασφάλεια αφού οι αγρότες αδυνατούσαν να πληρώσουν την στρεμματική εισφορά τους για να έχει το χωριό αγροφύλακα. Στο συμβούλιο της 19ης Δεκεμβρίου 1951 ο πρόεδρος Μαρινόπουλος Κωνσταντίνος εισηγείται και το συμβούλιο αποφάσισε να ζητήσει από την «κυβέρνησιν ίνα δια νόμου αναλάβη τας δαπάνας της υπηρεσίας και αγρ/κής υπό του κράτους διότι οι αγρόται μόνοι των δεν δύνανται να βαστάζουν το οικον. βάρος της αγροφυλακής...»

Στις 31 Δεκεμβρίου 1951 το κοινοτικό συμβούλιο καλείται και πάλι να εκλέξει πρόεδρο. Στο συμβούλιο δεν παραβρέθηκε ο Μητρόπουλος Αναστάσιος του Νικολάου αν και είχε κληθεί. Το κοινοτικό συμβούλιο και πάλι, ομόφωνα, εξέλεξε τον Κωνσταντίνο Μαρινόπουλο. Επίσης, το κοινοτικό συμβούλιο, ομόφωνα εξέλεξε στη θέση του αντιπροέδρου τον Ιωάννη Κακούρη του Βασιλείου.

Φαίνεται ότι καμιά τύχη δεν είχε το έγγραφο για πληρωμή των αγροφυλάκων από το κράτος για το λόγω αυτό το θέμα το ξανάφερε στο κοινοτικό συμβούλιο ο πρόεδρος Κωνσταντίνος Μαρινόπουλος που ζήτησε οι κάτοικοι του χωριού να πληρώνουν τον αγροφύλακα. Με τον πρόεδρο συμφώνησε ο Αναστάσιος Μητρόπουλος και διαφώνησαν οι Ανδρέας Μάστορας και Ευστάθιος Αποστολόπουλος. Είναι η πρώτη διαφωνία που συναντάμε στο βιβλίο πράξεων της κοινότητας. Η πρόταση του προέδρου πέρασε.  Το σκεπτικό των διαφωνούντων συμβούλων ήταν ότι «η κοινότης είναι ορεινή περιφέρεια και δεν έχει ανάγκη αγροφύλακος, δεδομένου ότι ουδόλως διακινδυνεύει η αγροτική μας ασφάλεια.». Τελικά αποφασίστηκε να πληρωθεί ο αγροφύλακας από τους κατοίκους του χωριού με το μηνιαίο ποσό των 300.000 + 25%=375.000 δραχμών.

Ένα από τα προβλήματα που χειρίστηκε η κοινοτική αρχή ήταν και αυτή των φόρων επί των αγροτικών προϊόντων. Με απόφασή της η κυβέρνηση όρισε οι κάτοικοι να χωρίζονται σε γεωργούς και κτηνοτρόφους και με βάση αυτό το χωρισμό να φορολογούνται. Το μέτρο ήταν άδικο γιατί οι κάτοικοι του χωριού μας ασχολούνται ταυτόχρονα και με τις γεωργικές και με τις κτηνοτροφικές δουλειές και με το μέτρο αυτό θα φορολογούνταν δυο φορές. Μετά από εισήγηση του προέδρου και αφού αποτυπώθηκε η αδικία της διάταξης το κοινοτικό συμβούλιο αποφάσισε να καθορίσει ποσοστό φορολογίας 2% επί των γεωργικών προϊόντων (σταφίδα, λάδι, σιτάρι, βρώμη, κριθάρι και κρασί) και φορολογία στα ζώα να έχει ως εξής: 5.000 δραχμές για τα άλογα και τα γαϊδούρια, 2.500 δραχμές για τα γουρούνια και 800 δραχμές για τις γίδες και τα πρόβατα. Για επίλυση των διαφορών που συχνά προέκυπταν στην καταβολή του φόρου μετά από εισήγηση του προέδρου αποφασίστηκε αυτό το ρόλο να τον αναθέσουν στον Ανδρέα Μάστορα, άτομο δίκαιο και κοινά αποδεκτό. Αναπληρωτή του η κοινότητα όρισε τον Ιωάννη Τσάκαλη του Βασιλείου (Πράξη 13η/27 Μαρτίου 1952). Η απόφαση αυτή δεν έγινε αποδεχτή από το νομάρχη Μεσσηνίας ο οποίος με έγγραφά του ζητούσε επίμονα η φορολογία στα αγροτικά προϊόντα από 2% να πάει 4%.

Επειδή η κοινότητα αντιμετώπιζε πρόβλημα με το γραμματέα μετά από εισήγηση του προέδρου Κωνσταντίνου Μαρινόπουλου το κοινοτικό συμβούλιο αποφάσισε να προσλάβει γραμματέα το Θεόδωρο Μάστορα του Βασιλείου (Πρακτικό 9ο/27-1-1952) με μηνιαίες αποδοχές 150.000 δραχμές. Ταυτόχρονα καταργεί τη θέση του κλητήρα την εργασία του οποίου αναλαμβάνει ο γραμματέας ώστε να μεγαλώσουν οι αποδοχές του.

Στις 28 Μαρτίου 1952 ο νομάρχης Μεσσηνίας ζητά από τον πρόεδρο Κ. Μαρινόπουλο να συγκαλέσει συμβούλιο και να ορίσει τέσσερις Χατζαίους που θα είναι οι αντιπρόσωποι των πολιτών στο Αγρονομικό Συμβούλιο Βουφράδας που έδρευε στο Χατζή. Το κοινοτικό συμβούλιο όρισε τακτικούς τον Ιωάννη Φουσέκη του Αναστασίου και  τον Ιωάννη Μαρκόπουλο του Αποστόλη. Αναπληρωματικούς όρισε τον Αντώνιο Καραλή του Κωνσταντίνου και τον Αθανάσιο Κυριακόπουλο του Κωνσταντίνου.

Μέριμνα κρατική δεν υπήρχε και τα βάρη έπεφταν συνέχεια στις πλάτες των κατοίκων του χωριού μας, όπως άλλωστε γινόταν και στα άλλα χωριά. Ήταν κι αυτός ένας από τους λόγους του μεταναστευτικού ρεύματος που θα ξεσπάσει σε λίγο. Μετά από πρόταση του προέδρου Κωνσταντίνου Μαρινόπουλου στις 30 Μαρτίου 1952 μπήκαν και άλλοι φόροι στις οικογένειες. Καθορίστηκε κάθε οικογένεια να πληρώνει 5.000 δραχμές για καθαριότητα και 5.000 για ετήσια τέλη ύδρευσης.

Ο πρόεδρος και το κοινοτικό συμβούλιο αποφάσισαν στις 13 Απριλίου 1952 να απαγορεύσουν την κυκλοφορία εντός των κεντρικών δρόμων και πλατείας του χωριού των αιγοπροβάτων, γουρουνιών και άλλων ζώων. Επίσης, με την ίδια απόφαση απαγορεύτηκε: 1) Το πλύσιμο των ρούχων στο πηγάδι του χωριού και εντός της βρύσης. 2) Το άναμμα φωτιάς πλησίον των πλατάνων της βρύσης κατά τα πλυσίματα. 3) Τη σπατάλη του νερού του πηγαδιού για ραντίσματα και ασπρίσματα σπιτιών. Το νερό του πηγαδιού θα χρησιμοποιείτο πλέον μόνο για πόσιν.

Οι μεγάλοι φόροι που είχαν επιβληθεί δυσανασχετούσαν τους κατοίκους. Τότε ο Ανδρέας Μάστορας, ο Ιωάννης Κακούρης και ο Ευστάθιος Αποστολόπουλος έφεραν και πάλι σε συζήτηση το θέμα της κατάργησης του αγροφύλακα ώστε να ελαφρώσουν από τη φορολογία οι κάτοικοι του χωριού. Ο πρόεδρος Κωνσταντίνος Μαρινόπουλος στις 23 Μαρτίου 1952 έχασε την ψηφοφορία αφού μόνο ο Αναστάσιος Μητρόπουλος του Νικολάου τον ακολούθησε στον ισχυρισμό του ότι έπρεπε να παραμείνει ο αγροφύλακας για λόγους ασφαλείας.

Τα προβλήματα με τους φόρους συνεχίστηκαν Στις 8 Ιουνίου 1952  αποφασίστηκε από το κοινοτικό συμβούλιο για το οικονομικό έτος 1951-1952 τιμή χονδρικής πώλησης επί του φόρου του ελαίου την τιμή των 10.000 κατ΄ οκά. Η δυσφορία των κατοίκων είναι έντονη και το κοινοτικό συμβούλιο μετά από εισήγηση του προέδρου καταργεί το φόρο ταγαραλαίων για το έτος 1952 με το σκεπτικό ότι δε θα αποδώσει ο φόρος αυτός έσοδα λόγω του γεγονότος ότι το ελαιοτριβείο στο Βλάση δεν έχει κατασκευάσει στέρνα για τα ελαιόζουμα. Στις 20 Ιουλίου 1952 το κοινοτικό συμβούλιο καθορίζει την τιμή χονδρικής πώλησης επί του φόρου των δημητριακών ως εξής: Για το σιτάρι 2.000 δραχμές και για τη βρώμη 1.500 δραχμές.

Προκειμένου η κοινότητα να αποκτήσει μητρώα το κοινοτικό  συμβούλιο μετά από πρόταση του προέδρου διόρισε επιτροπή σύνταξης προκαταρτικών γενικών μητρώων σύμφωνα με την 52712 απόφαση του υπουργού Εσωτερικών. Την επιτροπή αποτέλεσαν οι: Ανδρέας Μάστορας πλειοψηφών κοινοτικός σύμβουλος, Σπυρίδωνας Ασημάκης ιερέας και Ιωάννης Μπάρκας δάσκαλος.

Στις 21 Δεκεμβρίου 1952 το κοινοτικό συμβούλιο καλείται να ψηφίσει  νέο πρόεδρο. Ο Κωνσταντίνος Μαρινόπουλος παρέδωσε τη σκυτάλη της προεδρίας στον Ευστάθιο Απόστολόπουλο. Ο νέος πρόεδρος έμεινε στο πηδάλιο της κοινότητας μέχρι την 31η Μαϊου 1953 περίοδο που επανεκλέγεται πρόεδρος ο Κωνσταντίνος Μαρινόπουλος (πράξη 9η/31Μαϊου 1953).

Η πρώτη ενέργεια την οποία έκανε ήταν να διορίσει εκτιμητική επιτροπή αποτελούμενη από τους: Αναστάσιο Μητρόπουλο κοινοτικό σύμβουλο, Παναγιώτη Β. Κακούρη και Νικόλαο Νέστορα. Αναπληρωματικούς διόρισε τους: Νικόλαο Π. Κακούρη και Νικόλαο Αποστολόπουλο.

Στις 25 Αυγούστου το κοινοτικό συμβούλιο ορίζει τις παρακάτω τιμές χονδρικής πώλησης επί του φόρου για τα δημητριακά προϊόντα του χωριού για το οικονομικό έτος 1952-1953: Στο σιτάρι 3.000 δραχμές την οκά, στη βρώμη 2.000 δραχμές την οκά, στο σμίγο 2.500 δραχμές την οκά και στο κριθάρι 2.000 δραχμές την οκά. 

Για να έχουμε μια εικόνα των οικονομικών της κοινότητας Βλάση μελετήσαμε τον προϋπολογισμό χρήσεως 1953-1954 και βρήκαμε ότι τα έσοδα της κοινότητας ήταν 36.903.326 δραχμές  και τα έξοδα ήταν 24.234.000 δραχμές.

Στις 28 Ιανουαρίου 1954 το κοινοτικό συμβούλιο ψηφίζει για πρόεδρο τον Αναστάσιο Μητρόπουλο του Νικολάου.

Ο Κωνσταντίνος Μαρινόπουλος διορίστηκε πρόεδρος από την κυβέρνηση των Συνταγματαρχών την 1η Οκτωβρίου 1967.

Με την πρώτη απόφασή του ως πρόεδρος  καθορίζει το χρόνο διάρκειας της πρόσληψης του Κωνσταντίνου Μάστορα συντηρητή αντλιοστασίου που είχε προσλάβει το προηγούμενο κοινοτικό συμβούλιο με πρόεδρο το Δημήτριο Κακούρη (απόφαση 13/1967) και  είχε εγκριθεί από το νομάρχη Μεσσηνίας με την υπ΄ αριθ. 35055/67 απόφασή του.

Με την 18/1967 κοινοτική απόφαση μετά από εισήγηση του Κωνσταντίνου Μαρινόπουλου προσλαμβάνεται αγροφύλακας ο Νικόλαος Αποστολόπουλος του Ηλία. Επίσης, προχωρά σε αλλαγές σε όλες τις κοινοτικές επιτροπές. Στην επιτροπή έργων συνολικής αξίας μικρότερης των 5.000 δραχμών τοποθετεί το Γεώργιο Κακούρη και το Μάστορα Αθανάσιο, στην επιτροπή παραλαβής έργων συνολικής αξίας μεγαλύτερης των 5.000 δραχμών τοποθετεί τον Θεοδωρακόπουλο Αντώνιο, στις προμήθειες και στις δημοπρασίες τοποθετεί το Μάστορα Στυλιανό και το Θεοδωρακόπουλο Αντώνιο.  Στην πρωτοβάθμια επιτροπή φορολογικών διαφορών και αμφισβητήσεων τοποθέτησε το Στυλιανό Μάστορα. Στην παραπάνω επιτροπή συμμετείχε θεσμικά και ο πρόεδρος του συνεταιρισμού Φώτιος Τσάκαλης του Ιωάννη.

Μεταξύ των έργων που πραγματοποίησε ήταν: 1) Η εκτέλεση του έργου προστασίας της πηγής της βρύσης και αποπεράτωσης του έργου της ύδρευσης. 2) Η κατασκευή δρόμου Βλάση- Νεκροταφείου. 3) Η κατασκευή αγροτικών δρόμων: Απηδούλα-Κονταλώνι, Προφήτης Ηλίας-Γεναίικα Αλώνια, Μεγάλο Αλώνι-Καλύβια, Βλάση-Κρυόρεμμα, Βλάση-Κουκλάνι. Για την εκτέλεση των έργων αυτόν προχώρησε και σε απόφαση προσωπικής εργασίας των κατοίκων του χωριού. 4) Η βελτίωσε το δρόμο Κουρτάκι-Βλάση με χρηματοδότηση από τα τακτικά έσοδα του κοινοτικού συμβουλίου. 5) Η διάνοιξη του δρόμου ως την Αρίτσα. 6) Η επέκταση και διαμόρφωση της πλατείας. 7) Η διάστρωση με τσιμέντο τμημάτων του δρόμου Κουρτάκι-Βλάση. 8) Η ένταξη της κοινότητας Βλάση στο σύνδεσμο δήμου Γαργαλιάνων και Κοινοτήτων για την κατασκευή υδραγωγείου (απόφαση 21/1969. 9) Η απόκτηση από τη διεύθυνση τελωνείου Πειραιά μικροφωνικής εγκατάστασης, γραφομηχανής και εξοπλισμού του κοινοτικού γραφείου με αρχειοθήκες, γραφεία, τραπέζια, καρέκλες κ.λ.π. 10). Η αγορά οικήματος ιδιοκτησίας Κανέλλας Μάστορας με το ποσό των 23.000 δραχμών για δημιουργία πλατείας. 11) Η ενοικίαση ακινήτου ιδιοκτησίας Μαρίας συζ. Παν. Κοτσοβόλου με το ποσό των 130 δραχμών το μήνα για να χρησιμοποιηθεί ως κοινοτικό ιατρείο. 12) Η υπογραφή της σύμβασης με την Δ.Ε.Η. για τον φωτισμό της πλατείας και των δρόμων (πράξη 2/1971-αρ. απόφασης 3/1971). 13) Δίνει ονόματα στην πλατεία και στους δρόμους της κοινότητας.

 Η κοινότητα δεν είχε κοινοτικό γραφείο. Έγιναν τρεις μειοδοτικοί διαγωνισμοί άκαρποι και τότε το κοινοτικό συμβούλιο νοίκιασε  οίκημα ιδιοκτησίας του ίδιου του προέδρου Κωνσταντίνου Μαρινόπουλου με μηνιαίο ενοίκιο 150 δραχμών.

Σημαντική ήταν και η απόφαση που πήρε στις 27 Σεπτεμβρίου 1971 για τη συμμετοχή της κοινότητας Βλάση στη σύσταση του συνδέσμου Παπαφλέσσα μαζί με τις κοινότητες Δάρα, Δροσιάς, Πελεκανάδας, Κουρτακίου και Μηλιωτίου με σκοπό τη διαπλάτυνση του δρόμου από Ριζόμυλο ως Μηλιώτη και Βλάση. Έδρα του συνδέσμου ορίστηκε το χωριό Πελεκανάδα. (αριθμός απόφασης 18/1971).

ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ

Αποστολόπουλος Ευστάθιος

Ο Αποστολόπουλος Ευστάθιος του Γεωργίου είχε γεννηθεί στο Βλάση το 1923 και είχε παντρευτεί τη Σκρομπόλα Λυγερή του Γεωργίου που είχε γεννηθεί στο χωριό Φλεσσιάδα.

Διατέλεσε πρόεδρος την περίοδο από 21 Δεκεμβρίου 1952 έως 31 Μαΐου 1953.

Την ίδια περίοδο κοινοτικοί σύμβουλοι ήταν ο Ανδρέας Μάστορας, ο Αναστάσιος Μητρόπουλος, ο Κωνσταντίνος Μαρινόπουλος και ο Ιωάννης Κακούρης. Αντιπρόεδρος της κοινότητας είχε εκλεγεί (πράξη 35/21-12-1952) ο Ανδρέας Μάστορας του Θεοδώρου.

Έλαβε μέρος με την ιδιότητα του προέδρου της κοινότητας στο ελαιοκομικό συνέδριο που πραγματοποιήθηκε την 1η Φεβρουαρίου 1953 στην Καλαμάτα με στόχο να προωθήσει τα συμφέροντα των ελαιοπαραγωγών και της κοινότητας Βλάση. Όπως όλοι οι πρόεδροι έτσι κι αυτός για να προωθήσει τα έργα της κοινότητας επέβαλε προσωπική εργασία πέντε ημερών σ΄ όλα τα άτομα της κοινότητας που είχαν ηλικία από 18 έως 60 χρονών. Μάλιστα επέβαλε ποινή 40.000 δραχμών σε ημερήσια βάση σε  όποιον δε θα συμμετείχε στο πρόγραμμα της προσωπικής εργασίας.

Για το θέμα της άρδευσης των περιβολιών στη θέση Κρυόρεμμα διόρισε υδρονομέα τον Αντώνιο Τσάκαλη του Ιωάννη ο οποίος θα αμοίβετο από τους ιδιοκτήτες. Τρεις χιλιάδες δραχμές ανά ώρα ποτίσματος ήταν το κόστος επιβάρυνσης των κατοίκων.

Μετά από εισήγηση του προέδρου Ευσταθίου Αποστολόπουλου το κοινοτικό συμβούλιο διέθεσε το ποσό των 3.680.500 δραχμών που προερχόταν από το φόρο καπνού για το δρόμο Κουρτάκι-Βλάση. Επιτροπή στην επίβλεψη του έργου όρισε τους κοινοτικούς συμβούλους  Ανδρέα Μάστορα και Αναστάσιο Μητρόπουλο. Επίσης, στην επιτροπή παραλαβής όρισε τον πρόεδρο Ευστάθιο Αποστολόπουλο, τον κοινοτικό σύμβουλο Ανδρέα Μάστορα και έναν μηχανικό από την ΤΕΔΚ της νομαρχίας Μεσσηνίας.

Το έργο του  συνολικά και με την ιδιότητα του προέδρου και με την ιδιότητα του κοινοτικού συμβούλου κρίνεται θετικότατο. Ήταν δραστήριος, δημιουργικός και ικανότατος.

ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ

Μάστορας Στυλιανός

Ο Στυλιανός Μάστορας του Παναγιώτη γεννήθηκε στο Βλάση το 1929. Παντρεύτηκε την Κανελλοπούλου Κανέλλα του Αναστασίου που γεννήθηκε στο χωριό Δροσιά το 1936. Απόκτησαν τρεις κόρες, την Ευγενία, την Παναγιώτα και την Ελευθερία.

Όταν παραιτήθηκε από πρόεδρος ο Αριστείδης Μυλωνάς (14 Σεπτεμβρίου 1963)  μετά την απόφαση του κοινοτικού συμβουλίου να κατασκευάσει δίκτυο ύδρευσης και να  φέρει το νερό από τη βρύση του χωριού στα σπίτια των κατοίκων, έργο με το οποίο διαφωνούσε ο πρόεδρος Αριστείδης Μυλωνάς, χρέη προέδρου ανάλαβε ο μέχρι τότε αντιπρόεδρος Στυλιανός Μάστορας.

Ανέλαβε χρέη προέδρου στην κοινότητα Βλάση  τον Οκτώβριο του 1963. Εκλέχτηκε πρόεδρος την 12η Δεκεμβρίου 1963  και παρέμεινε πρόεδρος ως τον Ιούλιο του 1964. Η πρώτη κοινοτική πράξη εκτελώντας χρέη προέδρου  πραγματοποιήθηκε στις 9 Νοεμβρίου 1963. Την περίοδο της προεδρίας του κοινοτικοί σύμβουλοι ήταν οι: Αριστείδης Μυλωνάς, Δημήτρης Κακούρης, Διονύσης Αποστολόπουλος και Σπυρίδων Κοτσόβολος. Αντιπρόεδρος ήταν ο Σπύρος Κοτσόβολος του Νικολάου.

Το πρώτο πρόβλημα που κλήθηκε να επιλύσει ήταν η διακοπή της λεωφορειακής συγκοινωνίας του χωριού με την Καλαμάτα λόγω διάβρωσης του δρόμου από τα νερά του χειμώνα. Μάλιστα ο νομάρχης Μεσσηνίας με την υπ΄ αριθ. 52330/63 απόφασής του είχε ζητήσει οι κοινότητες από τις οποίες διερχόταν το λεωφορείο να αποκαταστήσουν τις ζημιές. Το κοινοτικό συμβούλιο μετά από εισήγηση του προέδρου αποφάσισε να επισκευάσει το δρόμο και για το λόγο αυτό ψήφισε πίστωση 3.000 δραχμών και επέβαλλε και προσωπική εργασία στους κατοίκους του χωριού. Λίγο διάστημα αργότερα ο πρόεδρος και το κοινοτικό συμβούλιο κατάρτισαν το τεχνικό πρόγραμμα όπου πρότειναν πέντε έργα με τους παρακάτω προϋπολογισμούς: Κατασκευή έργου ύδρευσης από πηγή βρύσης με προϋπολογισμό 20.000 δραχμές ( το έργο είχε συνολικό προϋπολογισμό 400.000 δραχμών), διάνοιξη αγροτικής οδού Καλύβια και Παλιοκλήσι προϋπολογισμού 100.000 δραχμές, συντήρηση κοινοτικής οδού Βλάση-Κουρτάκι προϋπολογισμού 20.000 δραχμές, διάνοιξη αγροτικής οδού Βλάση-Κεφαλόβρυσο-Χατζή προϋπολογισμού 50.000 δραχμές και  διάνοιξη αμαξιτής οδού εντός του χωριού προϋπολογισμού 20.000 δραχμών.

Κάνοντας χρέη προέδρου προχώρησε στην παράταση της μίσθωσης του κοινοτικού καταστήματος ιδιοκτησίας Παύλου Παναγιωτόπουλου για ένα έτος με το προϋπάρχον μίσθωμα των 140 δραχμών το μήνα προκειμένου η κοινότητα να διαθέτει το δικό της κοινοτικό κατάστημα. Μελετώντας τα πρακτικά των αποφάσεων διαπιστώνει κανείς ότι σχεδόν στο σύνολο των αποφάσεων διαφωνούσε ο πρώην πρόεδρος της κοινότητας Αριστείδης Μυλωνάς.

Για την αγροτική ασφάλεια προχώρησε στην επιλογή του αγροφύλακα Νέστορα Αναστασίου του Ιωάννη και απόρριψε την αίτηση του υποψηφίου για αγροφύλακα Δημητρίου Χρονά από το Κουρτάκι (αρ. απόφασης 12/1963 της 8ης Δεκεμβρίου 1963).

Με την απόφαση 20/1963 της 12ης Δεκεμβρίου 1963 ο Στυλιανός Μάστορας εκλέχτηκε πρόεδρος της κοινότητας Βλάση με τρεις ψήφους θετικές, μια ψήφο έφερε το όνομα του Σπύρου Κοτσόβολου και ένα ψηφοδέλτιο ήταν λευκό. Αντιπρόεδρος εκλέχτηκε ο Σπύρος Κοτσόβολος με τέσσερις ψήφους θετικές ενώ μια πέμπτη ψήφος έφερε το όνομα του Δημητρίου Αλ. Κακούρη.  

Για την επίλυση των φορολογικών διαφορών συγκρότησε  πρωτοβάθμια επιτροπή φορολογικών διαφορών και αμφισβητήσεων αποτελούμενη από τακτικό μέλος τον Δημήτριο Αλ. Κακούρη και αναπληρωματικό το Σπύρο Κοτσόβολο.

Εκείνο που είναι χαρακτηριστικό στοιχείο στην προεδρία του Στυλιανού Μάστορα είναι το γεγονός ότι ταύτισε το όνομά του με το μεγάλο έργο του δικτύου ύδρευσης. Ένα έργο που άλλαξε τη ζωή των κατοίκων της κοινότητας. Εκτέλεσε το έργο της κατασκευής του εξωτερικού υδραγωγείου και δημοπράτησε την αγορά αντλητικού συγκροτήματος για την ύδρευση του χωριού. Προμηθεύτηκε την αγορά αμιντοτσιμεντοσωλήνων. Μάλιστα για την αγορά των αμιντοτσιμεντοσωλήνων έστειλε στην Αθήνα με έξοδα της κοινότητας τον Αριστείδη Μυλωνά παρά το γεγονός ότι συνέχεια τον αντιπολιτευόταν στην κοινότητα. Για μεγαλύτερη διαφάνεια στην αγορά των υλικών συγκρότησε επιτροπή παραλαβής αγορασθέντων υλικών αποτελούμενη από το Διονύση Αποστολόπουλο, το Δημήτριο Αλ. Κακούρη και το Θεόδωρο Β. Μάστορα.

Το Στυλιανό Μάστορα αντικατέστησε στην προεδρία της κοινότητας ο Δημήτρης Αλ. Κακούρης στις 23 Αυγούστου 1964 με την υπ΄ αριθ. 10/1964 κοινοτική απόφαση.

Ο Στυλιανός Μάστορας υπήρξε από τους προέδρους με θετικότατο  ισοζύγιο προσφοράς έργου. Ήταν αγαπητός στους κατοίκους και έχαιρε της εκτίμησής τους. Υπηρέτησε την αυτοδιοίκηση πολλά χρόνια από διάφορα πόστα. Αργότερα μετανάστευσε με την οικογένεια του αναζητώντας καλύτερες συνθήκες διαβίωσης στην Αθήνα.

Πέθανε το 1984 και κηδεύτηκε στο χωριό που τόσο αγάπησε και υπηρέτησε για πολλά χρόνια.

ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ

Μητρόπουλος Αναστάσιος

Ο Μητρόπουλος Αναστάσιος του Νικολάου γεννήθηκε στο Βλάση το  1890 και παντρεύτηκε τη Σταυριανοπούλου Άννα του Θεοδώρου που γεννήθηκε στη Φλεσσιάδα το 1891.

Διατέλεσε πρόεδρος για ένα περίπου χρόνο. Από 28 Ιανουαρίου 1954 έως 23 Ιανουαρίου 1955.

Την περίοδο της προεδρίας του Αναστασίου Μητρόπουλου κοινοτικοί σύμβουλοι ήταν οι: Κωνσταντίνος Μαρινόπουλος, Κακούρης Ιωάννης, Ανδρέας Μάστορας και Ευστάθιος Αποστολόπουλος. Αντιπρόεδρος είχε εκλεγεί παμψηφεί ο Ανδρέας Μάστορας του Θεοδώρου. Οι συνεδριάσεις γινόντουσαν στο δημοτικό σχολείο.

Το πρώτο πρόβλημα που κλήθηκε ως πρόεδρος να αντιμετωπίσει ήταν το οδικό δίκτυο που είχε υποστεί τεράστιες καταστροφές από το βαρύ χειμώνα. Ιδιαίτερα στο δρόμος Βλάση-Κουρτάκι οι καταστροφές ήταν μεγάλες. Επέβαλλε προσωπική εργασία πέντε ημερών για όλα τα άτομα του χωριού ικανά προς εργασία από 18-65 χρονών. Όποιος δεν μπορούσε ή δεν ήθελε να προσφέρει προσωπική εργασία έπρεπε να καταβάλλει σε ημερήσια βάση το ποσό των 30.000 δραχμών. Είναι φανερό ότι όλοι οι πρόεδροι μη έχοντας πόρους αναγκάζονταν να προσφύγουν στην προσωπική εργασία των κατοίκων του χωριού προκειμένου να αντιμετωπίσουν προβλήματα ή να κατασκευάσουν νέα έργα. Στην ίδια πρακτική προχώρησε και ο πρόεδρος Αναστάσιος Μητρόπουλος.

Προκειμένου να αποφύγει μολυσματικές  νόσους, ιδιαίτερα τους θερινούς μήνες, στις 30 Απριλίου 1954, με την 20η κοινοτική πράξη, απαγόρευσε την πλύση ρούχων στους κρουνούς της βρύσης, να βάζουν καζάνια και να βράζουν νερό πλησίον του χώρου της δεξαμενής που διέρχεται το κεντρικό αυλάκι γιατί τα απόνερα περνούσαν στο κεντρικό αγωγό, να μην πλένουν ρούχα στο πηγάδι του χωριού  και να μη γίνεται σπατάλη του νερού του πηγαδιού για ραντίσματα και πλυσίματα. Την ίδια πρακτική θα συναντήσουμε να εφαρμόζουν και άλλοι πρόεδροι.

Για την αγροτική ασφάλεια όρισε, μετά από εισήγηση του προέδρου, το κοινοτικό συμβούλιο μια οργανική θέση αγροφύλακα και καθόρισε τη μηνιαία αμοιβή στις 450 δραχμές.

Ο Αναστάσιος Μητρόπουλος υπηρέτησε την τοπική αυτοδιοίκηση στο Βλάση και από τη θέση του προέδρου και από τη θέση του κοινοτικού συμβούλου πάντα με διάθεση προσφοράς.

ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ

Η επανίδρυση του δήμου το 1997. Το Βλάση στο δήμο  Βουφράσου

Τα νέα δεδομένα που προήλθαν από την ένταξη και λειτουργία της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η συγκρότηση της τοπικής αυτοδιοίκησης στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ο δεύτερος βαθμός τοπικής αυτοδιοίκησης, η δημιουργία των συμβουλίων περιοχής, ο νόμος για την περιφερειακή διοίκηση και η καλύτερη αξιοποίηση των προερχομένων κονδυλίων από την Ευρωπαϊκή Ένωση ή από τις δημόσιες επενδύσεις, με τον ενιαίο προγραμματισμό ανάπτυξης και τη δημιουργία σύγχρονων τεχνικών υπηρεσιών οδήγησαν την Πολιτεία στο να προχωρήσει σε μια νέα διοικητική διαίρεση της Ελλάδας. Η διοικητική διαίρεση που είχε επέλθει ουσιαστικά επί κυβερνήσεως Ελευθερίου Βενιζέλου, με το νόμο ΔΝΖ/1912 και όπως αυτή με την πάροδο του χρόνου εξελίχτηκε, οδήγησε την τοπική αυτοδιοίκηση, το 1998, στο να αποτελείται από 441 δήμους και 5.382 κοινότητες, εκ των οποίων οι 206 δήμοι, ποσοστό 46,8%, να έχουν πληθυσμό κάτω των 5.000 κατοίκων και οι 4.507 κοινότητες, ποσοστό 84,6%, να έχουν πληθυσμό κάτω των 1.000 κατοίκων.

Η απόφαση της συνένωσης των κοινοτήτων δεν έγινε από τη μια μέρα στην άλλη, αλλά ακολούθησε μια χρονοβόρα διαδικασία. Η αντιμετώπιση του προβλήματος της πολυδιάσπασης άρχισε το 1980 με τη σημαντική αύξηση του πληθυσμιακού ορίου για την αναγνώριση ενός αυτοτελούς οργανισμού σε κοινότητα. Μια μεγάλη τομή στην αντιμετώπιση του προβλήματος έφερε ο νόμος 1416/1984 με τη διαμόρφωση ενός ευνοϊκού διαδικαστικού πλαισίου έτσι ώστε οι πρωτοβουλίες για τη συνένωση των Ο.Τ.Α. να προέρχονται διαζευκτικά είτε από τους αιρετούς είτε από τους ίδιους τους εκλογείς κατοίκους. Δυστυχώς, όμως, τα αποτελέσματα του νόμου 1416/84 ήταν πενιχρά αφού μέχρι το 1987 μόνο 18 νέοι δήμοι προέκυψαν, παρά το γεγονός ότι ο νόμος 1622/86 που συμπλήρωνε τον προηγούμενο εισήγαγε τη διαδικασία της «σχεδιασμένης συνένωσης", Δέκα χρόνια αργότερα, το 1994, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ προχώρησε στην καθιέρωση της υποχρεωτικής συνεργασίας με το νόμο 2218/94 θεσμοθετώντας τα «συμβούλια περιοχής». Στην πράξη τα συμβούλια περιοχής ήταν ο προπομπός της υποχρεωτικής συνένωσης που επέβαλε ο νόμος 2539/97, γνωστός ως νόμος «Ιωάννης Καποδίστριας».

Με το νόμο 2539/97 που δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ 244/4-12-97 επανιδρύθηκε ο δήμος Βουφράδος που τώρα ονομάστηκε «Βουφράδων», με πολύ μικρότερα γεωγραφικά όρια σε σύγκριση με αυτά που είχε το 1840. Οι αντιδικίες μεταξύ των χωριών Χατζή και Βλαχόπουλο για την έδρα του δήμου δεν επέτρεψαν τη δημιουργία ενός ισχυρού σε έκταση και πληθυσμό δήμου.

Ο δήμος Βουφράδων προέκυψε από τη συνένωση των κοινοτήτων: Βλάση, Κουρτακίου, Μηλιώτη, Πετριτσίου, Χαραυγής και Χατζή. Έδρα του δήμου ορίστηκε το Χατζή. Με βάση τα στοιχεία της απογραφής του 1991, η πληθυσμιακή κατάσταση του δήμου στην ιδρυτική του πράξη παρουσίαζε την παρακάτω εικόνα:

Ηλικιακά ο πληθυσμός ήταν γερασμένος, με έξαρση του φαινομένου στα δημοτικά διαμερίσματα Βλάση, Κουρτάκι και Μηλιώτη.

ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ

Οι πρώτες δημοτικές εκλογές (1998)

Στις πρώτες δημοτικές εκλογές που πραγματοποιήθηκαν για την ανάδειξη του πρώτου δημάρχου και δημοτικού συμβουλίου στο δήμο Βουφράδων διεκδίκησαν την ψήφο των δημοτών, στις 11 Οκτωβρίου 1998, οι παρακάτω πέντε συνδυασμοί: 1. «Δυναμική Προοπτική για το δήμο Βουφράδος», με επικεφαλής το Σπυρίδωνα Κοντοθανάση του Σταύρου. 2. «Δημοκρατική Ενότητα», με επικεφαλής τον Πέτρο Φράγκο του Παναγιώτη. 3. «Ενωτική Νέα Πορεία», με επικεφαλής τον Κωνσταντίνο Κυριακόπουλο του Γεωργίου. 4. «Δημοτική Ανεξάρτητη Συνεργασία», με επικεφαλής το Δημήτριο Αλεξόπουλο του Χρήστου. 5. «Ανεξάρτητη Δημοκρατική Κίνηση», με επικεφαλής τον Αναστάσιο Πουλόπουλο του lωάννη.  Το τελικό αποτέλεσμα κρίθηκε τη δεύτερη Κυριακή, 18-10-1998, όταν αναμετρήθηκαν οι συνδυασμοί «Δυναμική Προοπτική για το δήμο Βουφράδος» του Σπύρου Κοντοθανάση και η «Δημοκρατική Ενότητα» του Πέτρου Φράγκου.  Δήμαρχος εκλέχτηκε ο Σπυρίδων Κοντοθανάσης του Σταύρου. Στο δημοτικό συμβούλιο εξελέγησαν: Με το συνδυασμό «Δυναμική Προοπτική για το δήμο Βουφράδος»: Δημητρακόπουλος Αντώνιος του Φωτίου, Κοντοθανάσης Νικόλαος του Κωνσταντίνου, Ασημακόπουλος Αθανάσιος του Θεοδώρου, Μαρινοπούλου Παναγιώτα του Κωνσταντίνου, Ρότσος Αναστάσιος του Βασιλείου, Γιαννούκος Νικόλαος του Γεωργίου, Γραμματικόπουλος Κυριάκος του Βασιλείου και Μπούζας Χρήστος του Βασιλείου. Με το συνδυασμό «Δημοκρατική Ενότητα» Φράγκος Πέτρος του Παναγιώτη και Ασημάκης Γεώργιος του Σπυρίδωνος. Με το συνδυασμό «Ενωτική Νέα Πορεία» Κυριακόπουλος Κωνσταντίνος του Γεωργίου και Χρανιώτης Κωνσταντίνος του Δημητρίου (πρόεδρος τοπικού συμβουλίου Χατζή). Με το συνδυασμό «Δημοτική Ανεξάρτητη Συνεργασία» Αλεξόπουλος Δημήτριος του Χρήστου. Στα Τοπικά Συμβούλια εκλέχτηκαν οι: 1. Χατζή: α) Χρανιώτης Κωνσταντίνος του Δημητρίου (πρόεδρος), β) Γκότσης Λάζαρος του Παναγιώτη, γ) Ρένεσης Βασίλειος του Δημητρίου, δ) Καμπούρης Σωτήριος του Δημητρίου, ε) Κυριακόπουλος Γεώργιος του Θεοδώρου. 2. Βλάση: α) Κοτσόβολος Αναστάσιος του Αθανασίου (πρόεδρος), β) Μάστορας Κωνσταντίνος του Θεοδώρου, γ) Αποστολόπουλος Χρήστος του Φωτίου. 3. Κουρτάκι: α) Δημητρακόπουλος Χαράλαμπος του Παναγιώτη (πρόεδρος), β) Μητρόπουλος Θεόδωρος του Σταύρου, γ) Μαρίνης Μαρίνης του Διονυσίου. 4. Μηλιώτη : α) Γεωργόπουλος Αθανάσιος του Σπυρίδωνος (πρόεδρος), β) Μπάρκας Χρήστος του Σωτηρίου, γ) Γιαννόπουλος Αναστάσιος του Ιωάννη. 5. Πετρίτσι : α) Διονυσόπουλος Χαράλαμπος του Δημητρίου (πρόεδρος), β) Καρχιμάνης Παναγιώτης του Νικολάου, γ) Μπούζας Λάμπρος του Φωτίου. 6. Χαραυγή: α) Παπανικολόπουλος Δημήτριος του Φωτίου (πρόεδρος), β) Ηλιοπούλου Ελένη σύζυγος Ιωάννη, γ) Καστόρας Φώτιος του Παναγιώτη. 

Κοντοθανάσης Σπύρος δήμαρχος Βουφραδών

Ο Σπυρίδων Κοντοθανάσης γεννήθηκε το 1950 στο Κουρτάκι. Φοίτησε στο δημοτικό σχολείο του χωριού του, στο γυμνάσιο Χατζή και στο 2^ο  λύκειο Καλαμάτας.

Το 1972 κατόπιν εξετάσεων εισήλθε στην Ανωτέρα Σχολή Υπομηχανικών Αθηνών, της οποίας κατέστη πτυχιούχος το 1976. Από το 1977 υπηρετεί στη διεύθυνση Τεχνικών Υπηρεσιών νομού Μεσσηνίας. Το 1995 έγινε προϊστάμενος του τμήματος συντήρησης οδών και ηλεκτρομηχανολογικού εξοπλισμού της διευθύνσεως Τεχνικών Υπηρεσιών. Από το 1994 έως το 1998 διετέλεσε πρόεδρος στην κοινότητα Κουρτακίου. Επίσης διετέλεσε πρόεδρος του Συνδέσμου Οδοποιίας «Παπαφλέσσας» ο οποίος απαρτιζόταν από 9 κοινότητες. Εκλέχτηκε δήμαρχος Βουφραδών το 1998 και Νομαρχιακός Σύμβουλος Μεσσηνίας το 2006.

ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ

Οι  δεύτερες δημοτικές εκλογές (2002)

Στις δεύτερες δημοτικές εκλογές που πραγματοποιήθηκαν στις 13 Οκτωβρίου του 2002 για την ανάδειξη δημάρχου και δημοτικού συμβουλίου στο δήμο Βουφράδων διεκδίκησαν την ψήφο των δημοτών οι παρακάτω τρεις συνδυασμοί: 1. "Αγωνιστική Κίνηση Πολιτών", με επικεφαλής τον Αθανάσιο Αλεβίζο. 2. "Δημοτική Αγωνιστική Συνεργασία", με επικεφαλής τον Κωνσταντίνο Κυριακόπουλο. 3. "Δυναμική Προοπτική", με επικεφαλής το Σπυρίδωνα Κοντοθανάση Την πρώτη Κυριακή, 13-10-2002 οι συνδυασμοί έλαβαν τις παρακάτω ψήφους: 1. "Αγωνιστική Κίνηση Πολιτών",  ψήφους 396, ποσοστό 23,7%  2. "Δημοτική Αγωνιστική Συνεργασία", ψήφους 649, ποσοστό 38,8%  3. "Δυναμική Προοπτική", ψήφους 627, ποσοστό 37,5% Το αποτέλεσμα κρίθηκε τη δεύτερη Κυριακή, 20-10-2002 με την αναμέτρηση των συνδυασμών "Δημοτική Αγωνιστική Συνεργασία" και "Δυναμική Προοπτική". Το αποτέλεσμα παρουσίασε την παρακάτω εικόνα: 1. "Δημοτική Αγωνιστική Συνεργασία"  του Κωνσταντίνου Κυριακόπουλου ψήφους 836, ποσοστό 54,8%. 2. "Δυναμική Προοπτική" του Σπυρίδωνα Κοντοθανάση ψήφους 689, ποσοστό 45,2%. Δήμαρχος εξελέγη ο Κωνσταντίνος Κυριακόπουλος του Γεωργίου. Στο δημοτικό συμβούλιο εξελέγησαν: Με το συνδυασμό "Δημοτική Αγωνιστική Συνεργασία": Γκότση Φωτεινή, Δρακόπουλος Νικόλαος, Κατσούλας Ιωάννης, Κυριακοπούλου Αλεξάνδρα, Λεντούδη - Μητροπούλου Βασιλική, Μαρκόπουλος Άγγελος, Πουλοπούλου Ευγενία και Γκότσης Λυμπέρης. Ο Γκότσης Λυμπέρης εξελέγη και πρόεδρος τοπικού συμβουλίου Χατζή. Με το συνδυασμό "Δυναμική Προοπτική": Κοντοθανάσης Σπυρίδων, Δημητρακόπουλος Αντώνιος, Κοντοθανάσης Νικόλαος, Καλογεροπούλου Ιωάννα και Καστόρας Φώτιος. Η Καλογεροπούλου Ιωάννα εξελέγη και πρόεδρος τοπικού συμβουλίου  Πετριτσίου. Επίσης, ο Καστόρας Φώτιος εξελέγη και πρόεδρος τοπικού συμβουλίου Χαραυγής. Με το συνδυασμό "Αγωνιστική Κίνηση Πολιτών": Αλεβίζος Αθανάσιος. Στα Τοπικά Συμβούλια εκλέχτηκαν οι: 1. Χατζή: α) Γκότσης Λυμπέρης (πρόεδρος), β) Ρενέσης Βασίλειος, γ) Φουρτούνης Κωνσταντίνος, δ) Βαμβακάς Ιωάννης, ε) Παναγιώταρης Βασίλειος. 2. Βλάση: α) Λεντούδης Ιωάννης (πρόεδρος), β) Κακούρης Δημήτριος, γ) Κακούρη Ευσταθία. 3. Κουρτάκι: α) Χαραλαμπόπουλος Γεώργιος (πρόεδρος), β) Κωστόπουλος Χρήστος, γ) Νικολοπούλου Γεωργία. 4. Μηλιώτη: α) Μπάρκας Χρήστος (πρόεδρος), β) Τσάκαλης Αλέξανδρος, γ) Αλεβίζου Αντωνία. 5. Πετρίτσι:  α) Καλογεροπούλου Ιωάννα (πρόεδρος), β) Μπούζας Κωνσταντίνος, γ) Πουλόπουλος Νικόλαος. 6. Χαραυγή: α) Καστόρας Φώτιος (πρόεδρος), β) Καστόρας Παναγιώτης, γ) Ξεπαπαδέας Χρήστος.

Κυριακόπουλος Κωνσταντίνος δήμαρχος Βουφραδών

Γεννήθηκε το 1947 στο Χατζή. Οι γονείς του ήταν ο Γεώργιος Κυριακόπουλος (Κόσυβας) και η Υπατία Κυριακοπούλου. Αποφοίτησε από το Λύκειο της ιδιαίτερης πατρίδας του με βαθμό 18. Στο στρατό φοίτησε στη σχολή εφέδρων αξιωματικών του πυροβολικού και υπηρέτησε ως έφεδρος αξιωματικός. Το 1970 ακολούθησε μια επαγγελματική πορεία στο πυροσβεστικό σώμα και συνταξιοδοτήθηκε το 1995 με το βαθμό του ανθυπυραγού. Για δέκα συναπτά έτη διατέλεσε πρόεδρος της ποδοσφαιρικής ομάδας του χωριού του. Είναι παντρεμένος με τη Νικολέτρα Γραμμένου. Εκλέχτηκε δήμαρχος το 2002 και το 2006. 

ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ

Οι τρίτες δημοτικές εκλογές

Νικητής των δημοτικών εκλογών της 15^ης Οκτωβρίου 2006 στη Βουφράδα ήταν ο Κωνσταντίνος Κυριακόπουλος. Αναλυτικά τα αποτελέσματα στη Βουφράδα έχουν ως εξής: Εγγεγραμμένοι 2608. Ψήφισαν 1699. Άκυρα-Λευκά 46 ψηφοδέλτια. Έλαβαν: Κυριακόπουλος Κωνσταντίνος 906 ψηφοδέλτια, ποσοστό 54,81% και Λεντούδης Ιωάννης 747 ψηφοδέλτια, ποσοστό 45,19%. Στα επιμέρους εκλογικά τμήματα των δημοτικών διαμερισμάτων το αποτέλεσμα διαμορφώθηκε ως εξής: Στο Βλάση: Εγγεγραμμένοι 287. Ψήφισαν 163. Άκυρα-Λευκά 4 ψηφοδέλτια. Έλαβαν: Κυριακόπουλος Κωνσταντίνος 37 ψηφοδέλτια, ποσοστό 23,3% και Λεντούδης Ιωάννης 122 ψηφοδέλτια, ποσοστό 76,7%. Στο Κουρτάκι: Εγγεγραμμένοι 203. Ψήφισαν 143. Άκυρα-Λευκά 3 ψηφοδέλτια. Έλαβαν: Κυριακόπουλος Κωνσταντίνος 40 ψηφοδέλτια, ποσοστό 28,6% και Λεντούδης Γιάννης 100 ψηφοδέλτια, ποσοστό 71,4%. Στο Μηλιώτη: Εγγεγραμμένοι 256. Ψήφισαν 187. Άκυρα-Λευκά 2 ψηφοδέλτια. Έλαβαν Κυριακόπουλος Κωνσταντίνος 65 ψηφοδέλτια, ποσοστό 35,1%, Λεντούδης Γιάννης 120, ποσοστό 64,9%. Στο Πετρίτσι: Εγγεγραμμένοι 459. Ψήφισαν 266. Άκυρα-Λευκά 4 ψηφοδέλτια. Έλαβαν: Κυριακόπουλος Κωνσταντίνος 149 ψηφοδέλτια, ποσοστό 56,9%, Λεντούδης Ιωάννης 113 ψηφοδέλτια ποσοστό 43,1%. Στη Χαραυγή: Εγγεγραμμένοι 418. Ψήφισαν 273. Άκυρα-Λευκά 11 ψηφοδέλτια. Έλαβαν: Κυριακόπουλος Κωνσταντίνος 155 ψηφοδέλτια, ποσοστό 59,2% και Λεντούδης Γιάννης 107 ψηφοδέλτια, ποσοστό 40,8%. Στο πρώτο εκλογικό κέντρο Χατζή: Εγγεγραμμένοι 493. Ψήφισαν 326. Άκυρα-Λευκά 10 ψηφοδέλτια. Έλαβαν: Κυριακόπουλος Κωνσταντίνος 224 ψηφοδέλτια, ποσοστό 70,9% και Λεντούδης Γιάννης 92 ψηφοδέλτια, ποσοστό 29,1%. Στο δεύτερο εκλογικό κέντρο Χατζή: Εγγεγραμμένοι 492. Ψήφισαν 341. Άκυρα-Λευκά 12 ψηφοδέλτια. Έλαβαν: Κυριακόπουλος Κωνσταντίνος 236 ψηφοδέλτια, ποσοστό 71,7% και Λεντούδης Ιωάννης 92 ψηφοδέλτια, ποσοστό 28,3%.

Από το συνδυασμό του Κωνσταντίνου Κυριακόπουλου εκλέγονται οι: Γκότση Φωτεινή 191, Ασημακόπουλος Ιωάννης 155, Μπούζας Θεόδωρος 153, Κυριακοπούλου Αλεξάνδρα 138, Παπανικολόπουλος Ευστάθιος 120, Καρβέλας Ιωάννης 117, Μαρκόπουλος Άγγελος 102, Βαμβακάς Ηλίας 93. Από το συνδυασμό του Ιωάννη Λεντούδη, πέραν του ιδίου, εκλέγονται οι: Γεωργόπουλος Αθανάσιος 154, Γιαννόπουλος Δημήτριος 130, Δημητρακοπούλου Νικολέττα 110, Αλεξόπουλος Δημήτριος 93.

Στα τοπικά συμβούλια εκλέγονται οι παρακάτω: Τοπικό Διαμέρισμα Χατζή: Από το ψηφοδέλτιο του Κ. Κυριακόπουλου οι: Ρένεσης Βασίλειος (97), Γκότσης Θεόδωρος(87), Ρένεση Δήμητρα(72) και Κυριακόπουλος Γεώργιος(58). Από το συνδυασμό του Γιάννη Λεντούδη εκλέγεται ο Θανάσης Φουρτούνης(51). Τοπικό Διαμέρισμα Βλάση: Το τριμελές τοπικό συμβούλιο εκλέγεται από το συνδυασμό του Γιάννη Λεντούδη και είναι οι: Κακούρη Ευσταθία(58), Αποστολόπουλος Νικόλαος(31) και Παπαλάμπρος Γιάννης(29). Τοπικό Διαμέρισμα Κουρτακίου: Από το συνδυασμό του Γιάννη Λεντούδη εκλέγονται οι: Χαραλαμπόπουλος Γεώργιος(49) και Νικολοπούλου Γεωργία(23). Από το συνδυασμό του Κωνσταντίνου Κυριακόπουλου εκλέγεται ο Δημήτρης Μεϊντάνης(23). Τοπικό Διαμέρισμα Μηλιωτίου: Από το συνδυασμό του Γιάννη Λεντούδη εκλέγονται οι: Θάνου Χριστίνα(41) και Τσάκαλης Αλέξανδρος(39). Από το συνδυασμό του Κωνσταντίνου Κυριακόπουλου εκλέγεται ο Γιαννούκος-Χρονόπουλος Ιωάννης(28). Τοπικό Διαμέρισμα Πετριτσίου: Από το συνδυασμό του Κ. Κυριακόπουλου εκλέγονται οι: Διονυσόπουλος Δημήτριος(53) και Μπούζας Γεώργιος(45). Από το συνδυασμό του Γ. Λεντούδη εκλέγεται ο Καγκαράκης Αγαμέμνων-Γεώργιος(70). Τοπικό Διαμέρισμα Χαραυγής: Από το συνδυασμό του Κ. Κυριακόπουλου εκλέγονται οι: Καστόρας Παναγιώτης(99) και Ανεστοπούλου Σταυρούλα(26). Από το συνδυασμό του Γ. Λεντούδη εκλέγεται ο Φώτης Καστόρας(55). 

ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ