Η ΠΡΩΤΗ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ

Την περίοδο 1500-1682 η Βουφράδα βρίσκεται κάτω από την κυριαρχία των Τούρκων. Η αφορμή για την υλοποίηση των επεκτατικών σχεδίων τους στις ενετικές περιοχές της Πελοποννήσου δεν άργησε να έλθει: «Ο ενετικός στόλος περιπλέοντας το Αιγαίο για την προστασία του ενετικού εμπορίου βρισκόταν το έτος 1499 πλησίον της Μυτιλήνης. Όταν συναντήθηκε με τουρκικό πολεμικό πλοίο, αρνήθηκε αυτό να χαιρετίσει τη Ναυαρχίδα, όπως έπρεπε κατά το ναυτικό έθιμο, μολονότι ήταν ανυψωμένη στο κατάρτι η σημαία του Αγίου Μάρκου με το σήμα του Ναυάρχου. Ο Ενετός Ναύαρχος Πριούλης αποστέλλει γαλέρα για να υποχρεώσει το τουρκικό πολεμικό σε χαιρετισμό αλλά οι Τούρκοι όχι μόνο δεν υπακούουν αλλά και πυροβολούν τη γαλέρα. Αυτό θεωρείται μεγάλη προσβολή από το Ναύαρχο και γι' αυτό βυθίζει το πλοίο» (1).

Το περιστατικό αυτό φάνηκε αρκετό για τη μεγάλη σύγκρουση που είκοσι χρόνια περίμεναν οι Τούρκοι, σε μια στιγμή μάλιστα που οι Ενετοί είναι στραμμένοι στον πόλεμο κατά των Λομβαρδών. Το γεγονός εκμεταλλεύεται στο έπακρο ο σουλτάνος Βαγιαζίτ ο Β' στέλνοντας τριακόσια πλοία να καταλάβουν τις ενετικές κτήσεις. Ο ενετικός στόλος με ναύαρχο τον Αντώνιο Γριμάνη (2) καταστρέφεται ανάμεσα στη Μεθώνη και στη νήσο Σαπιέντζα.

Στις 23 Μαρτίου 1500, παράλληλα με το στόλο, το πεζικό πολιορκεί τη Μεθώνη. Η επίθεση των Τούρκων κρατεί 28 ημέρες και στο τέλος η Μεθώνη πέφτει από αβλεψία και ολιγωρία της φρουράς. Το τι έγινε τότε δεν υπάρχουν λόγια για να το περιγράψουν. «Λέγουσι ότι από την πολλήν σφαγήν όπου εκάμανε έδραμε το αίμα έως την θάλασσαν και κοκκίνιζε» (3).

Ο Μεσσήνιος ιστορικός Νίκος Κωτσίρης μας αναφέρει ότι έπειτα από 44 χρόνια επισκέφτηκε τη Μεθώνη ο Γάλλος στρατιωτικός ιερέας Jerome Maurand και έκπληκτος από το θέαμα που αντίκρισε, έγραψε: «Κοντά στο λιμάνι είδαμε ένα σωρό κόκκαλα, τοποθετημένα το ένα πάνω στο άλλο, έτσι που να σχηματίζουν πύργο. Ένας Τούρκος μου είπε πως είναι κόκαλα χριστιανών που σκοτώθηκαν κατά την κατάληψη της Μεθώνης» (4).

Μετά την πτώση της Μεθώνης ήρθε η σειρά της Πύλου. Ο Ενετός φρούραρχος Κάρολος Κονταρίνης είχε πληροφορηθεί την αιματοχυσία και παρέδωσε την πόλη στις 15 Αυγούστου αμαχητί (5). Το ίδιο έπραξε και ο φρούραρχος της Κορώνης Παύλος Κοντίρης. (6)

Έτσι τα Μεθωνοκόρωνα έπεσαν στα χέρια των Τούρκων και, όπως ήταν φυσικό, και στα χωριά της Βουφράδας κυμάτισε η σημαία του προφήτη.

Η Βουφράδα θα μείνει στα χέρια των Τούρκων μέχρι το 1687, οπότε οι Ενετοί θα ξαναγίνουν κύριοι της περιοχής. Η Τουρκία θα αναγνωρίσει τη δεύτερη κυριαρχία των Ενετών στις 26 Ιανουαρίου του 1699 με τη συνθήκη ειρήνης του Κάρλοβιτς, που θα υπογράψουν η Ρωσία, η Αυστρία, η Πολωνία, η Ενετία και η Τουρκία.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ

1. ΝΙΚΟΥ Γ. ΚΩΤΣΙΡΗ: Συμβολή στην ιστορία της Μεθώνης, Αθήνα, 1983, σελίδα 63.
2. ΑΝ. ΜΟΜΦΕΡΑΤΟΥ: Μεθώνη και Κορώνη επί Ενετοκρατίας, υπό κοινωνικήν, πολιτικήν και δημοσιονομικήν άποψιν, σελίδα 58.
3. ΝΙΚΟΣ Γ. ΚΩΤΣΙΡΗΣ: Συμβολή στην ιστορία της Μεθώνης, Β' έκδοση, Αθήνα, 1983, σελίδα 67.
4. ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΣΙΜΟΠΟΥΛΟΣ: Ξένοι ταξιδιώτες στην Ελλάδα, τόμος Α', σελίδα 362.
5. ΑΡΙΣΤΟΜΕΝΗΣ Π. ΜΙΧΑΗΛ: Ιστορία της πόλεως Πύλου, Αθήναι, 1888, σελίδα 33.
6. ΦΩΤΗΣ ΛΙΤΣΑΣ: Κορώνη, η προσωπογραφία μιας πολιτείας, Αθήνα, 1983, σελίδα 223.