Η ΔΗΜΟΓΕΡΟΝΤΙΑ ΣΤΗ ΒΟΥΦΡΑΔΑ

Οι Τούρκοι κατάλαβαν από την πρώτη κιόλας στιγμή ότι έπρεπε να διατηρήσουν ένα σύστημα αυτοδιοίκησης μέσα σε κάθε χωριό, ώστε με διάφορους μηχανισμούς και τους φόρους να εισπράττουν και τον απόλυτο έλεγχο των ραγιάδων να έχουν. Εφάρμοσαν λοιπόν το σύστημα της δημογεροντίας.

Οι ραγιάδες κάθε χωριού έπρεπε να εκλέγουν «αβίαστα» το δημογέροντα και να στέλνουν το πρακτικό εκλογής για έγκριση στο βοεβόδα. Έτσι, τα περισσότερα χωριά της Βουφράδας έστελναν το ιλάμι, τουρκική ονομασία του πρακτικού, για έγκριση στο βοεβόδα του Νιόκαστρου ή της Μεθώνης, ανάλογα με το πού ανήκαν. Πολύ γρήγορα οι Τούρκοι κατάλαβαν ότι αυτό το «αβίαστα» δεν εξυπηρετούσε τα σχέδιά τους. Έτσι, έμεινε στα χαρτιά και οι δημογέροντες διορίζονταν.

Μελετώντας στη συνέχεια τα καθήκοντα, τις υποχρεώσεις, τις δικαιοδοσίες αλλά και το ρόλο των κοτζαμπάσηδων, διαπιστώνουμε γιατί πολλά από τα δημοτικά τραγούδια της εποχής στρέφονται εναντίον τους και τους θεωρούν, όχι λίγες φορές, δεύτερους δυνάστες. Οι κοτζαμπάσηδες έπρεπε:

1. Να κανονίζουν τις αγγαρείες των κατοίκων του χωριού.
2. Να συνεργάζονται στενά με τους Τούρκους για θέματα φόρων του χωριού.
3. Να βοηθούν για την είσπραξη των τζερεμέδων. Τζερεμές σημαίνει πρόστιμο που πλήρωνε ο ραγιάς.
4. Να διορίζουν τους αγροφύλακες.
5. Να έχουν δημιουργήσει ειδικό ταμείο για τα πεσκέσια και τα μπαξίσια, χρήματα δηλαδή των ραγιάδων που τα χρησιμοποιούσαν για διάφορα «λαδώματα».
6. Να επικυρώνουν τα έγγραφα των ραγιάδων, με το αζημίωτο βέβαια, γιατί κανένα έγγραφό τους δεν είχε ισχύ αν δεν υπήρχε η υπογραφή του δημοπρόκριτου.
7. Σε κάθε Τούρκο επίσημο που θα περνούσε από το χωριό έπρεπε να εξασφαλίσουν φαγητό και ύπνο.
8. Ήταν υποχρεωμένοι να εισπράττουν φόρους για το κοινοτικό ταμείο.
9. Όλες οι μικροδιαφορές των ραγιάδων λύνονταν από τους δημοπρόκριτους.
10. Από τα χρήματα της κοινότητας έπρεπε να δίνουν ένα μέρος για το βοεβόδα, τον πασά, το διερμηνέα κ.λπ.

Χιλιάδες σελίδες έχουν γραφτεί για τη ζωή του ραγιά και θα 'ταν άσκοπο να επεκταθούμε περισσότερο. Ο ραγιάς ήταν υποχρεωμένος εκτός από τον κεφαλικό φόρο να αποδίδει και μια σειρά άλλων φόρων με κυριότερο τη δεκάτη, που με τον καιρό πήρε πολλές μορφές, όπως ουσρ, χαρατζί, εραζί  κ.λπ.  Σ’ αυτούς τους φόρους πρέπει να προσθέσουμε κι εκείνους που έδιναν στους κυρίους του τιμαρίου ή του τσιφλικιού, καθώς και τα δοσίματα και τους έμμεσους φόρους.

Τα δημόσια κτήματα και τα τσιφλίκια της περιοχής της Βουφράδας, όπως και της υπόλοιπης χώρας, τα καλλιεργούσαν οι σέμπροι, που ήταν υποχρεωμένοι να δίνουν το 10% της παραγωγής στον κύριο της γης. Όλα τα κτήματα της Βουφράδας ήταν καταγραμμένα με κάθε λεπτομέρεια στο κτηματολόγιο που βρισκόταν στο γραφείο του βοεβόδα της Μεθώνης και σε εκείνο του βοεβόδα του Νιόκαστρου, ανάλογα με το πού ανήκε η περιοχή.