Δίμηνη έκδοση του Συλλόγου των Απανταχού Βλασαίων «ΤΟ ΒΛΑΣΗ»
Συντάσσεται με ευθύνη του Διοικητικού Συμβουλίου
Ιδιοκτήτης: Σύλλογος Απανταχού Βλασαίων «ΤΟ ΒΛΑΣΗ»
Δ/νση: Βλάση Μεσσηνίας Τ.Κ. 24014
Εκδότης-Διευθυντής: Παναγιώτα Μαρινοπούλου. Δ/νση: Κανάρη 36, Καλαμάτα. Τ.Κ. 241100, τηλ.6976670736
Σύνταξη-Επιμέλεια Ύλης: Τάσος Αποστολόπουλος. Δ/νση: Δημητρακοπούλου 20, Τρίπολη, τηλ. 6977278756
Πίνουμε ακόμη καρκίνο!!! Γιατί;
Ναι, καλά ακούσατε, στο Βλάση οι κάτοικοι συνεχίζουν να πίνουν νερό από το δίκτυο με τους καρκινογόνους αμιαντοσωλήνες. Μπορεί να έγιναν αλλαγές στο εσωτερικό δίκτυο του χωριού, πριν δυο χρόνια περίπου, με σύγχρονες σωληνώσεις αλλά οι κάτοικοι πίνουν από το παλιό δίκτυο νερό αφού και αυτό είναι σε λειτουργία. Με λίγα λόγια, άγνωστο γιατί, συνεχίζουν να είναι σε λειτουργία και τα δύο δίκτυα και το παλιό και το καινούργιο με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Εξάλλου δεν έχουν γίνει, αν και έχει περάσει τόσος χρόνος, όλες οι συνδέσεις με τις παροχές των σπιτιών. Είναι φανερό ότι κάτι πρόβλημα υπάρχει, με τη μόνη διαφορά ότι κανείς δεν μπήκε στον κόπο να ενημερώσει τους πολίτες. Οι φήμες λένε και δε θέλουμε να τις πιστέψουμε ότι υπήρξε τεχνικό σφάλμα, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να λειτουργήσει μόνο του το νέο σύστημα και να βγει εκτός λειτουργίας το παλιό. Το έργο δεν έχει στοιχίσει και λίγα χρήματα στον έλληνα φορολογούμενο πολίτη. Πέρα απ΄ αυτό όμως, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να παίζει με την υγεία μας. Καλούμε τους βουλευτές του νομού να φέρουν το θέμα στη Βουλή και αν υπάρχουν παρανομίες καλούμε το δήμο να ζητήσει την παρέμβαση του εισαγγελέα. Αν δεν το κάνουν αυτοί είμαστε υποχρεωμένοι, ως σύλλογος, να το κάνουμε εμείς αφού η προστασία των μελών μας και των κατοίκων του χωριού μας είναι καταστατική υποχρέωση του διοικητικού συμβουλίου του συλλόγου.
Το Καμάρι στο Χατζή είναι ένα σύμβολο συνδεδεμένο με τη ζωή των Χατζαίων και όχι μόνο. Αυτό το σύμβολο κανείς αρμόδιος δεν ενδιαφέρθηκε να το προστατεύσει απαιτώντας να μεταφερθεί ο νέος οδικός άξονας λίγο πιο μακριά του ώστε να μη χωθεί στην κυριολεξία κάτω από το δρόμο. Τελικά έχει χαθεί η ευαισθησία και η ιστορική μνήμη απ΄ όλους μας που κατοικούμε ή καταγόμαστε από την περιοχή; Υπάρχουν ακόμη ευαισθησίες και αν ναι πώς αυτές εκδηλώνονται; Έχει να δώσει μια απάντηση ο δήμος, όχι σε μας, αλλά στην τοπική κοινωνία γενικότερα; Έχει να δώσει απάντηση η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Μεσσηνίας; Έχει να δώσει απάντηση η Περιφέρεια Πελοποννήσου; Εμείς θα περιμένουμε.
Το καμπανάκι χτύπησε. Δεν είμαστε στο παραπέντε αλλά στο και πέντε. Μιλάμε για τη συνένωση των δήμων. Η κυβέρνηση ξεκαθάρισε ότι οι δήμοι, όπως τους ζούμε σήμερα, σε λίγο διάστημα θα είναι παρελθόν. Το ερώτημα που μπαίνει είναι τι γίνεται τώρα με τα χωριά μας. Πριν κάμποσο καιρό στην εφημερίδα μας είχαμε γράψει ότι αν θέλουμε να έχει μέλλον ο δήμος «…θα πρέπει ο ρόλος της μητρόπολης του δήμου (Χατζή) να είναι ο ρόλος της κλώσας που αγωνιά για τα κλωσόπουλα (χωριά). Να γίνουν τα χωριά τα όμορφα προάστια του Χατζή για να δοθεί και η ψυχολογική ικανοποίηση σ΄ αυτά και ας γίνει το Χατζή η ομορφότερη πρωτεύουσα δήμου. Το θέμα είναι να γίνουν…διαφορετικά φυγόκεντρες δυνάμεις θα αναπτυχθούν επικίνδυνες για την υπόσταση του δήμου». Δυστυχώς δεν εισακουστήκαμε και μια άβυσσος υπάρχει ανάμεσα στα χωριά και στο δήμο. Σήμερα κάνουμε μια άλλη πρόταση. Να χτυπήσει το σήμαντρο ο δήμος και να συγκαλέσει όλες τις κοινωνικές, επιστημονικές και οικονομικές δυνάμεις που κατάγονται ή ζουν στη Βουφράδα χωρίς αποκλεισμούς, υπεροψίες και προαπαιτούμενα σε ένα συνέδριο με θέμα το μέλλον της Βουφράδας. Μόνο με συστράτευση όλων μπορούμε να πάρουμε το μέλλον του τόπου στα χέρια μας. Κανείς δεν είναι τόσο μεγάλος ώστε να μπορεί να τα κάνει όλα μόνος του και κανείς δεν είναι τόσο μικρός ώστε να είναι περιττός. Το αν θα κερδίσουμε το στοίχημα θα εξαρτηθεί από το αν μπορούμε να συννενοηθούμε… Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα.
Στο τεράστιο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι διερχόμενοι οδηγοί από το Δάρα έχουμε και άλλοτε αναφερθεί. Το θέμα ήρθε και πάλι στην επικαιρότητα όταν 1.000 πολίτες υπέγραψαν αίτηση προς το νομάρχη Μεσσηνίας Δημ. Δράκο και κοινοποιείται στους δημάρχους Αριστομένους, Βουφράδος, Παπαφλέσσα και Πεταλιδίου, με την οποία του ζητούν να γίνει παράκαμψη του Δάρα. Σε σχετική του ανακοίνωση ο δικηγόρος Θεοδ. Αθανασόπουλος αναφέρει πως η εξυπηρέτηση όλων αυτών των διαμερισμάτων είναι σε έξαρση το τελευταίο διάστημα λόγω της κατασκευής του δρόμου Καζάρμα – Χώρα. Αναφέρεται, επίσης, πως το πολύ σημαντικό είναι ότι υπάρχει σε όλο του σχεδόν το μήκος ο δρόμος της παράκαμψης, αλλά είναι χωμάτινος, στενός και με λακκούβες. Σημειώνεται ακόμη ότι κατά τις πρόσφατες πυρκαγιές στην περιοχή όλα τα οχήματα της Πυροσβεστικής είχαν μεγάλη δυσκολία και έχασαν πολύτιμο χρόνο, διερχόμενα από αυτό. «Το πέρασμα μέσα από το χωριό Δάρα είναι τουλάχιστον επικίνδυνο για τον οδηγό και το αυτοκίνητό του, αλλά και τους κατοίκους. Η διέλευση από το Δάρα, σχεδόν σε όλο της το μήκος, θυμίζει συμπληγάδες πέτρες. Έχει μήκος περί τα 1.400 μέτρα, το όχημα δονείται 42 φορές από τις λακκούβες, σαμαράκια κ.λπ. και κάνει 20 ελιγμούς. Η παράκαμψη θα αποτελεί μια ευθεία 900 μ. περίπου, που θα κοστίσει όσο ένα διαμέρισμα τριάρι στην παραλία της Καλαμάτας», καταλήγει ο κ. Αθανασόπουλος.
Έρανος στο Βλάση για το καράβι «Έλλη»
Στις 15 Αυγούστου 1940 οι Ιταλοί βύθισαν στην Τήνο το καράβι «Έλλη» κάτι που πλήγωσε το φιλότιμο των Ελλήνων λίγο πριν την έναρξη του ελληνοϊταλικού πολέμου. Στο Βλάση η διοικούσα επιτροπή της κοινότητας, πρόεδρος της οποίας ήταν ο Ιωάννης Μάστορας, συνεδρίασε στις 8 Σεπτεμβρίου 1940 με στόχο να πραγματοποιήσει έρανο στους κατοίκους για να βοηθήσουν στην αντικατάσταση του πλοίου «Έλλη», που άνανδρα βυθίστηκε, καθώς και να ενισχύσουν την Βασιλική Αεροπορία. Η εφημερίδα μας φέρνει σήμερα στη δημοσιότητα την απόφαση της διοικούσας επιτροπής της κοινότητας Βλάση γιατί την θεωρεί σημαντικότατη απόφαση. Είναι απόφαση που δείχνει τα πατριωτικά αισθήματα των Βλασαίων που ήταν ίδια με όλων των Βουφραδιωτών.
Ο γραμματέας Γεώργιος Ασημάκης
Λίγο πριν από την έναρξη του ελληνοϊταλικού πολέμου γραμματέας στην κοινότητα Βλάση υπηρετούσε ο Γεώργιος Ασημάκης του Βασιλείου, εγγράμματος και καλλιγράφος. Ο Γεώργιος Ασημάκης είχε γεννηθεί το 1909. Ήταν δραστήριος και ικανός γι΄ αυτό και η κοινότητα τον χρησιμοποιούσε για όλες τις υποχρεώσεις της. Πολλές κοινοτικές πράξεις αναφέρονται στο όνομά του και στη δράση του. Ήταν υπεύθυνος και για τις ληξιαρχικές πράξεις. Τον Αύγουστο του 1941, κάτω από τις τότε δύσκολες συνθήκες κατοχής που ζούσε η πατρίδα μας, το κοινοτικό συμβούλιο με πρόεδρο τον Ιωάννη Μάστορα συνεδριάζει και αποφασίζει την αύξηση του μισθού του από 240 δραχμές σε 480 δραχμές μηνιαίως γιατί: «αφ΄ ενός μεν λόγω των πολλαπλών εργασιών της κοινότητος, αφ΄ ετέρου δε διότι είναι ο κύριος μοχλός της κοινότητος και πολύτιμος συνεργάτης και χάρις της επιμέλειας και του επιβάλλοντος ζήλου συνετέλεσε πολύ εις την εκτέλεσιν της όλης προσωπικής εργασίας».
Στη διάρκεια της κατοχής και συγκεκριμένα το 1943 ο Γεώργιος Ασημάκης εγκαταστάθηκε μόνιμα στη Χώρα Τριφυλίας και ουσιαστικά σταμάτησε να προσφέρει τις υπηρεσίες του στην κοινότητα. Όμως το κοινοτικό συμβούλιο δεν τον απέλυσε αφού χρέη γραμματέα έκανε ο αδερφός του Αθανάσιος Ασημάκης του Βασιλείου. Το κοινοτικό συμβούλιο συνεδρίασε για την παραίτησή του λίγα χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα στις 20 Ιανουαρίου 1946. Την απόφαση αυτή υπογράφουν ο πρόεδρος Ιωάννης Μάστορας και οι κοινοτικοί σύμβουλοι Γεώργιος Θεοδωρακόπουλος και Βασίλειος Φράγκος.
Νοθείες στον Αριστομένη στις εκλογές του 1865
 |
| Αναγνώστης Οικονομόπουλος, Δήμαρχος Αριστομένη |
Οι πρώτες ουσιαστικά εκλογές μετά την απελευθέρωση ήταν αυτές που έγιναν το Μάιο του 1865. Οι προηγούμενες επτά εκλογικές αναμετρήσεις θεωρήθηκαν νόθες. Όμως και στην αναμέτρηση του 1865 είχαμε στη Μεσσηνία, όπως και σ΄ όλη την επικράτεια, αμφισβητήσεις και αντιπαραθέσεις. Μάλιστα στο δήμο Αριστομένη κατηγορήθηκε από το συνδυασμό του Αντωνόπουλου ο δήμαρχος Αναγνώστης Οικονομόπουλος ότι μαζί με τον αστυνόμο της περιοχής ανάγκαζαν τους ψηφοφόρους να ψηφίζουν Αλέξανδρο Κουμουνδούρο. Σύμφωνα με την ένσταση έπιαναν το χέρι του ψηφοφόρου και έριχνε το σφαιρίδιο (τότε αντί για ψηφοδέλτια έριχναν σφαιρίδια) στην οπή που συγκεντρώνονταν τα σφαιρίδια του Κουμουνδούρου ενώ η οπή που συγκεντρώνονταν τα σφαιρίδια του Αντωνόπουλου ήταν κλειστή με λινάρι. Μάλιστα ο δήμαρχος «ράπισε» τον ψηφοφόρο Π. Ηλιόπουλο που δεν ήθελε να ψηφίσει Κουμουνδούρο. Η ψηφοφορία κρατούσε τότε τέσσερις μέρες. Η εφορευτική επιτροπή με πρόεδρο τον Παγώνη γράφει στην έκθεσή της ότι όλα έγιναν σύμφωνα με τις διατάξεις και ότι είναι ανυπόστατα τα όσα γράφτηκαν στην ένσταση. Το θέμα ήρθε και στη Βουλή με έντονη αντιπαράθεση ανάμεσα στον Παπαμιχαλόπουλο και στον Μπούτο. Σε κάποιο άλλο φύλλο της εφημερίδας μας θα δημοσιεύσουμε τα πρακτικά της Βουλής γι΄ αυτό το θέμα.
Εξάμηνο μνημόσυνο Κ. Θεοδωρακόπουλου
Στις 22 Σεπτεμβρίου 2007, στον Ιερό Ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο Βλάση, πραγματοποιήθηκε το εξάμηνο μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του Κωνσταντίνου Θεοδωρακόπουλου του Αναστασίου με την παρουσία συγγενών του και συμπατριωτών του. Ο Κ. Θεοδωρακόπουλος άφησε αυτό το μάταιο κόσμο και πορεύτηκε στην αιωνιότητα στις 22 Μαρτίου 2007, σε ηλικία 74 χρόνων.
Η τοπική εφημερίδα «Ελευθερία», στο φύλλο της 8ης Αυγούστου 2007 περιγράφει ένα γεγονός που έγινε στο χωριό Σκάρμιγκα πριν από 23 χρόνια, δηλαδή, στις 8 Αυγούστου 1984 ως εξής: «Αναστάτωση προκάλεσε στους κατοίκους της Μεταμόρφωσης Πυλίας, μια πυρκαγιά που ξέσπασε σε δασική έκταση έξω από το χωριό τους στις 10.30 χθες το βράδυ και για την οποία υποψιάζονται εμπρησμό. Πριν η φωτιά πάρει διαστάσεις ο δάσκαλος Αντωνόπουλος από το Βλαχόπουλο, ο οποίος περνώντας με το αυτοκίνητό του την αντιλήφθηκε, κατάφερε με τον πυροσβεστήρα του να την θέσει υπό έλεγχο. Τον δάσκαλο βοήθησαν-σύμφωνα με πληροφορίες από τη Μεταμόρφωση-ένας υπάλληλος της Νομαρχίας και ένας καθηγητής Πανεπιστημίου, οι οποίοι πέρασαν λίγα λεπτά αργότερα από το σημείο της φωτιάς».
Το Βλάση κεντρικό εκλογικό κέντρο
Υπήρξε περίοδος που το χωριό Βλάση ήταν το κέντρο όπου ο κόσμος ερχόταν από τα άλλα χωριά και ψήφιζε για εκλογή βουλευτών. Για παράδειγμα στις εκλογές της 16ης Νοεμβρίου 1952 σ΄ όλη τη Βουφράδα υπήρχαν πέντε εκλογικά κέντρα που βρίσκονταν: Στο Βλάση, στο Χατζή, στο Βλαχόπουλο, στο Δάρα και στο Σουληνάρι. Σ΄ αυτές τις εκλογές στο Βλάση ψήφισαν 540 και τα κόμματα έλαβαν: Συναγερμός 295, ΕΠΕΚ-Φ. 131, ΕΔΑ 64. Στο Χατζή ψήφισαν 908 και τα κόμματα έλαβαν: Συναγερμός 472, ΕΠΕΚ-Φ 216, ΕΔΑ 105, Ανεξάρτητοι 3. Στο Βλαχόπουλο ψήφισαν 489 και τα κόμματα έλαβαν: Συναγερμός 356, ΕΠΕΚ-Φ 95, ΕΔΑ 34. Στο Σουληνάρι ψήφισαν 416 και τα κόμματα έλαβαν: Συναγερμός 168, ΕΠΕΚ-Φ. 148, ΕΔΑ 89, Ανεξάρτητοι 11. Στο Δάρα ψήφισαν 386 και τα κόμματα έλαβαν: Συναγερμός 223, ΕΠΕΚ-Φ 33, ΕΔΑ 130. Σε ολόκληρη την Πυλία ψήφισαν 10.555 άτομα και τα κόμματα έλαβαν: Συναγερμός 8.118, ΕΠΕΚ-Φ 2.115, ΕΔΑ 1213, Ανεξάρτητοι 85. Τα εκλογικά τμήματα στην Πυλία ήταν στα παρακάτω χωριά: Πύλο, Βλάση, Βλαχόπουλο, Χατζή, Σουληνάρι, Δάρα, Χανδρινού, Κορυφάσιο, Μεθώνη, Λαχανάδα, Καλλιθέα, Κορώνη, Χαρακοποιό, Νέα Κορώνη, Καπλάνι, Πεταλίδι, Λογκά, Αχλαδοχώρι, Κυνηγού και Ίκλαινα.
Ο πολυβραβευμένος σκηνοθέτης
Στο προηγούμενο φύλλο της εφημερίδας μας είχαμε δεσμευτεί να παρουσιάσουμε τη ζωή και το έργο του συμπατριώτη μας από το Κουρτάκι σκηνοθέτη Σάκη Μανιάτη κάτι που κάνουμε σήμερα με μεγάλη ευχαρίστηση. Ο Σάκης Μανιάτης γεννήθηκε στο Νησί και από το 1945 ζει στην Αθήνα. Ο πατέρας του κατάγεται από τη γνωστή οικογένεια των Μανιαταίων του Κουρτακίου. Σπούδασε κινηματογράφο στο Παρίσι και την Αθήνα. Έχει βραβευθεί επτά φορές στα φεστιβάλ Βερολίνου και Θεσσαλονίκης. Είναι ο μοναδικός Έλληνας κινηματογραφιστής που έχει βραβευθεί για τέσσερις διαφορετικές ειδικότητες: σκηνοθέτη, φωτογραφία, μοντάζ και παραγωγή. Σαν διευθυντής φωτογραφίας έχει συνεργαστεί με τους σημαντικότερους Έλληνες σκηνοθέτες: Μιχάλη Κακογιάννη, Νίκο Κούνδουρο, Παντελή Βούλγαρη, Παύλο Τάσσιο, Γιώργο Σταμπουλόπουλο, Τάσο Ψαρά, Κώστα Φέρρη και πολλούς άλλους. Σαν σκηνοθέτης έχει κάνει τα πολυβραβευμένα «Μέγαρα» που θεωρείται το κορυφαίο πολιτικό ντοκιμαντέρ της χώρας. Ακόμη το «Βαρώνο», τον «Αντάρτη», τη «Μάνη», το «Στερνό Χάδι» κ.λ.π. Για την ΕΡΤ έχει κάνει σειρές που άφησαν εποχή όπως το «Φωτογράφο του χωριού», τη «Σκληρή γη», το «Λούμπεν», τις «Μικρές αγγελίες» τη σειρά ενάντια στα ναρκωτικά «Απεξάρτηση» κ.λ.π. Ο Σάκης Μανιάτης κρατάει γερά τις ρίζες του με τη Μεσσηνία, είναι πολύ συχνά κοντά μας και δεν χάνει ευκαιρία να προβάλει τις ομορφιές του τόπου μας μέσα από τις ταινίες του. Ειδικά η «Βουφράδα» προβάλλεται μοναδικά στις ταινίες «Φεγγαράκι μου λαμπρό», 1979, «Νερό-περιβάλλον-άνθρωπος» 1991, «Φιλοξενία» 1994, «Ο Βαρώνος» 1996, «Μεσσήνη» 2000 και «Βουφράς» 2001.Οι ταινίες αυτές έχουν προβληθεί σε πάρα πολλές χώρες του κόσμου.
Η λίμνη της Σταθούλας στο Πολυλίμνιο
Μια από τις είκοσι λίμνες που βρίσκονται στην περιοχή Πολυλίμνιο Χαραυγής του δήμου Βουφράδας είναι και αυτή που φέρνει την ονομασία «Η λίμνη της Σταθούλας». Σύμφωνα με την παράδοση η Σταθούλα Θεριού προτίμησε να πνιγεί με τα δυο της παιδιά στη λίμνη αυτή το 1770 παρά να πέσει στα χέρια των μανισμένων Τουρκαλβανών. Μάλιστα η λαϊκή μούσα αποτύπωσε την πράξη αυτή με ένα λαϊκό τραγούδι που μεταξύ των άλλων αναφέρει: «Κάλλιο ’να τούρκικο σπαθί να μ’ είχε ψες λιανίσει, παρά να βλέπω συμφορές, ν’ ακούω μοιρολόγια». Τέλος να αναφέρουμε ότι στο συγκρότημα του Πολυλιμνίου υπάρχουν οι λίμνες Ντάμαρι, Μαύρη Λίμνα, Μαυρόλιμνα, Κάδη, μικρή Κάδη, του Ιταλού, του Πανάγου, της Σταθούλας, η Λύρα και η Τσαγκαρουλόβρυση οι οποίες έχουν τη δικιά τους ιστορία και για τις οποίες θα αναφερθούμε σ΄ ένα από τα επόμενα φύλλα της εφημερίδας μας.
Αυτός ήταν ο τίτλος σχολίου του δημοσιογράφου Χάρη Χαραλαμπόπουλου για τις καλοκαιρινές εκδηλώσεις του Συλλόγου μας. Ο δημοσιογράφος στην εφημερίδα «Θάρρος» και στο φύλλο της 17ης Αυγούστου 2007 γράφει: «Πραγματικά δραστήριος είναι ο Σύλλογος των απανταχού Βλασαίων. Διοργάνωσε τέσσερις εκδηλώσεις, που -από τα όσα μάθαμε- πήγαν πάρα πολύ καλά. Εντυπωσιακή, για παράδειγμα, ήταν η εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε προ ημερών, κατά την οποία παρουσιάστηκε η ζωή και το έργο του αγωνιστή του ’21 Κων. Ντούβαλη και στο δεύτερο μέρος προβλήθηκε το ντοκιμαντέρ του Σάκη Μανιάτη για τη Βουφράδα.
Ο σύλλογος διοργάνωσε τις παραμονές του Δεκαπενταύγουστου το πανηγύρι στο χωριό και σίγουρα με αυτές του τις πρωτοβουλίες, όπως και με εκείνες που προηγήθηκαν, κατάφερε να συσφίξει ακόμη περισσότερο τις σχέσεις των κατοίκων του χωριού και των ετεροδημοτών».
Το δημοσίευμα αυτό το αλιεύσαμε από την τοπική εφημερίδα «Ελευθερία» και έχει ημερομηνία 3 Αυγούστου 1984 και αναφέρεται στις πολλές συντάξεις τυφλών που έπαιρναν στο χωριό Βλαχόπουλο. Παρουσιάζουμε το δημοσίευμα χωρίς σχόλια: «Γενική επανεξέταση των 1200 περίπου τυφλών που παίρνουν επίδομα από το κράτος θα πραγματοποιηθεί στη Μεσσηνία, μετά την αποκάλυψη του σκανδάλου που έγινε ύστερα από καταγγελία ότι στο χωριό Βλαχόπουλο υπάρχουν πολλοί …τυφλοί που δεν είναι τυφλοί. Την ανακοίνωση έκανε ο νομάρχης με αφορμή σχετικό δημοσίευμα της «Ελευθερίας», τονίζοντας ότι η επιτροπή επανεξέτασε τους 29 από τους 37 «τυφλούς» του Βλαχόπουλου και βρήκε ότι μόνο 6 δικαιούνται να επιδοτούνται. Απ΄ αυτούς οι 28 είχαν χαρακτηριστεί τυφλοί με γνωμάτευση του ίδιου γιατρού». Ελλάς το μεγαλείο σου!!!
Λίγα λόγια για το χωριό Δροσιά
Μετά από την απελευθέρωση από τον τούρκικο ζυγό το χωριό Ζαΐμογλι, έτσι ονομαζόταν τότε η Δροσιά, εντάχτηκε διοικητικά, το 1835 στο δήμο Βίαντος (ΦΕΚ 80/28-12-1836).. Το 1840 που καταργήθηκε ο δήμος Βίαντος το χωριό εντάχτηκε στο δήμο Βουφράδας με το Β.Δ. της 30ης Αυγούστου 1840, που δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ 22/18-12-1840. Το 1912 που με το νόμο ΔΝΖ΄ καταργήθηκαν οι δήμοι δημιουργήθηκε το χωριό Ζαΐμογλι εντάχτηκε στην κοινότητα Πελεκανάδας (Β.Δ. 31-8-1912 που δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ 262/1912). Το 1928 δημιουργήθηκε αυτοτελής κοινότητα Ζαϊμογλίου με το Β.Δ. της 18ης -2-1928, που δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ Α 36/1928. Το 1958 καταργείται το όνομα Ζαΐμογλι και η κοινότητα ονομάζεται Δροσιά. Η μετονομασία αυτή έγινε με το Β.Δ. της 15ης -12-1958, που δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ Α 5/1959.
Ο οικισμός Άνω Δροσιά παρουσιάζεται αυτοτελής το 1961 με τη γενική απογραφή (υπουργική απόφαση 46929/6877/20-12-1961). Η Δροσιά έχει υψόμετρο 245 μέτρα και εδαφική επιφάνεια 4 τετραγωνικά χιλιόμετρα, ενώ ο οικισμός Άνω Δροσιά έχει υψόμετρο 260 μέτρα. Η κοινότητα Δροσιάς καταργήθηκε με το νόμο 2539/97 και ο οικισμός εντάχθηκε στο δήμο Πεταλιδίου.
ΠΛΗΘΥΣΜIΑΚΗ ΕΞΕΛΙΞΗ
| 1920 | Ζαΐμογλι Άνω και Κάτω | 220 κάτοικοι |
| 1928 | Ζαΐμογλι | 262 κάτοικοι |
| 1940 | Ζαϊμόνλιον | 264 κάτοικοι |
| 1951 | Ζαϊμόνλιον | 272 κάτοικοι |
| 1971 | Δροσιά | 181 κάτοικοι |
| 1981 | Δροσιά | 181 κάτοικοι |
| Άνω Δροσιά | 4 κάτοικοι | |
| 1991 | Δροσιά | 110 κάτοικοι |
| Άνω Δροσιά | 5 κάτοικοι |
Στην αθηναϊκή εφημερίδα «Αιών» του έτους 1843 είναι αποτυπωμένη μια απάτη που έγινε στις 31 Ιανουαρίου 1843 με δημοτικούς συμβούλους στο δήμο Αριστομένη. Συγκεκριμένα οι δημοτικοί σύμβουλοι Αριστομένη Αναστάσιος Νικολακόπουλος, Αναστάσιος Κόλλιας (ήταν αγράμματος και υπέγραφε γι΄ αυτόν ο Αναστάσιος Νικολακόπουλος) και Γεώργιος Χούλιαρης με επιστολή τους στην παραπάνω εφημερίδα κατήγγειλαν τους πληρεξούσιους της επαρχίας Νησίου Κωνσταντίνο Καλαμαριώτη και Κωνσταντίνο Νικολάου (αδερφό της Ανδρούσης Ιωσήφ) ότι τους εξαπάτησαν και υπέκλεψαν τις υπογραφές τους για μια σειρά ζητήματα που αυτοί αγνοούσαν.
Ανδρέας Φουρτούνης: Είχε Βλασαίικες ρίζες
Ο Ανδρέας Γεωργίου Φουρτούνης γεννήθηκε στο Χάνι Φουρτούνη ή Φουρτουνέικα της κτηματικής περιφέρειας Κορυφασίου Μεσσηνίας στις 30-11-1949. Ο πατέρας του, ο Γεώργιος Αντρίκου Φουρτούνης, ήταν γέννημα-θρέμμα Βλασαίος και γιος του Αντρίκου Γιαννάκη Φουρτούνη, που είχε φύγει οικογενειακώς από το Βλάση περί το 1911 ή 1912 για μόνιμη εγκατάσταση στο Κορυφάσιο, σε μια προσπάθεια βελτίωσης της οικονομικής του κατάστασης. Ο Αντρίκος Φουρτούνης είχε παντρευτεί στα τέλη του 19ου αιώνα με τη Σταθούλα Κατσούλα από το Κοντογόνι και είχαν αποκτήσει συνολικά έξι παιδιά: τη Γεωργία που είχε γεννηθεί το 1900 και πέθανε το 1978, το Φώτη που είχε γεννηθεί το 1903 και πέθανε το 1989, το Γιώργη,πατέρα του αειμνήστου Ανδρέα, που είχε γεννηθεί το 1905 και πέθανε το 1979, την Παναγιώτα που είχε γεννηθεί το 1908 και ζει στο Κορυφάσιο, το Νίκο που είχε γεννηθεί το 1911 και πέθανε το 2000 και τη Χριστίνα που πρέπει να είχε γεννηθεί το 1914 και πέθανε σε πολύ μικρή ηλικία.
 |
| Βασίλης & Ανδρέας Φουρτούνης |
Ο Ανδρέας Φουρτούνης τα πρώτα του γράμματα τα έμαθε στο Δημοτικό Σχολείο Κορυφασίου και από εκεί συνέχισε τη φοίτησή του στο Γυμνάσιο της Πύλου. Αποφοίτησε από το Γυμνάσιο το 1967 και την ίδια χρονιά πέρασε στο Νομικό Τμήμα της Νομικής Σχολής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Εργάζεται σκληρά σαν φοιτητής, για να συνδράμει όσο μπορεί στα φοιτητικά του έξοδα, σε ελαιουργεία (λιτρουβιά) και οινοποιεία (στη Γιάλοβα). Πήρε το πτυχίο του στις αρχές του 1973 και την ίδια χρονιά το καλοκαίρι στρατεύεται για να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία. Την επομένη χρονιά σαν λοχίας αρχηγός πληρώματος μέσων αρμάτων θα μετατεθεί στην Κύπρο στην οποία και έφτασε στις 19 Ιουλίου 1974. Την επομένη μέρα ξέσπασε η τουρκική εισβολή και ο Ανδρέας έλαβε αμέσως μέρος στις πολεμικές επιχειρήσεις για την απόκρουση του τούρκου εισβολέα. Στο μαρτυρικό νησί προσέφερε τις υπηρεσίες του μέχρι και το Νοέμβριο του έτους 1975 δηλαδή για 16 ολόκληρους μήνες. Όταν πήρε αρχικά την άδεια του δικηγόρου το έτος 1976 και διορίστηκε δικηγόρος στο Πρωτοδικείο Καλαμάτας άσκησε ενεργό δικηγορία στην Πύλο μέχρι το 1980, που μετά από εξετάσεις διορίστηκε εκεί συμβολαιογράφος. Ως συμβολαιογράφος άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις σκληρά εργαζόμενος με υψηλότατη νομική κατάρτιση και υπέρμετρη πεποίθηση σοβαρότητας ηθικής και εντιμότητας. Το έτος 1980 παντρεύτηκε με την καθηγήτρια αγγλικών Μαίρη Κανελλοπούλου και απόχτησαν δύο παιδιά, το Γιώργο ήδη πτυχιούχο του Τμήματος Ηλεκτρολόγων-Ηλεκτρονικών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου που τώρα κάνει τη διδακτορική του διατριβή και τη Νάσια που είναι φοιτήτρια στο πτυχίο της αγγλικής φιλολογίας της φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Αθήνας . Ο Ανδρέας είχε την ατυχία να προσβληθεί από την επάρατη νόσο και πάλεψε μαζί της σκληρά για αρκετά χρόνια, δυστυχώς όμως έχασε τη μάχη στις 16 Απριλίου 2006 σε ηλικία 57 χρονών. Σ΄ όλη τη διάρκεια της σύντομης ζωής του ποτέ δεν ξέχασε τις ρίζες του και το είχε καύχημα που ήταν και αυτός Βλασαίος.
Την περίοδο της γερμανοϊταλικής κατοχής και των πέτρινων χρόνων του εμφυλίου στα χωριά μας είχαμε μια σειρά από συμπλοκές. Μια απ΄ αυτές ήταν και αυτή που έγινε μετά το χωριό Δάφνη (Καινούργιο Χωριό) και προς τη Νταρόλακα. Ήταν μια από τις εμφύλιες συγκρούσεις που είχαν και έναν νεκρό. Τα γεγονότα έχουν ως εξής: Τα γερμανικά στρατεύματα βρίσκονταν στη Βελίκα καλά οχυρωμένα. Κοντά τους και κάποιοι Έλληνες οι οποίοι αποφάσισαν να ανηφορίσουν για τα χωριά Δάφνη, Δάρα και Δροσιά με στόχο την προμήθεια τροφίμων και τον έλεγχο της περιοχής από αντάρτικα τμήματα. Μετά τη Δάφνη ένα αντάρτικο τμήμα με επικεφαλής τον Ηλία Μαυρούλη είχε στήσει ενέδρα. Στο τμήμα συμμετείχαν ακόμη οι Νεοχωρίτες Κυριάκος Μαντζώρος και Αλέκος Μαχαίρας καθώς και οι Δαραίοι Γιώργος Τζουμάκης, Γιάννης Κόκκαλης, Αλέκος Καλογερόπουλος και Βασίλης Καπακλής. Η ανταλλαγή πυρών κράτησε πάνω από μισή ώρα και είχαμε και ένα νεκρό που τον μετάφεραν στη Βελίκα. Μόλις οι Γερμανοί πληροφορήθηκαν τη σύγκρουση άρχισαν να ρίχνουν οβίδες από την περιοχή «Μπαταριά» της Βελίκας προς το χωριό Δάρα. Ευτυχώς δεν υπήρξαν ούτε θύματα, ούτε υλικές ζημιές. Λέγεται ότι αμέσως μετά τη σύγκρουση και την υποχώρηση του αντάρτικου τμήματος ετοιμάστηκε επέμβαση στο χωριό Δάρα με άσχημες διαθέσεις. Το χωριό έσωσε η γριά Δουλάμαινα την οποία συνάντησαν τα Τάγματα Ασφαλείας στη στροφή του Πολίτη και στην ερώτησή τους για τον αριθμό ανταρτών που βρίσκονταν στο χωριό Δάρα αυτή διόγκωσε υπερβολικά τον αριθμό των ανταρτών με αποτέλεσμα να εκτιμηθεί ότι έπρεπε να αναβληθεί η σύγκρουση.
Στην τοπική εφημερίδα «Θάρρος» και στο φύλλο της 27ης Σεπτεμβρίου 1913 διαβάζουμε ότι με απόφαση του Υπουργού Παιδείας που δημοσιεύθηκε στο φύλλο της Κυβερνήσεως και ανακοινώθηκε στη Νομαρχία Μεσσηνίας στο χωριό Μηλιώτη διορίστηκε δάσκαλος ο ιερέας και πρωτοβάθμιος υποδιδάσκαλος Θ. Γεννηματάς.
Ξεφυλλίζοντας παλιές εφημερίδες!!!
Ξεφυλλίζοντας τον παλιό τοπικό τύπο το μάτι μας έπεσε σε ένα φόνο που είχε γίνει στο Χατζή στις 10 Ιουλίου 1913. Να πώς περιγράφει η τοπική εφημερίδα «Θάρρος» το γεγονός: «Χθες περί την 7η πρωινήν ώρα εις το χωρίον Χατζή του Δήμου Βουφράδος ο εκ Ρωμυρίου Ν. Χ. Παπουτσής πυροβολήσας δια δικάννου όπλου δις εναντίον της συγχωρίου του Γιαννούλας συζύγου Γ. Ζέρβα, εφόνευσεν αυτήν».
Μια μεγάλη και ισχυρή οικογένεια που έπαιξε σημαντικό ρόλο στην τελευταία φάση της τουρκοκρατίας αλλά και αμέσως μετά στη Βουφράδα ήταν η οικογένεια των Ζανιωταίων. Ας μην ξεχνάμε ότι ο πρώτος δήμαρχος Βουφράδας, το 1836, ήταν ο Σπύρος Ζανιώτης. Για την προέλευση της οικογένειας των Ζανιωταίων υπάρχουν πολλοί μύθοι. Η εφημερίδα μας θα παρουσιάσει σήμερα έναν απ΄ αυτούς που λέει ότι η οικογένεια κατοικούσε την περίοδο της τουρκοκρατίας στο χωριό Ζιζάνι Κορώνης. Ο πατέρας της οικογένειας είχε δυο γιους και μια κόρη που ήταν πράγματι πανέμορφη. Αυτή την κόρη θέλησε ο Τούρκος αγάς της περιοχής να πάρει για τις ανάγκες του στο κονάκι του. Η οικογένεια τον κάλεσε στο σπίτι δηλώνοντας ότι αποδέχεται και όταν έφτασε στο φτωχικό τους να φάει ένας από τους αδερφούς τον έπνιξε με το πεσκήρι. Έτσι η οικογένεια αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το Ζιζάνι και βρέθηκε στην περιοχή του Δάρα. Εκεί συναντήθηκαν με το γέρο Μπούσμπουρα από την Πελεκανάδα που την έφερε στην Πελεκανάδα για μόνιμη εγκατάσταση.
Ξεκίνησαν οι εργασίες στη γεώτρηση
Όπως είχαμε γράψει στο προηγούμενο φύλλο της εφημερίδας μας το θέμα με την άντληση του νερού στη θέση Παλιόβρυση στο Βλάση οδηγήθηκε, μετά από έντονες αντιπαραθέσεις ανάμεσα στο δήμο και στη Νομαρχία, σε επίλυση. ΄Ηδη στις αρχές του καλοκαιριού κατασκευάστηκε και ένα μικρό κτήριο που θα τοποθετηθούν τα μηχανήματα άντλησης και η ηλεκτροδότηση. Μετά την πύρινη λαίλαπα που έκαψε το χωριό μας το έργο αυτό θεωρείται υψίστης σημασίας για το Βλάση.
Στο χωριό Βελή, που διοικητικά μέχρι το 1912 άνηκε στο δήμο Βουφράδας, κατοικούσε η οικογένεια του Παπαλάμπρου (για την οικογένεια αυτή έχουμε κάνει εκτενή αναφορά σε προηγούμενα φύλλα της εφημερίδας μας). Όπως μας πληροφορεί η εφημερίδα «Εμπρός» της 20ης Αυγούστου 1907 ο Γ. Παπαλάμπρος είχε έναν υπηρέτη που τον έλεγαν Νικόλαο. Αυτός ο υπηρέτης βρέθηκε πνιγμένος σε ποτάμι που βρισκόταν λίγο έξω από το χωριό. Το γεγονός αυτό αναστάτωσε τη μικρή κοινωνία του χωριού. Τελικά μέσα από παλιές εφημερίδες βρίσκεις χιλιάδες γεγονότα μικρά και μεγάλα που έγιναν στα χωριά μας και σημάδεψαν την ιστορική τους πορεία.
Διατελέσαντες ιερείς στο Βλαχόπουλο
Στον Ιερό Ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο χωριό Βλαχόπουλο διακόνευσαν την περίοδο 1832-1934 οι παρακάτω ιερείς:
Γεώργιος Πολυζωγόπουλος, διακόνευσε από το 1832 έως το 1855
Πέτρος Φράγκος ή Παπαδόπουλος, διακόνευσε από το 1855 έως το 1881 που πέθανε
Αργύρης Παπαδόπουλος, διακόνευσε από το 1882 έως το 1924 που πέθανε
Νήφων Παπαλεξάτος, ιερομόναχος από τα Φιλιατρά, διακόνευσε το 1925
Περικλής Παπαδόπουλος από το χωριό Κεφαλληνού, διακόνευσε από το 1926 έως το 1930 που μετατέθηκε στην ενορία Αγίου Νικολάου Κεφαλληνού.
Δημοσθένης Χαμηλομμάτης, από τη Λιβαδειά, διακόνευσε από το 1930 έως το 1931 που μετατέθηκε στην ενορία Αίπειας Θουρίας.
Σπυρίδων Ρότσος, από το Μηλιώτη, διακόνευσε από το 1931 έως το 1934 που μετατέθηκε στην ενορία Αγίου Σπυρίδωνα Μηλιωτίου.
Να σημειώσουμε ότι τα στοιχεία τα πήραμε από το βιβλίο του Ιωάννη Βορβήλα «Εφημεριακοί κατάλογοι της Ιεράς Μητροπόλεως Μεσσηνίας από το 1821 μέχρι το 1981».
Κυκλοφόρησε ένα ακόμη βιβλίο του
Ένα ακόμη βιβλίο του κυκλοφόρησε αυτές τις μέρες ο συμπατριώτης μας Τάσος Αποστολόπουλος. Είναι το 14ο κατά σειρά βιβλίο και έχει τίτλο: «Η ΑΔΕΔΥ με τα μάτια του γελοιογράφου Ηλία Σκουλά». Το βιβλίο προλογίζει ο αντιπρόεδρος της Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής Ελλάδας (Ο.Κ.Ε.) Κώστας Παπαντωνίου. Το βιβλίο αναφέρεται στην περίοδο 1974-1983 και στον αγώνα των δημοσίων υπαλλήλων για εκδημοκρατισμό του συνδικαλιστικού κινήματος. Ταυτόχρονα παρουσιάζει όλες τις γελοιογραφίες του Ηλία Σκουλά που αναφέρονται στην περίοδο εκείνη και στα γεγονότα εκείνα.
Συνεχίζοντας την παρουσίαση των γεννηθέντων στο Βλάση στο φύλλο αυτό της εφημερίδας θα παρουσιάσουμε τους γεννηθέντες το 1901. Σύμφωνα, λοιπόν, με τα αρχεία του χωριού μας το 1901, στο Βλάση, γεννήθηκαν οι: Αποστολόπουλος Γεώργιος του Πέτρου, Γεωργακόπουλος Ευστάθιος του Αποστόλη, Κακούρης Μάρκος του Βασιλείου, Μάστορας Παναγιώτης του Στυλιανού, Μητρόπουλος Χρίστος του Παναγιώτη, Λυμπεροπούλου Σταυρούλα του Χρίστου, Νέστορα Βασιλική του Νικολάου και Κυριακοπούλου Αθανασία του Ευσταθίου.
Ξημέρωνε Τρίτη 9 Οκτωβρίου 1984 όταν δυο σεισμικές δονήσεις έκαναν χωριά της περιοχής μας να χορεύουν στους ρυθμούς του μανιασμένου Εγκέλαδου. Ιδιαίτερα οι κάτοικοι των χωριών Κουρτακίου και Πελεκανάδας είδαν το έδαφος να χάνεται κάτω από τα πόδια τους και τα χωριά τους να καταστρέφονται. Πανικόβλητοι και οι κάτοικοι των χωριών Μηλιωτίου, Βλάση, Δροσιάς και Αριστομένη εγκαταλείπουν τα σπίτια τους προκειμένου να αποφύγουν τα χειρότερα. Να πώς περιγράφει η τοπική εφημερίδα «Ελευθερία» στο φύλλο της 10ης Οκτωβρίου 1984 τα γεγονότα: «Σε σκηνές μένουν από χθες το βράδυ εκατοντάδες οικογένειες σε χωριά της Πυλίας και της Τριφυλίας, μετά τις καταστροφές που έκαναν οι σεισμοί. Συνεργεία της Νομαρχίας μοίρασαν σκηνές και οι κάτοικοι κοιμήθηκαν σ΄ αυτές ενώ σήμερα θ΄ αρχίσουν να συμμαζεύουν τα νοικοκυριά τους. Οι δυο σεισμικές δονήσεις που έγιναν χθες τα ξημερώματα έπληξαν πιο πολύ τα χωριά Πελεκανάδα και Κουρτάκι ενώ σημαντικές ζημιές έγιναν σε δεκάδες άλλες κοινότητες. Εκτός από σπίτια, ο Εγκέλαδος «χτύπησε» σχολεία, εκκλησίες και ένα σταθμό Χωροφυλακής». Εμείς που ζήσαμε από κοντά τις εφιαλτικές στιγμές μπορούμε με σιγουριά να πούμε ότι αρκετά ήπια περιγράφεται η κατάσταση. Σε κάποιο άλλο σημείο η ίδια εφημερίδα περιγράφει τα υπαρκτά προβλήματα επικοινωνίας των χωριών μας ως εξής: «Μέσα στην ταραχή από το σεισμό οι χωρικοί είχαν και το πρόβλημα της επικοινωνίας με τον έξω κόσμο. Σε πολλά χωριά το κοινοτικό τηλέφωνο δεν λειτουργούσε. Αρχικά νομίσαμε ότι φταίει γι΄ αυτό ο σεισμός. Στην Πελεκανάδα όμως μας εξήγησαν-και ζήτησαν να το καταγγείλουμε-ότι πάνω από 15 ημέρες έχουν απευθυνθεί για τη βλάβη στον ΟΤΕ αλλά η απάντηση ήταν ότι δεν υπάρχει βλάβη. Κι όμως βλάβη υπήρχε και έγινε μάλιστα πιο αισθητή όταν χρειάστηκε να στείλουν SOS». Την επόμενη μέρα η ίδια εφημερίδα γράφει: «Ακόμα δεν ησύχασε η Μεσσηνία από τη σεισμική δραστηριότητα. Σε ολόκληρα χωριά κανένας δεν μπήκε στο σπίτι του ανεξάρτητα από την κατάσταση στην οποία βρίσκεται. Αιτία γι΄ αυτό οι συνεχιζόμενες σεισμικές δονήσεις, οι οποίες ξεπέρασαν τις 20, όπως μας πληροφόρησε ο κοινοτικός σύμβουλος Πελεκανάδας κ. Χρ. Γκότσης. Πρόσθεσε ακόμη ότι 4-5 απ΄ αυτές ήταν ιδιαίτερα ισχυρές και συνοδεύονταν από έντονο θόρυβο. Έτσι κανένας δεν μπήκε στο σπίτι του το βράδυ. Τις ίδιες πληροφορίες μας έδωσαν από το χωριό Κουρτάκι».
Στη Χώρα δημιουργείται πολυδύναμο περιφερειακό ιατρείο σύμφωνα με απόφαση του υπουργού Υγείας κ. Αβραμόπουλου. Αναμένεται να τοποθετηθούν τρεις γιατροί Γενικής Ιατρικής και Παθολογίας. Στο πολυδύναμο ιατρείο θα τοποθετηθούν επίσης ένας νοσηλευτής, δυο νοσοκόμοι και μια καθαρίστρια.
Όνειρο, μάλλον, θα παραμείνει η δημιουργία Κέντρου Υγείας στο Χατζή. Κανείς δεν ασχολείται με το θέμα. Στο παρελθόν είχε τοποθετηθεί και σχετική πινακίδα στην περιοχή Χατζή που γνωστοποιούσε τη δημιουργία Κέντρου Υγείας… Από τότε πέρασε μεγάλο χρονικό διάστημα και η πινακίδα καταστράφηκε και Κέντρο Υγείας ποτέ δε δημιουργήθηκε. Τώρα θα μου πείτε αφού το ζήτημα δεν μπόρεσε να λύσει πάρα τις φιλότιμες προσπάθειές του ο πρώην διοικητής του ΠΕΣΥ κ. Γιάνναρης κανείς δεν μπορεί να το λύσει. Το τελικό συμπέρασμα η υποβάθμιση της περιοχής μας συνεχίζεται…
Μάστορας Θεόδωρος: Μετέστη στα ουράνια…
Ήταν 19 Οκτωβρίου 2007 όταν ήρθε το μαντάτο που έλεγε ότι ο Θεόδωρος Βασιλείου Μάστορας, ένας άνθρωπος που συνέδεσε άμεσα το όνομά του με τη γενέτειρά του το Βλάση, δεν υπάρχει πλέον. Πάλεψε ως Διγενής με το χάροντα που του πήρε την ψυχή χωρίς, όμως, να μπορέσει να του πάρει το έργο του και την προσφορά του. Αυτά έμειναν σε μας και είναι παράδειγμα ζωής επαίνου.
Ο Θεόδωρος Μάστορας ήταν γιος του Βασιλείου Μάστορα του Θεοδώρου και της Σοφίας Δημητρακοπούλου-Μάστορα. Είχε γεννηθεί στο Βλάση το 1926. Αποφοίτησε από το εξατάξιο γυμνάσιο Πύλου και το 1953 διορίστηκε κοινοτικός γραμματέας στο Βλάση. Από την πρώτη κιόλας στιγμή του διορισμού του ασχολήθηκε με το συνδικαλιστικό κίνημα. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος του Συλλόγου των Κοινοτικών Υπαλλήλων Μεσσηνίας και εκπρόσωπος στην ΠΟΚΥ. Το 1962 στη γενική συνέλευση του Μαΐου εκλέχτηκε πρώτος πανελλήνια στην κεντρική διοίκηση του δευτεροβάθμιου συνδικαλιστικού οργάνου. Την ίδια χρονιά εκλέχτηκε Νομαρχιακός Σύμβουλος Μεσσηνίας. Η δράση του αυτή τον έκανε γνωστό σε όλη τη Μεσσηνία και όχι μόνο. Όταν δημιουργήθηκε η Τοπική Ένωση Δήμων και Κοινοτήτων του ζητήθηκε να αναλάβει υπεύθυνος των διοικητικών υπηρεσιών. Αποδέχτηκε την πρόταση και έτσι το 1964 μετακινήθηκε από την κοινότητα Βλάση στην ΤΕΔΚ. Η δικτατορία των Συνταγματαρχών κατάργησε την ΤΕΔΚ και με αναγκαστικό νόμο μετακίνησε το Θεόδωρο Μάστορα στο δήμο Καλαμάτας. Το 1988 συνταξιοδοτήθηκε και αποφάσισε να ασχοληθεί πιο έντονα με τα κοινά. Το 1990 αναδείχτηκε αιρετός σύμβουλος επαρχίας Πυλίας του Νομαρχιακού Συμβουλίου Μεσσηνίας, το οποίο εκπροσώπησε στην Περιφέρεια Πελοποννήσου. Χωρίς καμιά δόση υπερβολής μπορούμε να πούμε ότι ο Θεόδωρος Μάστορας πρόσφερε πάρα πολλά στην αυτοδιοίκηση, συνδέοντας τη ζωή του με τον κορυφαίο αυτό θεσμό. Την περίοδο που ήταν κοινοτικός γραμματέας στο Βλάση πρωτοστάτησε στη διάνοιξη του δρόμου Δροσιάς-Βλάση-Άγιοι Απόστολοι, στη δρομολόγηση του ΚΤΕΛ για το Βλάση, στην ύδρευση του χωριού και σε μια σειρά άλλων σημαντικών έργων που καλυτέρευσαν την ποιότητα ζωής των κατοίκων. Αγαπούσε υπέρμετρα το Βλάση και πρωτοστατούσε σε κάθε δράση βελτίωσης των συνθηκών διαβίωσης των κατοίκων. Παντρεύτηκε το 1964 τη Σταυρούλα Γαρατζιώτη από την Καλαμάτα. Απόκτησαν τρία παιδιά. Το 1964 τη Σοφία που σκοτώθηκε σε ατύχημα στον ανθό της νιότης της, το 1966 το Βασίλη και το 1979 το Νίκο.
Η κηδεία του Θεόδωρου Μάστορα πραγματοποιήθηκε στις 21 Οκτωβρίου 2007 στο Βλάση με την παρουσία δεκάδων συγγενών του, συγχωριανών του και φίλων του απ΄ όλη τη Μεσσηνία. Στην τελευταία του κατοικία τον κατευόδωσαν η σύζυγός του Σταυρούλα, τα παιδιά του Βασίλης και Νικόλαος, οι αδερφοί του: Παναγιώτα και Δημήτριος Κακούρης, Παναγιώτα χα Γ. Ηλιόπουλου, Γεώργιος και Ελένη Ηλιόπουλου, Κωνσταντίνος Ηλιόπουλος και Βάσω χα Α. Γαραντζώτη. Το διοικητικό συμβούλιο του συλλόγου μας και η σύνταξη της εφημερίδας μας εκφράζουν τα συλλυπητήρια στους οικείους του. Αναλυτική παρουσίαση της δράσης, του έργου και της προσφοράς του Θεόδωρου Μάστορα θα παρουσιάσουμε σε ένα από τα επόμενα φύλλα της εφημερίδας μας.
Αυτή την περίοδο συνεχίζεται η οριοθέτηση 103 οικισμών στη Μεσσηνία. Επίσης, από το δασαρχείο έχει εκδοθεί πράξη χαρακτηρισμού έκτασης για τον οικισμό Μανιάκι. Τέλος, έχει πραγματοποιηθεί αυτοψία για συλλογή στοιχείων και άποψη πρότασης νέων ορίων στους οικισμούς Δάρα, Δάφνη και Δροσιά.
Το Βλάση επισκέφτηκε Κλιμάκιο της Νομαρχιακής Επιτροπής Μεσσηνίας του ΚΚΕ, με επικεφαλής τον βουλευτή Αχαϊας Νίκο Καραθανασόπουλο, στις 6 Οκτωβρίου 2007 προκειμένου να ενημερωθεί από τους κατοίκους του χωριού μας για τα προβλήματα που δημιούργησαν οι πυρκαγιές του καλοκαιριού. Μεταξύ άλλων, ο κ. Καραθανασόπουλος υπογράμμισε: «Είναι φανερό ότι βρισκόμαστε πολύ μικρό χρονικό διάστημα μετά τις εκλογές, για να αναδείξουμε και πάλι τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα φτωχά λαϊκά στρώματα, επικεντρώνοντας κατά κύριο λόγο στα προβλήματα των πυρόπληκτων περιοχών, ακριβώς γιατί εκεί, μαζί με τους εργαζόμενους, έχουμε την πιο οξυμένη κατάσταση…».
Ο διπλανός μας δήμος Πεταλιδίου αντιμετωπίζει τεράστιο πρόβλημα με τις διαβρώσεις των ακτών και αναζητεί χρηματοδοτήσεις από το 4ο Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης. Ο δήμαρχος Ηλίας Κουτσοδημητρόπουλος επισήμανε στην τοπική εφημερίδα Ελευθερία στις 7 Οκτωβρίου 2007 ότι «υπάρχουν σπίτια που κινδυνεύουν από την κεντρική πλατεία έως τη μονή Αγίου Ιωάννου». Πάντως το πρόβλημα της διάβρωσης τα τελευταία χρόνια έχει επιδεινωθεί.
Ο δρόμος Καζάρμα-Χάνια τραβάει μακριά….
Μακριά τραβάει το θέμα του δρόμου Καζάρμα-Τουλούπα Χάνια που χρηματοδοτείται από το ΠΕΠ Πελοπονήσου. Όλα δείχνουν ότι δύσκολα θα ολοκληρωθεί μέσα στο 2008. Τα προβλήματα μέσα στα χωριά Πετρίτσι και Βλαχόπουλο συνεχίζουν να υπάρχουν. Οι ιδιοκτήτες διαφωνούν με τις απαλλοτριώσεις και έχουν προσφύγει στα δικαστήρια.
Ο αστυνόμος Μπουρμπουχάκης σε διατεταγμένη υπηρεσία
Στις 6 Αυγούστου 1845 στο δήμο Βουφράδας διορίστηκε ο αστυνόμος Σπύρος Μπουρμπουχάκης ο οποίος καταγόταν από την περιοχή του Πεταλιδίου. Ο διορισμός του δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ 25/5 Οκτωβρίου 1845. Ο διορισμός του δεν έγινε τυχαία, ούτε έγινε για να καλύψει τις αστυνομικές υπηρεσίες της περιοχής. Διορίστηκε για να επηρεάσει τις δημοτικές εκλογές. Τον διόρισαν εκεί οι φιλο-Κωλεττικοί Κωνσταντίνος Δαρειώτης που καταγόταν από το χωριό Δάρα (διατέλεσε βουλευτής, υπουργός και νομάρχης) και ο αξιωματικός της φάλαγγας γερμανός Μαυρομιχάλης από το Πεταλίδι. Μάλιστα διέθεσαν στον αστυνόμο 80 οπλοφόρους που αλώνιζαν στην κυριολεξία τα χωριά της Βουφράδας. Παρ΄ όλα αυτά ο αστυνόμος Σπ. Μπουρμπουχάκης απέτυχε στην αποστολή του αφού δήμαρχος και δημοτικό συμβούλιο εκλέχτηκε ανικυβερνητικό.
Είχε άγιο με το μέρος της η συμπατριώτισσά μας Γαρυφαλλιά Τσάκαλη από τους Αγίους Αποστόλους καθώς και η φίλη της που τη συνόδευε. Το αυτοκίνητο που οδηγούσε ξέφυγε από το δρόμο, λίγο πριν από το Κουρτάκι, και έπεσε σε περιβόλι με ελιές και στη συνέχεια συγκρούστηκε σε ελαιόδεντρο με αποτέλεσμα να τυλιχτεί στις φλόγες. Ευτυχώς δεν υπήρξαν θύματα και οι δυο επιβαίνοντες μπόρεσαν και απομακρύνθηκαν από το όχημα.
Ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα στοιχεία της απογραφής του 1863 για την κτηνοτροφία στην επαρχία Πυλίας. Σύμφωνα με τα στοιχεία στην επαρχία υπήρχαν 3.426 βόδια που χρησιμοποιούνταν για όργωμα, 1.913 αγελάδες, 55.586 πρόβατα, 47.104 γίδια, 4.741 γουρούνια, 2.128 άλογα, 220 μουλάρια, 894 γαϊδούρια και 3.326 μελίσσια.
Μαργαρίτης Βασίλης: Τον ζήλεψε ο Χάροντας…
Σαν κεραυνός έπεσε στις 18 Οκτωβρίου 2007 η είδηση ότι ξαφνικά, απροσδόκητα, το ωραίο παλικάρι των 52 χρόνων, ο συμπατριώτης μας Μαργαρίτης Βασίλης άνδρας της Ελευθερίας Μάστορα του Στυλιανού άφησε την ύστατη πνοή του και πορεύτηκε το δρόμο της αιωνιότητας. Πρώτη αντίδραση ήταν η άρνηση. Όχι, δεν είναι αλήθεια… Ήταν, όμως η πικρότατη αλήθεια. Και το Βλάση αναστατώθηκε. Φυσικό ήταν. Πώς να παραδεχτεί ότι ο Μαργαρίτης Βασίλης που χθες διέσχιζε με λαμπερή ζωηρότητα το δρόμο, σήμερα δεν υπάρχει… Είχε νιώσει δυσφορία και πριν καλά- καλά τρέξει σε κάποιο νοσοκομείο πορεύτηκε το δρόμο της αιωνιότητας. Τον είχε ζηλέψει ο Χάροντας και απαίτησε την ψυχή του. Υπήρξε άνθρωπος με αρχές και αξίες, προτερήματα και αρετές, ακηλίδωτη εντιμότητα, ζηλευτό σφρίγος, ακάματη εργατικότητα, εργώδη προσπάθεια και απαράμιλλη αντοχή. Είχε αγαπήσει το Βλάση και συχνά ερχόταν στο χωριό για διακοπές. Όλοι μας τον εκτιμούσαμε βαθύτατα και τον αγαπούσαμε υπέρμετρα. Η ευγένειά του και η καλοσύνη του ήταν δεδομένη. Η καταγωγή του ήταν από τη Θήβα και είχε γεννηθεί το 1955. Παντρεύτηκε τη συμπατριώτισσά μας Ελευθερία Μάστορα και απόκτησαν δυο γιους το Μιχάλη και το Στέλιο. Η νεκρώσιμη ακολουθία με τη συμμετοχή εκατοντάδων συγγενών, φίλων και συμπατριωτών πραγματοποιήθηκε στο νέο κοιμητήριο του Μενιδίου στην Αθήνα όπου και ενταφιάστηκε. Το διοικητικό συμβούλιο του Συλλόγου μας και η σύνταξη της εφημερίδας εκφράζει τα συλλυπητήρια στην οικογένειά του. Ας είναι αιωνία η μνήμη του.
Μια επιστολή από τον Παύλο Κακούρη
Ο Παύλος Κακούρης γιος του Γεωργίου Κακούρη του Βασιλείου που γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη της Αμερικής επισκέφτηκε την ιστοσελίδα μας, διάβασε σχετικό κείμενο που υπάρχει εκεί για τους μετανάστες και μας έστειλε στοιχεία για τον πατέρα του που δεν είχαμε συμπεριλάβει στους μετανάστες. Μεταξύ των άλλων γράφει στο μήνυμά του: «Είμαι ο Παύλος Κακούρης γιος του Γιώργου Κακούρη του Βασιλείου που γεννήθηκε στο Βλάση το 1895. Δεν είδα το όνομά του στους Ellis Island μετανάστες. Σας στέλνω το Ship Manifest που γράφει το όνομά του Cacouris grammi #13. Τα αδέρφια του ήταν ο Παναγιώτης που είχε γεννηθεί το 1897 και ο Γιάννης Κακούρης που είχε γεννηθεί το 1907. Επίσης, αδερφές του ήταν η Βαγγελιώ και η Κατίνα. Εγώ γεννήθηκα στη Νέα Υόρκη Αμερικής το 1936. Πήγα για πρώτη φορά στο Βλάση το 1951. Τότε ζούσανε όλοι αυτοί που σας γράφω. Έχετε κάνει πάρα πολύ καλή δουλειά. Μου το έστειλε ο Γιάννης Κακούρης εξαδερφός μου που τώρα κατοικεί στο Νησί». Αγαπητέ συμπατριώτη Παύλο Κακούρη σε ευχαριστούμε για την επικοινωνία και θα ήταν χαρά μας να μας στείλετε τη διεύθυνσή σας να σας στέλνουμε και ταχυδρομικά την εφημερίδα μας. Επίσης με χαρά θα δημοσιεύαμε αν μας στέλνατε φωτογραφίες δικές σας και των γονιών σας.
Ο Γ. Λαμπρόπουλος μιλά για το μουσείο του Γ. Κακούρη
Από το συμπατριώτη μας Γεώργιο Λαμπρόπουλο πήραμε την παρακάτω επιστολή που αναφέρεται στο υπέροχο μουσείο εργαλείων και σκευών του συμπατριώτη μας Γεωργίου Κακούρη που βρίσκεται στο Βλάση. Μεταξύ των άλλων μας γράφει: «Επισκεφθείς τη γενέτειρα μου, το όμορφο και μικρό χωριό μου Βλάση, ο καθ΄ όλα ευγενής και συμπαθής συμπατριώτης μας κ. Γεώργιος Χρ. Κακούρης μετά της αξιότιμης αυτού συζύγου Άννας, με καλοσύνη και αγάπη, με ξενάγησαν στο ατομικό τους μουσείο το οποίο διατηρούν στο πατρικό τους σπίτι, δείχνοντάς μου διάφορα αντικείμενα και εργαλεία, τα οποία χρησιμοποιούσαν οι πρόγονοί μας για την κατασκευή ορισμένων πραγμάτων και την καλλιέργεια της γης, για τη συντήρησή των. Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς; Από το λιχνοστάτη μέχρι τη λάμπα πετρελαίου, από τη σφίγγα μέχρι τα μασούρια ή τα μυτάρια μέχρι το χτένι και τόσα άλλα που χρησιμοποιούσαν οι πρόγονοί μας για την κατασκευή ορισμένων πλεκτών. Ακόμη μου παρουσίασαν σχολικές περιόδους εμπλουτισμένες με πλούσιο φωτογραφικό υλικό, με το οποίο διδάσκονταν οι μαθητές της εποχής εκείνης. Μένοντας έκθαμβος και εκστατικός προ της πλούσιας καθ΄ όλα συλλογής ταύτης των αντικειμένων, με συγκίνηση και θαυμασμό, συνεχάρη το συμπατριώτη μας κ. Κακούρη, που με τόση αγάπη και επιμέλεια με ξενάγησε. Το έργο αυτό του συμπατριώτη μας χρίζει ιδιαίτερης προβολής αν κανείς αναλογιστεί τα δύσκολα εκείνα χρόνια που βασίλευε το σκοτάδι. Εύχομαι στον παντοδύναμο Κύριο και την Κυρία Θεοτόκο προστάτιδα του μικρού μας χωριού και άλλοι συμπατριώτες μας να μιμηθούν τον παραπάνω συμπατριώτη μας για την προκοπή του μικρού μας χωριού. Με συγκίνηση και αγάπη ο συμπατριώτη σας Γ. Στ. Λαμπρόπουλος».
Το δίμηνο που πέρασε πρόσφεραν στην εφημερίδα του συλλόγου μας τη συνδρομή τους ή ενίσχυσαν την εφημερίδα μας οι παρακάτω συμπατριώτες μας: Μάστορα Δήμητρα που κατοικεί στην Αθήνα το ποσό των 50 ευρώ, Ασημάκης Αλέκος που κατοικεί στην Αθήνα 50 ευρώ, Μάστορα Σταυρούλα που κατοικεί στην Καλαμάτα 20 ευρώ, τους οποίους και ευχαριστούμε. Ελπίζουμε και οι υπόλοιποι να πληρώσουν τη συνδρομή τους (όσοι φυσικά δεν έχουν πληρώσει) γιατί τα χρήματα αυτά είναι ο μοναδικός πόρος του συλλόγου μας.
Το Ίδρυμα Ογκολογίας στον Αριστομένη
Από τη Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2007 η κινητή μονάδα του Ελληνικού Ιδρύματος Ογκολογίας βρίσκεται στο Δήμο Αριστομένους, με στόχο την έγκαιρη διάγνωση του καρκίνου του μαστού και του τραχήλου της μήτρας των γυναικών της περιοχής. Είναι, πράγματι, μια αξιέπαινη προσπάθεια.
Στα τελειώματα το σχολείο στη Χώρα
Μέχρι τα Χριστούγεννα θα είναι έτοιμο το Δημοτικό Σχολείο στη Χώρα. Το κτήριο που κατασκευάζεται έχει προϋπολογισμό 1.200.000 ευρώ. Πρόκειται για ένα υπερσύγχρονο σχολείο που θα υπερκαλύψει τις μαθητικές ανάγκες της περιοχής.
Τ. Γραμματικόπουλος επανατοποθετήθηκε προϊστάμενος
Ο συμπατριώτης μας Τάσος Γραμματικόπουλος από την Πελεκανάδα επανατοποθετήθηκε στις πρόσφατες κρίσεις στελεχών εκπαίδευσης προϊστάμενος Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης στην περιοχή της Πυλίας. Η σύνταξη της εφημερίδας μας του εύχεται κάθε επιτυχία στο έργο του. Να διαγράψει προς όφελος των μαθητών και των εκπαιδευτικών διαδρομή εξίσου πετυχημένη με αυτή που μέχρι τώρα έχει διαγράψει.
Σχέδιο πυροπροστασίας Δήμου Νέστορος
Ένα σχέδιο πυροπροστασίας παρουσίασε πρόσφατα ο δήμαρχος του Δήμου Νέστορος Τάσος Τσορώνης. Είναι μια αξιέπαινη πρωτοβουλία που πρέπει να μιμηθούν και οι άλλοι δήμαρχοι της περιοχής μας. Τα αποτελέσματα των φετινών φωτιών πρέπει να μας γίνουν μάθημα.
Στις εκλογές που έγιναν στις 14 Οκτωβρίου 2007 στον Οινοποιητικό Συνεταιρισμό «Νέστωρ» εκλέχτηκε ο Παναγιώτης Σικαλιάς από το Βλαχόπουλο. Επίσης εκλέχτηκαν οι: Σωτήρης Καλογερόπουλος (Πύργος Τριφυλίας), Βασίλης Θεριός (Χανδρινού), Γιάννης Σωτηρόπουλος (Μουζάκι), Τάκης Σπυροπαναγιωτόπουλος (Γαργαλιάνοι), Γιώργος Παπαδόγγωνας (Χριστιάνοι) και Παναγιώτης Καρλής (Σουληνάρι). Στις εκλογές ψήφισαν 278 παραγωγοί.
Ο αγροφύλακας Χρήστος Θεοδωρακόπουλος
Για το Χρήστο Θεοδωρακόπουλο και τη συμμετοχή του στον πόλεμο ενάντια στους Βουλγάρους και ενάντια στους Τούρκους στη Μικρά Ασία έχουμε κατ΄ επανάληψη αναφερθεί σε προηγούμενα φύλλα μας εφημερίδας μας. Σήμερα θα παρουσιάσουμε μια άλλη πτυχή του, αυτή της προσφοράς του από τη θέση του αγροφύλακα σε μια δύσκολη στιγμή που ο αγροφύλακας ούτε δημόσιος υπάλληλος ήταν, ούτε ασφαλισμένος ήταν, ούτε πληρωνόταν από το κράτος. Ο Χρήστος Θεοδωρακόπουλος γεννήθηκε στο Βλάση το 1894 και πέθανε το 1988. Άσκησε καθήκοντα αγροφύλακα για δεκαεπτά χρόνια. Η θητεία του άρχισε στη διάρκεια του μεσοπολέμου. Είναι κρίμα που τα αρχεία του χωριού μας έχουν καταστραφεί και δεν έχουμε στοιχεία γι΄ αυτή την περίοδο. Τα πρώτα στοιχεία που έχουμε είναι από το 1940 και μετά. Ξεφυλλίζοντας τα υπάρχοντα αρχεία βλέπουμε ότι 25 Ιουλίου 1945 συνεδρίασε το κοινοτικό συμβούλιο με πρόεδρο τον Ιωάννη Μάστορα για να κρίνει τον αγροφύλακα Χρ. Θεοδωρακόπουλο. Το συμβούλιο ομόφωνα κρίνει «…την παραμονήν του ιδίου επειδή η επαγγελματική του άποψις ήτο ικανή και η διαγωγή του ήτο αρίστη και επειδή δεν ανεμείχθη εις πολιτικά ζητήματα και ό,τι με προθυμίαν και ευσυνειδησίαν υπηρετούσε». Στις 8 Δεκεμβρίου 1946 συνεδριάζει και πάλι το κοινοτικό συμβούλιο με πρόεδρο τον Ιωάννη Μάστορα και μέλη τους: Γεώργιο Θεοδωρακόπουλο, Σπύρο Κοτσόβολο, Αριστείδη Μυλωνά και Δημήτριο Μαρινόπουλο με θέμα τη μισθοδοσία του αγροφύλακα. Ομόφωνα αποφασίστηκε ο μισθός του να είναι 150.000 μηνιαίως. Στις 22 Ιανουαρίου 1950 συνεδρίασε και πάλι το κοινοτικό συμβούλιο με πρόεδρο τον Αριστείδη Μυλωνά και μέλη το Νικόλαο Αθ. Ασημάκη, Σπυρίδωνα Ν. Κοτσόβολο και Παναγιώτη Αντ. Θεοδωρακόπουλο για να γνωμοδοτήσει για την καταλληλότητα του αγροφύλακα. Το συμβούλιο αποφάνθηκε «ότι ο Αγροφύλαξ Χρίστος Θεοδωρακόπουλος είναι κατάλληλος, ενεργητικός, συμβιβαστικός και πολύ φιλαληθής εις τα καθήκοντά του». Στις 21 Μαρτίου 1951 το κοινοτικό συμβούλιο εγκρίνει και πάλι τη σύσταση μιας θέσης αγροφύλακα στο Βλάση και καθορίζει την αμοιβή του στις 700.000 δραχμές ετησίως. Το 1952 είναι έτος αμφισβήτησης του αγροφύλακα. Έχουμε δυο συνεδριάσεις του κοινοτικού συμβουλίου. Η πρώτη συνεδρίαση πραγματοποιήθηκε στις 14 Ιανουαρίου 1952 με πρόεδρο τον Κώστα Μαρινόπουλο και μέλη τους: Ιωάννη Β. Κακούρη, Ανδρέα Θ. Μάστορα, Στάθη Γ. Αποστολόπουλο και Τάσο Ν. Μητρόπουλο με θέμα τη διατήρηση ή μη του αγροφύλακα. Ο πρόεδρος εισηγείται τη διατήρηση του αγροφύλακα «δια να μην διακινδυνεύση η αγροτική μας ασφάλεια» και γιατί «πολλοί χωρικοί έχουν μετακομίσει και αι περιουσίαι των ευρίσκονται υπό την συνεχή επιτήρησιν του αγροφύλακος». Στην εισήγηση διαφώνησαν ο Ανδρέας Μάστορας και ο Στάθης Αποστολόπουλος θέτοντας θέμα δυσβάσταχτων φόρων τονίζοντας ακόμη ότι «η κοινότης μας είναι ορεινή περιφέρεια και δεν έχει ανάγκη αγροφύλακος, δεδομένου ότι ουδόλως διακινδυνεύει η αγροτική μας ασφάλεια». Το θέμα επανέρχεται στη συνεδρίαση της 3ης Απριλίου 1952. Το κοινοτικό συμβούλιο συνεδρίασε με την ίδια σύνθεση με τη διαφορά άγνωστο γιατί την εισήγηση έκανε ο αντιπρόεδρος Ιωάννης Κακούρης. Ο αντιπρόεδρος προτείνει την κατάργηση του αγροφύλακα και μαζί του συμφωνούν ο Ανδρέας Μάστορας και ο Στάθης Αποστολόπουλος. Διαφωνούν ο πρόεδρος Κωνσταντίνος Μαρινόπουλος και ο σύμβουλος Τάσος Ν. Μητρόπουλος. Η συνεδρίαση είναι επεισοδιακή. Ο αντιπρόεδρος κατηγορεί τον πρόεδρο ότι συμπεριφέρεται έτσι γιατί έχει συγγένεια με τον αγροφύλακα. Ο Στάθης Αποστολόπουλος καταγγέλλει δημόσια ότι συγγενής του αγροφύλακα του πρότεινε να ψηφίσει υπέρ του αγροφύλακα και να μην καταβάλλει ο ίδιος την ερανική εισφορά στον αγροφύλακα. Ο Κώστας Μαρινόπουλος δηλώνει «ότι συγγένεια με τον αγροφύλακα υπάρχει αλλά μετά του αδελφού του όστις έχει βαπτίσει υιόν του Αγροφύλακος, συνεπώς η εν λόγω συγγένεια δεν επηρεάζει τόσο όσο την φαντάζονται». Κλείνει δε την τοποθέτησή του λέγοντας: «Είμαι δε πρόθυμος δια την αλλαγήν του προσώπου τούτου εφ΄ όσον με κατηγορείτε δια την συγγένειαν αρκεί να υπάρχη Αγροφύλαξ». Το θέμα επανήλθε στο κοινοτικό συμβούλιο στις 23 Μαΐου 1952 όπου αναπτύχθηκαν και από τις δυο πλευρές τα ίδια επιχειρήματα. Είναι φανερό ότι με την απόφαση αυτή απολύεται ο αγροφύλακας Χρήστος Θεοδωρακόπουλος. Δυο χρόνια αργότερα η κοινότητα θέτει και πάλι ζήτημα αγροφύλακα. Με την 22η απόφαση της 12ης Μαΐου 1954 δημιουργεί οργανική θέση αγροφύλακα με μηνιαίο μισθό 450 δραχμές. Πρόεδρος ήταν ο Αναστάσιος Μητρόπουλος και σύμβουλοι ο Κώστας Μαρινόπουλος, ο Στάθης Αποστολόπουλος και ο Ανδρέας Μάστορας. Στα πρακτικά δε φαίνεται, όμως, ποιος ανέλαβε αγροφύλακας.
Ένα πράγματι κόσμημα έγινε για την περιοχή Καμάρι στο Χατζή η εκκλησία της Αγίας Ελένης που κατασκευάστηκε με δαπάνες του Παναγιώτη Σταυρόπουλου στη μνήμη της κόρης του Ελένης που χτυπημένη από την επάρατο πέρασε στα ουράνια σε ηλικία 26 ετών στις 31 Δεκεμβρίου 2003. Να αναφέρουμε μόνο ότι θεμελιώθηκε στις 16 Απριλίου 2006 και εδώ και λίγους μήνες έγιναν και τα θυρανοίξια.
Επισκεφτείτε την ιστοσελίδα μας
Μάθετε τα νέα του χωριού, της Βουφράδας και όλων των διπλανών δήμων μέσα από την ιστοσελίδα μας που είναι πάντα ενημερωμένη. Η διεύθυνση είναι www.vlasi.gr και σας περιμένει. Να σημειώσουμε ότι μέχρι την 8η Νοεμβρίου 2007 είχαν επισκεφτεί την ιστοσελίδα 2.658 άτομα. Το τελευταίο διάστημα πολλά νέα στοιχεία έχουν μπει στην ιστοσελίδα στο κεφάλαιο «Ιστορικά Βουφράδας».
Επισκευάστηκε η Αγία Παρασκευή
Το εξωκλήσι της Αγίας Παρασκευής στο Βλάση άλλαξε όψη. Κατεδαφίστηκε το επικίνδυνο καμπαναριό και φτιάχτηκαν υπόστεγα πέριξ της εκκλησίας για την προστασία του ναού. Αξίζουν συγχαρητήρια στον ιερέα και σε όποιον άλλο συνετέλεσε στο έργο αυτό.
Τον αποκαλούσαν και τον αποκαλούν κύριο Οχτακόσια και όχι άδικα αφού ήταν ο άνθρωπος που σκόρπισε στο πανηγύρι στο Βλάση οχτακόσιες χιλιάδες δραχμές όταν τα χρήματα είχαν αξία και το ποσό των οχτακοσίων χιλιάδων ήταν τεράστιο για την εποχή. Πρόκειται για το Σταύρο Μητρόπουλο από το Κουρτάκι, τέλειο οργανοπαίχτη, έπαιζε «Ούτι». Ο Σταύρος Μητρόπουλος σήμερα είναι τακτικός αναγνώστης της εφημερίδας «Βλάση».
Χρ. Μπούζας: Προϊστάμενος εκπαίδευσης
Καθήκοντα Προϊσταμένου στο 2ο Γραφείο Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης στην περιοχή Μεσσήνης ανέλαβε μετά τις πρόσφατες κρίσεις στελεχών εκπαίδευσης ο συμπατριώτης μας από το Πετρίτσι δάσκαλος Χρήστος Μπούζας. Του ευχόμαστε καλή επιτυχία στο έργο του.
Αλλαγές είχαμε αυτό το διάστημα στη διοίκηση του 2θέσιου δημοτικού Σχολείου Χατζή. Ο δάσκαλος και προϊστάμενος σχολείου Παναγιώτης Ρένεσης μετά από μια πετυχημένη πορεία ως παιδαγωγός συνταξιοδοτήθηκε. Τη θέση της διεύθυνσης του σχολείου ανέλαβε η επίσης Χατζαία δασκάλα Αναστασία Αλεβίζου. Της ευχόμαστε κάθε επιτυχία στο διοικητικό, διδακτικό και παιδαγωγικό έργο της.