1. Περασμένα μεγαλεία ή εμπρός για νέα όρια
2. Χριστουγεννιάτικη εκδήλωση του Συλλόγου
3. Ευτυχισμένο το 2007
4. Έξαρση σε διαρρήξεις και κλοπές
5. Το δώρο του Αγιο-Βασίλη
6. Άφησε τους πάντες άφωνους!!!
7. Δίπλωμα απονομής πολεμικής σύνταξης
8. Η Νεραϊδοπηγή της Μεγάλης Βρύσης στο Κρυόρεμμα
9. Η μάχη της Καζάρμας και η μεγάλη αιματοχυσία
10. Είμαστε περήφανοι για τον Τ. Νικολόπουλο
11. Εμπόδια στην επένδυση της Μπολένας
12. Σε μελέτη ο βιολογικός του Πεταλιδίου
13. Βλασαίοι γεννηθέντες το 1895 και το 1896
14. Η λίμνη του Ιταλού
15. Ευχές από τον ιερέα
16. Από τη Βουφράδα στην Αμερική
17. Έλαβε μέρος στην επανάσταση
18. Γίναμε ρεζίλι!!!
19. Με εμπόδια ο δρόμος Καζάρμα-Χώρα
20. Βλασαίοι στο νησί Ellis Island της Αμερικής
21. Η λαϊκή μούσα για το δήμαρχο Οικονομόπουλο
22. Η εφημερίδα «Αιών» για το δήμαρχο Βουφράδας
23. Οι πρόεδροι των χωριών μας το 1962
24. Ένας πρόεδρος που άφησε εποχή
25. H
νέα γενιά, η ελπιδοφόρα
26. Παπαδόπουλος Γεώργιος: Ένας άξιος αξιωματικός από το Βλαχόπουλο
27. Γεώργιος Μαργέλης: Υποψήφιος βουλευτής το 1924
28. Δυο γάιδαροι μαλώνανε σε ξένο αχυρώνα!!!
29. Συνδρομές-Προσφορές
30. Ο Αγιο-Βασίλης στο Βλάση…
31. Με επιτυχία η χριστουγεννιάτικη εκδήλωση
32. Ορκίστηκε η νέα δημοτική αρχή
33. Ο Βλασαίος ευεργέτης
34. Λίγα λόγια για το Πετρίτσι
35. Οι ιερείς της Μεταμόρφωσης
36. Μαθητικές εκλογές στο Χατζή
37. Ένα έθιμο από το Βλαχόπουλο
38. Ευχαριστήριο
39. Κηδείες
40. Μνημόσυνα
41. Αλεβίζος Κωνσταντίνος: Ο εκδότης του «ΝΕΣΤΩΡ»
42. Μια παράδοση από το Βλάση
43. Η Πρωτοχρονιά στο Βλαχόπουλο
44. Ο σκουπιδότοπος του νεκροταφείου στο Βλάση
45. Ξενοδοχεία και μύλοι της Βουφράδας το 1840
46. Έκλεισαν οι λακκούβες…
47. Έμεινε στη μέση!!!
48. Ένας Χωραϊτης Αντιπρόεδρος Κυβέρνησης
49. Ευχαριστήριο Σίτσας Κακούρη
50. Με την υπογραφή του προέδρου…
51. Διασκέδασαν και οι δημοτικοί σύμβουλοι
Δίμηνη έκδοση του Συλλόγου των Απανταχού Βλασαίων «ΤΟ ΒΛΑΣΗ»
Συντάσσεται με ευθύνη του Διοικητικού Συμβουλίου
Ιδιοκτήτης: Σύλλογος Απανταχού Βλασαίων «ΤΟ ΒΛΑΣΗ»
Δ/νση: Βλάση Μεσσηνίας Τ.Κ. 24014
Εκδότης-Διευθυντής: Παναγιώτα Μαρινοπούλου. Δ/νση: Κανάρη 36, Καλαμάτα. Τ.Κ. 241100, τηλ.6976670736
Σύνταξη-Επιμέλεια Ύλης: Τάσος Αποστολόπουλος. Δ/νση: Δημητρακοπούλου 20, Τρίπολη, τηλ. 6977278756
Περασμένα μεγαλεία ή εμπρός για νέα όρια
Είναι φανερό, ότι σε μικρό ορίζοντα χρόνου, θα βρεθούμε μπροστά σε μια νέα διοικητική διαίρεση, σε ένα νέο «καποδίστρια». Το δίλημμα στο οποίο θα βρεθούμε είναι αν θα διεκδικήσουμε τη διεύρυνση του δήμου Βουφράδας ή θα αναζητήσουμε μια άλλη αυτοδιοικητική διέξοδο. Ιστορικά ο δήμος Βουφράδας ξεκινούσε από το Ριζόμυλο και έφτανε ως το Σκάρμιγκα και το Πισπίσα. Σήμερα συρρικνώθηκε στον ύψιστο βαθμό. Το 1840 ο δήμος Βουφράδας είχε 32 οικισμούς ενώ το 1912 που διαλύθηκε ο δήμος Βουφράδας είχε 21 χωριά. Η πρόσφατη επανίδρυση του δήμου ένταξε στον ιστορικό δήμο Βουφράδας μόνο 6 χωριά. Μπροστά σ΄ αυτά τα δεδομένα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τη θέση μας. Να δούμε αν πρωτεύουσα του δήμου και χωριά μιλάνε την ίδια γλώσσα και αν μπορούμε να έχουμε το ίδιο αυτοδιοικητικό όραμα. Τουλάχιστον να προσπαθήσουμε να συνεννοηθούμε χωρίς εγωισμούς και προαπαιτούμενα. Εμείς είμαστε υπέρ ενός ισχυρού δήμου που θα δίνει ισότιμες ευκαιρίες ανάπτυξης. Που η φωνή του πολίτη θα ακούγεται, που οι κοινωνικές εκφράσεις της έδρας του δήμου και των χωριών, σε ισότιμη βάση, θα έχουν λόγο στην ανάπτυξη. Το αν θα κερδίσουμε το στοίχημα θα εξαρτηθεί από το αν μπορούμε να συννενοηθούμε… Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα.
Χριστουγεννιάτικη εκδήλωση του Συλλόγου
Για άλλη μια χρονιά ο σύλλογος των απανταχού Βλασαίων «Το Βλάση» διοργάνωσε, με επιτυχία, χριστουγεννιάτικη εκδήλωση στο χώρο του παλιού ελαιοτριβείου. Στην εκδήλωση παραβρέθηκε το σύνολο σχεδόν των κατοίκων και των χριστουγεννιάτικων επισκεπτών του χωριού καθώς και φίλοι του συλλόγου από το Μηλιώτη και το Κουρτάκι. Το μενού ήταν και πάλι γίδα βραστή και τραχανάς. Το καζάνι που είχε στηθεί στον προαύλιο χώρο του ελαιοτριβείου έκανε ένα απίθανο μενού. Όλοι έμειναν ευχαριστημένοι. Το γλέντι κράτησε ως τις μεταμεσονύχτιες ώρες. Στη φωτογραφία βλέπουμε τον Τάκη Παπαδάτο να βοηθάει στο βράσιμο της γίδας και δίπλα του να έχει την Αποστολοπούλου-Γιαννοπούλου Νούλα, την Κοτσινονού-Μαρινοπούλου Παναγιώτα, τη Θεοδωρακοπούλου-Μαρινοπούλου Μαρία και τον Παναγιώτη Αποστολόπουλο. Τελικά αυτές οι εκδηλώσεις δίνουν ένα διαφορετικό χρώμα στη μοναξιά του χειμώνα στο Βλάση.
Το Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου μας εύχεται στους απανταχού Βλασαίους και σ΄ όλους τους Βουφραδιώτες το 2007 να είναι χρόνος υγείας, δημιουργίας, ειρήνης και η απαρχή μιας νέας πορείας για το Βλάση και τη Βουφράδα.
Το όραμά μας για το καλύτερο αύριο ας συνοδεύει τις ευχές όλων μας και την αισιοδοξία μας για παντοτινή ευτυχία.
Έξαρση σε διαρρήξεις και κλοπές
Το έχουμε κατ΄ επανάληψη γράψει και θα συνεχίσουμε να το γράφουμε μέχρι το φαινόμενο των κλοπών και διαρρήξεων να μειωθεί αν όχι να απαλειφθεί. Θύματα διαρρήξεων και κλοπών έπεσαν δυο Χατζαίοι. Έκλεψαν τα πάντα στο αγρόσπιτο του Θάνου Φουρτούνη και έκλεψαν και το μαγαζί του Γιώργου Σταυρόπουλου στην πλατεία του χωριού. Τα χωριά μας δεν αστυνομεύονται με αποτέλεσμα να αυξάνονται κατακόρυφα τα φαινόμενα των κλοπών και των διαρρήξεων. Κύριοι, κάνετε κάτι γιατί οι πολίτες της περιοχής μας είναι σε απόγνωση.
Όλοι στη ζωή, μικροί και μεγάλοι, περιμένουν το δικό τους Αγιο-Βασίλη. Οι μικροί το ομολογούν και με αγωνία τον περιμένουν στα Βουφραδοχώρια να μπει από την καμινάδα στο εσωτερικό του σπιτιού και να τους αφήσει το δώρο τους. Ταυτόχρονα και όλοι οι μεγάλοι περιμένουν το δικό τους Αγιο-Βασίλη που θα τους βοηθήσει να φέρουν σε πέρας τις φουρτούνες της ζωής και θα δώσει ανάπτυξη σ΄ αυτό τον τόπο. Άλλος ο Αγιο-Βασίλης των παιδιών, άλλος ο Αγιο-Βασίλης των μεγάλων. Διαφορετικό τον έχουν πλάσει στη φαντασία τους και διαφορετικά δώρα περιμένουν απ΄ αυτόν. Τον περιμένουν, όμως, με την ίδια αγωνία. Όλοι έχουν ανάγκη από τον Αγιο-Βασίλη που θα ανοίξει την αυλαία της νέας χρονιάς στο Χατζή, στο Βλάση, στο Μηλιώτη, στο Πετρίτσι και στη Χαραυγή. Όλοι έχουν ανάγκη από έναν Αγιο-Βασίλη που θα τους ευχηθεί καλή χρονιά-ευτυχισμένο το 2007 και θα το εννοεί. Αυτοκινητάκια και στρατιωτάκια περιμένουν απ΄ αυτόν οι μικροί, ατομική και οικογενειακή υγεία και ευτυχία περιμένουν οι μεγάλοι. Στο κάτω-κάτω ο Αγιο-Βασίλης δίνει νόημα στη ζωή μικρών και μεγάλων, γεμίζει την κοινωνία με την προσδοκία του αύριο, με την προσδοκία μιας καλύτερης ζωής. Ο Αγιο-Βασίλης είναι φορτωμένος με όνειρα, ελπίδες και υποσχέσεις για τη ζωή. Να γιατί όλοι τον περιμένουν με ελπίδα και χαρά για μια ζωή καλύτερη και πιο ευτυχισμένη.Πήγαινε στη αρχή
 |
Σκέτο λιοντάρι σε δύναμη και σε αντοχή ήταν ο Χαράλαμπος Ρότσος από το Μηλιώτη. Άφωνους άφησε τους πάντες όταν στους «Παμπύλιους Αθλητικούς Αγώνες» της 20ης Ιουνίου 1932 άρπαξε τη σφαίρα στα γεροδεμένα χέρια του και την εκσφενδόνισε με τόση δύναμη που άφησε όλους τους συναθλητές του πολύ πίσω. Η Ελανόδικος Επιτροπή τα έχασε. Είχε μπροστά της ένα γεννημένο αθλητή. Το μέλλον διαγράφονταν θετικό γι΄ αυτόν αν ακολουθούσε αθλητική πορεία. Η φτώχεια, όμως, έκλεισε βίαια αυτό τον κύκλο πριν καλά - καλά ξεκινήσει αφού ήταν αδύνατο να εξασφαλιστούν τα έξοδα για να πάει στην Πάτρα που θα γινόταν η δεύτερη φάση των αγώνων. Σήμερα η εφημερίδα μας παρουσιάζει το δίπλωμα τιμής που δόθηκε στις 20 Ιουνίου 1932 στο Χαράλαμπο Ρότσο και που φυλάσσουν οι απόγονοί του. Ο Χαράλαμπος Ρότσος είχε γεννηθεί το 1907 στο Μηλιώτη. Παντρεύτηκε την Αγγελική Μητροπούλου από το Βλάση και απόκτησαν τα παρακάτω οκτώ παιδιά: Σοφία, Γεώργιο, Ματθαίο, Θεμιστοκλή, Νικολέττα, Μαγδαληνή, Ιωάννη και Ηλία. Πέθανε το 2001. |
|---|
Δίπλωμα απονομής πολεμικής σύνταξης
 |
Ένας από τους Βλασαίους που έλαβαν μέρος στους Βαλκανικούς πολέμους το 1912 ήταν και ο Γεώργιος Ζάκης του Σταυριανού. Ένας αγνός πατριώτης, ένα παλικάρι που το έλεγε η ψυχούλα του. Στη μάχη των Πέντε Πηγαδιών (Τα πέντε πηγάδια βρίσκονται κοντά στη Φιλιππιάδα και στο Σούλι, στον παλιό δρόμο Άρτας-Ιωαννίνων) ανάμεσα στα ελληνικά και τούρκικα στρατεύματα, τον Οκτώβριο του 1912, πραγματοποιήθηκε σκληρότατη μάχη. Σ΄ αυτή τη μάχη που επικράτησαν τα ελληνικά στρατεύματα πολέμησε ηρωϊκά με αυτοπάρνηση θα λέγαμε και ο Γεώργιος Ζάκης του Σταυριανού ο οποίος και τραυματίστηκε την 28η Οκτωβρίου 1912. Η ελληνική πολιτεία, βρισκόμενη πολύ αργότερα κάτω από την γερμανοϊταλική κατοχή παραχώρησε σ΄ αυτόν μηνιαία σύνταξη 210 δραχμών με βάση τα νομοθετικά διατάγματα 507/41 και 1260/42. Στην ουσία σύνταξη έλαβε ο Γεώργιος Ζάκης το 1945 (μετά την απελευθέρωση) με την υπ΄ αρθ. 71704/45 απόφαση του υπουργού των Οικονομικών. Η σύνταξης ήταν του ποσού των 105 δρχ. Κρίθηκε ανίκανος για εργασία σε ποσοστό 35%. Το δίπλωμα απονομής της τιμητικής σύνταξης που παρουσιάζει σήμερα η εφημερίδα μας βρίσκεται στα χέρια του γιου του Χρήστου Ζάκη. Ο Ζάκης Γεώργιος του Σταυριανού σύμφωνα με τα αρχεία του χωριού μας γεννήθηκε το 1881. Στη ζωή του πραγματοποίησε δυο γάμους, αρχικά παντρεύτηκε τη Γεωργία Καμπούρη του Αθανασίου που είχε γεννηθεί το 1882 στο Χατζή και δεύτερο γάμο πραγματοποίησε με την Καλογεροπούλου Γεωργία του Πανταζή που έχει γεννηθεί το 1917 στο Μυρσινοχώρι. |
Η Νεραϊδοπηγή της Μεγάλης Βρύσης στο Κρυόρεμμα
[Την ιστορία που θα σας διηγηθούμε την κατεβάσαμε από την ιστοσελίδα του συμπατριώτη μας Βασίλη Μανιάτη από το Σκάρμιγκα ο οποίος έχει κάνει μια υπέροχη δουλειά για την οποία τον συγχαίρουμε. Του αξίζουν συγχαρητήρια και σας καλούμε να μπείτε στο διαδίκτυο να την επισκεφτείτε (http://metamorfosis.blogdrive.com/)].
Λέει λοιπόν ο τοπικός μύθος, για τη Μεγάλη Βρύση: «Τα κρύα νερά, τα δέντρα και τα πλατάνια γύρω- γύρω, που είναι κάπως αποκομμένη από τη γύρω περιοχή εξαιτίας του ότι βρίσκεται μέσα στο φαράγγι, είχαν διαλέξει για τόπο τους οι Νεράιδες! Ώσπου μια νύχτα, ένας νέος από το Κοντογόνι , άκουσε το τραγούδι τους και από περιέργεια πλησίασε στην πηγή. Κι εκεί τις είδε! Οι Νεράιδες, με ξέπλεκα μαλλιά, πεπλοντυμένες, λουσμένες στο φως μιας αιώνιας άνοιξης, χόρευαν! Η λάμψη τους διασπούσε το σκοτάδι, το τραγούδι τους του χάιδευε τ΄ αυτιά και τα μάτια του δεν χόρταιναν να βλέπουν τον "αέρινο" χορό τους. Συνεπαρμένος από όλα τούτα τα πρωτόγνωρα που ξετυλίγονταν μπροστά στα μάτια του, έπιασε χωρίς να το καταλάβει μαζί τους το χορό. Οι Νεράιδες χόρευαν μαζί του και ξετρελάθηκε ο νέος από τα όσα γίνηκαν μπροστά του. Την αυγή, άμα χάθηκαν οι Νεράιδες, ο νέος δεν ήξερε αν έζησε ένα όνειρο ή αν πραγματικά συνόδεψε τις Νεράιδες στο χορό τους. Μα το επόμενο και το μεθεπόμενο βράδυ, οδηγημένος από κάποια αόρατη δύναμη, βρέθηκε πάλι στη Μεγάλη Βρύση και κοίταζε τις Νεράιδες που χόρευαν. Σιγά - σιγά, η ματιά του σταμάτησε πάνω σε μια απ’ αυτές και δεν χόρταινε να την κοιτάζει! Ήταν ερωτευμένος μαζί της! Όταν το συνειδητοποίησε, πήγε σε μια γριά πολύξερη και ζήτησε τη βοήθειά της. Η γριά, αφού τον άκουσε με προσοχή, του είπε πως άμα πλησιάζει η ώρα να λαλήσουν οι πετεινοί (οπότε χάνονται οι Νεράιδες), ν΄ αρπάξει από τα μαλλιά εκείνη που αγαπούσε και να μην την αφήσει με κανέναν τρόπο. Ήρθε το βράδυ και ο νέος πήγε στη λύρα του και πήγε στη μεγάλη βρύση. Άρχισε το τραγούδι καθισμένος δίπλα στη λίμνη. Σε λίγο, παρουσιάστηκαν οι Νεράιδες και πιάστηκαν στο χορό. Λίγο προτού λαλήσουν οι πετεινοί, ο νέος άφησε το χορό και έκαμε όπως τον είχε συμβουλέψει η γριά. Η Νεράιδα αντιστάθηκε με λύσσα, αγρίεψε, έβαλε τις φωνές, μα τίποτα! Ο νέος την κρατούσε γερά! Άρχισε τότε να μεταμορφώνεται πότε σε σκύλο, πότε σε φωτιά, πότε σε φίδι, πότε σε καμήλα, αλλά ο νέος την κρατούσε γερά από τα μαλλιά και δεν την άφηνε. Ξαφνικά, λάλησαν οι πετεινοί κι οι άλλες Νεράιδες εξαφανίστηκαν. Τότε εκείνη που κρατούσε ο νέος ξανάγινε πανέμορφη, όπως ήταν πριν και τον ακολούθησε στο σπίτι του. Έζησε μαζί του ένα χρόνο, του γέννησε ένα γιο, αλλά τη μιλιά της δεν την άκουσε ποτέ! Δυστυχισμένος καθώς ήταν ο νέος με τη βουβαμάρα της Νεράιδας - γυναίκας του, μεταχειρίστηκε όλα τα μέσα για να την κάνει να μιλήσει, χωρίς αποτέλεσμα όμως. Ξαναπήγε λοιπόν στη γριά και της ζήτησε τη συμβουλή της. Εκείνη τον ορμήνεψε να πυρώσει καλά το φούρνο κι ύστερα να πάρει το παιδί από τα χέρια της γυναίκας του, να κάνει πως θα το πετάξει μέσα στο φούρνο και να πει: "Δε μου μιλείς; Τότε ρίχνω κι εγώ το παιδί σου στο φούρνο". Ακολούθησε πιστά τη συμβουλή της, μα τη στιγμή που έκανε ότι θα έριχνε το παιδί στη φωτιά, η Νεράιδα χίμηξε πάνω του σέρνοντας φωνή: "Μη σκύλε το παιδί μου!". Του το άρπαξε από τα χέρια και έγιναν άφαντοι, μάνα και παιδί μαζί.
Απελπισμένος τους αναζήτησε με φωνές, παρακάλια και κλάματα, αλλά μάταια. Η Νεράιδα - μάνα και το παιδί, δεν ξαναφάνηκαν πια. Πήγε λένε στις αδελφές της, αλλά αυτές δεν τη δέχτηκαν. Δεν της συχώρεσαν το ότι άφησε άνθρωπο και την άγγιξε και τη μόλυνε. Γι΄ αυτό αναγκάστηκε και πήγε λίγο πιο πάνω σε μια βρύση στον Κάναλο. Εκεί τη βλέπουν δυο - τρεις φορές το χρόνο να κρατεί το παιδί στην αγκαλιά της και να κλαίει. Οι άλλες εξακολουθούν να χορεύουν και να τραγουδούν. Η Νεράιδα - μάνα κάθεται λυπημένη παραπέρα και κλαίει. Τα δάκρυά της πέφτουν πάνω στο νερό και το θολώνουν, γι΄ αυτό τα νερά στο Κρυόρεμμα εμφανίζονται θολά πότε – πότε».
Η μάχη της Καζάρμας και η μεγάλη αιματοχυσία
Στις 8 Φεβρουαρίου 1944, κοντά στο χωριό Καζάρμα οι αντάρτες, επικεφαλής των οποίων ήταν ο ανθυπολοχαγός Κώστα Μπασακίδης από τη Βρωμόβρυση, έστησαν ενέδρα σε γερμανική φάλαγγα δύο αυτοκινήτων πάνω στα οποία βρίσκονταν 30 Γερμανοί στρατιώτες. Η φάλαγγα εκτελούσε το δρομολόγιο Καλαμάτα-Πύλο. Η μάχη ήταν σκληρή και το αποτέλεσμά της ήταν να σκοτωθούν 11 Γερμανοί στρατιώτες και 17 να πιαστούν αιχμάλωτοι. Οι αντάρτες πήραν 1 οπλοπολυβόλο, 10 τουφέκια, χειροβομβίδες, πυρομαχικά και πολλά φυσίγγια. Το ένα γερμανικό αυτοκίνητο καταστράφηκε ολοσχερώς. Για τον αριθμό των Γερμανών που σκοτώθηκαν τα γερμανικά αρχεία αναφέρουν ότι στη μάχη της Καζάρμας οι απώλειες ήταν έξι Γερμανοί στρατιώτες αγνοούμενοι και δυο Ιταλοί, στους οποίους πρέπει να προστεθούν και τρεις τραυματίες. Η γερμανική φάλαγγα άνηκε στη Ναυτική Διοίκηση Πελοποννήσου. Ο διοικητής της Ναυτικής Διοίκησης Πελοποννήσου Horst Gerlach διέταξε για αντίποινα να καούν τρία χωριά της περιοχής και να εκτελεστούν με τουφεκισμό 149 Έλληνες. Εδώ αρχίζει η φάση του δράματος. Τα χωριά Γκρούστεσι (Χαραυγή), Καζάρμα και Δουβρέικα τυλίγονται στις φλόγες και οι κάτοικοί τους τα εγκαταλείπουν άρον-άρον για να αποφύγουν τη σύλληψη. Παντού αποκαϊδια, πόνος και δυστυχία. Το κακό δεν σταμάτησε εδώ. Οι δυνάμεις κατοχής για τη μάχη της Καζάρμας και για τη μάχη του Αγίου Φλώρου εκτελούν ομαδικά στο στρατόπεδο της Καλαμάτας 149 Μεσσήνιους αιχμαλώτους. Στη συνέχεια φόρτωσαν τα πτώματα σε αυτοκίνητα και τα έθαψαν σε κοινό λάκκο στη δυτική παραλία της Καλαμάτας, εκεί που ήταν τα δημοτικά σφαγεία της πόλης. Το κακούργημα αυτό αποκαλύφτηκε τυχαία μετά την απελευθέρωση, το Μάη του 1945, όταν σκυλιά ξέθαψαν πτώματα. Κανείς δεν γνώριζε που τους είχαν θάψει αφού οι Γερμανοί είχαν αφήσει να διαρρεύσει ότι τελικά δεν τους εκτέλεσαν αλλά τους μετέφεραν στη Γερμανία ομήρους. Και οι 149 είχαν συλληφθεί σε μπλόκο στην αγορά της Καλαμάτας. Αξίζει να αναφέρουμε ότι ανάμεσα στους 149 εκτελεσθέντες ήταν και ο Νικόλαος Ρένεσης του Βασιλείου από το Χατζή. Ελπίζουμε ο λαός μας να μην ξαναζήσει τέτοιες μαύρες μέρες...
Είμαστε περήφανοι για τον Τ. Νικολόπουλο
Ένας από τους μεγαλύτερους δημοσιογράφους της νεότερης Ελλάδας που η ζωή του και το έργο του κάνει περήφανα τα χωριά μας είναι ο Τάκης Νικολόπουλος του Γρηγορίου που γεννήθηκε το 1928 στην Πελεκανάδα και πέθανε το 1972 στο Βερολίνο. Αποφοίτησε από το γυμνάσιο της Μεσσήνης. Ξεκίνησε να σπουδάσει γιατρός αλλά τον τράβηξε η δημοσιογραφία. Γράφτηκε στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και ταυτόχρονα προσλήφτηκε στον «Εθνικό Κήρυκα» όπου εργάστηκε ως συντάκτης από το 1949 έως το 1951. Το 1952 στρατεύτηκε ως Έφεδρος Ανθυπολοχαγός και διατέλεσε υπασπιστής του διοικητή της VIIης Μεραρχίας. Μετά το στρατό εργάστηκε στις εφημερίδες «Εθνικός Κήρυκας», «Μεσημβρινή», «Καθημερινή». Χρημάτισε αρχισυντάκτης των περιοδικών «Ελληνική Οικονομία» και «Κοινή Γνώμη». Υπήρξε συνεργάτης στα περιοδικά «Εικόνες» και «Αιώνα». Επίσης, διατέλεσε αντιπρόεδρος της Ενώσεως Εφέδρων Αξιωματικών Αθηνών την περίοδο 1958-19961. Εξελέγη μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Ένωσης Συντακτών Αθηναϊκού Τύπου την περίοδο 1959-1960 και μέλος της ΕΣΗΕΑ. Έφυγε στη Γερμανία όπου σπούδασε στο Βερολίνο πολιτικές επιστήμες και κοινωνιολογία. Πήρε μια θέση ζηλευτή ανάμεσα στους ξένους δημοσιογράφους. Έγινε μέλος της Ένωσης Γερμανών δημοσιογράφων και της Ένωσης Ξένων Ανταποκριτών Βερολίνου της οποίας ήταν μέλος του διοικητικού συμβουλίου. Δεν ήταν μόνο επαγγελματίας. Ήταν και άνθρωπος σεμνότατος, ίσιος, γλυκύτατος και σωστός οικογενειάρχης. Φεύγοντας απ΄ αυτή τη ζωή άφησε πίσω του τη γυναίκα του και την κόρη του που τότε ήταν μόλις 15 χρονών. Η σορός του μεταφέρθηκε από το Βερολίνο στην Αθήνα και η κηδεία του έγινε στη Μητρόπολη Αμαρουσίου. Αγαπούσε με πάθος όχι μόνο την γενέτειρά του Πελεκανάδα αλλά και ολόκληρη την Πυλία. Δεν υπήρξε περίπτωση Πύλιος να του ζήτησε τη βοήθειά του και να μην έτυχε της πλήρους συμπαράστασής του. Τέτοιες μορφές υψώνουν τα χωριά μας και μας κάνουν περήφανους. Εμείς θα συνεχίσουμε να τους μνημονεύουμε με πάθος γιατί αυτοί έγραψαν με ανεξίτηλα γράμματα την ιστορία των χωριών μας.
Εμπόδια στην επένδυση της Μπολένας
Σε κάποιο από τα προηγούμενα φύλλα της εφημερίδας μας είχαμε αναφερθεί σε μια πολύ μεγάλη επένδυση που θα έκανε ο ομογενής από την Αφρική, Κώστας Ανδρινόπουλος, στο χωριό Μπολένα (Πλατανόβρυση) Αριστομένη με τίτλο “Χαμένη Ατλαντίδα”. Σύμφωνα με δημοσίευμα στην ειδική έκδοση της “Εξπρές” για τον τουρισμό η επένδυση αυτή μάλλον πάει στις καλένδες. Αναλυτικότερα, στο δημοσίευμα του περιοδικού “Τουρισμός και οικονομία”, που αναφέρεται στις μεγάλες τουριστικές επενδύσεις, για την υπόθεση της “Χαμένης Ατλαντίδας” σημειώνονται τα εξής: “Μια άλλη ακόμη πιο εντυπωσιακή επενδυτική πρόταση, προϋπολογισμού της τάξης των 300 εκατ. ευρώ, για τη δημιουργία ξενοδοχειακών συγκροτημάτων και τουριστικών εγκαταστάσεων στη Μεσσηνία, δεν φαίνεται να έχει θετικές προοπτικές. Πρόκειται για επένδυση που επιθυμεί να πραγματοποιήσει σε έκταση 2.000 στρεμμάτων, στην περιοχή του χωριού Πλατανόβρυση, ομογενής επιχειρηματίας από τη Ν. Αφρική. Ήδη, ο επιχειρηματίας και εκπρόσωποι της εταιρείας του, «Lost Atlantis», έχουν έρθει σε επαφή με τα υπουργεία Τουριστικής Ανάπτυξης και Οικονομίας εδώ και καιρό, αλλά οι σχετικές συζητήσεις και διαδικασίες περιήλθαν πρόσφατα σε αδιέξοδο, καθώς από την πλευρά τους τίθεται ως βασική προϋπόθεση για την υλοποίηση της επένδυσης η λειτουργία μεγάλου ιδιόκτητου καζίνου, τύπου «Las Vegas», όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά.
Βάσει της υφιστάμενης νομοθεσίας αλλά και του γενικότερου θεσμικού πλαισίου, αφενός μεν δεν προβλέπεται άδεια λειτουργίας καζίνου για τη συγκεκριμένη περιοχή, αφετέρου δε, ακόμα και αν υπήρχε ή υπάρξει τέτοια ρύθμιση, δεν μπορεί να εκχωρηθεί άδεια καζίνου χωρίς τη διενέργεια διεθνούς διαγωνισμού”.
Σε μελέτη ο βιολογικός του Πεταλιδίου
Για το βιολογικό καθαρισμό του διπλανού μας δήμου Πεταλιδίου πραγματοποιήθηκε, το Νοέμβριο, σύσκεψη, στα γραφεία της ΤΥΔΚ Μεσσηνίας, υπό την προεδρία του προϊσταμένου της υπηρεσίας Γιάννη Μινόπουλου και τη συμμετοχή του δημάρχου Πεταλιδίου Ηλία Κουτσοδημητρόπουλου και του αντιδημάρχου Νίκου Ξαρχάκου. Ο αρχικός σχεδιασμός ήταν τα λύματα να μεταφερθούν στο βιολογικό της Καλαμάτας. Σχεδιασμός που απορρίφτηκε από το υπουργείο Εσωτερικών. Έτσι ο δήμος μπήκε σε νέα φάση και ετοίμασε τη νέα του μελέτη. Η μελέτη για το βιολογικό, που θα περιλαμβάνει προμελέτη, χωροθέτηση και περιβαλλοντική αδειοδότηση, θα χρηματοδοτηθεί από το πρόγραμμα “Θησέας”, από το οποίο χρηματοδοτείται ήδη η μελέτη για τα δίκτυα αποχέτευσης ή και από άλλες πηγές, αν δε φθάσουν τα χρήματα. Οικονομικά στοιχεία, το κόστος σύνταξης των δύο μελετών δε συζητήθηκε στη χθεσινή σύσκεψη, καθώς απουσίαζε η επιβλέπουσα μηχανικός Χριστίνα Λυκουργιά. Η λύση που συζητείται είναι να δημιουργηθεί κλειστός κόμπακτ βιολογικός και όχι ανοιχτός, για λόγους οικονομικούς, λειτουργικούς και αποδοχής από την τοπική κοινωνία.
Βλασαίοι γεννηθέντες το 1895 και το 1896
Συνεχίζοντας την παρουσίαση των γεννηθέντων στο Βλάση στο φύλλο αυτό της εφημερίδας θα παρουσιάσουμε τους γεννηθέντες τα χρόνια 1895 και 1896. Σύμφωνα, λοιπόν, με τα αρχεία του χωριού μας το 1895, στο Βλάση, γεννήθηκαν οι: Αποστολόπουλος Διονύσης του Πέτρου, Ζάκης Δημήτριος του Κωνσταντίνου, Θεοδωρακόπουλος Παναγιώτης του Αντωνίου, Μάστορας Βασίλειος του Θεοδώρου, Κακούρη Φωτούλα του Βασιλείου, Δούβαλη Γεωργία του Κωνσταντίνου, Δούβαλη Άννα του Αθανασίου. Το 1896 στο Βλάση γεννήθηκαν οι: Αποστολόπουλος Παναγιώτης του Γεωργίου, Κοτσόβολος Παναγιώτης του Γεωργίου, Κοτσόβολος Αριστομένης του Δημητρίου, Κακούρης Γεώργιος του Βασιλείου, Κακούρης Δημήτριος του Γεωργίου, Κακούρης Παναγιώτης του Φωτίου, Λυμπερόπουλος Στυλιανός του Διονυσίου, Μητρόπουλος Ιωάννης του Νικολάου, Παναγόπουλος Γεώργιος του Αποστόλη, Φουρτούνης Στυλιανός του Κωνσταντίνου, Μάστορα Βασιλική του Στυλιανού και Κακούρη Ελένη του Παναγιώτη.
Το Πολυλίμνιο, στη Χαραυγή, είναι από τα ωραιότερα μέρη της Ελλάδας που κάνει γνωστό το δήμο μας παντού έστω και αν δεν έχει προβληθεί όσο θα έπρεπε. Στο Πολυλίμνιο βρίσκεται και η φημισμένη λίμνη του Ιταλού. Μας προβλημάτισε η ονομασία της και επικοινωνήσαμε με τον Καστόρα Ιωάννη ο οποίος μας είπε ότι την περίοδο της κατοχής μια ομάδα Ιταλών έτρωγε στο Πολυλίμνιο. Ένας από τους Ιταλούς απομακρύνθηκε ψάχνοντας για βατράχια (είναι γνωστό ότι τα βατράχια είναι ο αγαπημένος μεζές των Ιταλών) όταν γλίστρησε και έπεσε στη λίμνη. Έβαλε τις φωνές και καθώς δεν ήξερε κολύμπι άρχισε να βυθίζεται. Σε βοήθειά του έτρεξε ο Ηλίας Δρακόπουλος που γνώριζε κολύμπι και που παρά τις προσπάθειές δεν μπόρεσε να τον σώσει. Από τότε η λίμνη ονομάστηκε «Λίμνη του Ιταλού»
Ως εφημέριος των χωριών Βλάση και Κουρτάκι θέλω να ευχηθώ σε όλους τους Βλασαίους και σε όλους τους Κουρτακαίους, όπου κι αν κατοικούν, το 2007 να τους χαρίσει υγεία, ειρήνη, ευτυχία, πρόοδο και αγάπη. Ο Θεός να είναι πάντα μαζί σας.
 |
Η αναχώρησή τους γινόταν σε ατμόσφαιρα πανηγυρική, με την μπάντα του δήμου να παίζει |
|---|
Καραβιές από ανθρώπους φτωχούς, καραβιές από κορίτσια νέα, από αδελφάδες, από γυναίκες και από γέρους ακόμη, άφηναν τη δύστυχη Μεσσηνία στις αρχές του 19ου αιώνα και ζητούσαν στη μαύρη ξενιτιά της Αμερικής το ψωμί τους, την ασφάλειά τους, την ησυχία τους. Έφευγαν γιατί δεν άντεχαν πια να δουλεύουν μέρα νύχτα στα κτήματα και προκοπή να μην βλέπουν. Ανάμεσα σ΄ αυτούς και αρκετοί Βουφραδιώτες. Για τις συνθήκες ζωής , ιδιαίτερα της αγροτιάς που έδωσε και το μεγαλύτερο ποσοστό στον όγκο των μεταναστών, είναι χαρακτηριστικά τα λόγια του Γιάννη Κορδάτου: «Ξυπόλυτος, γυμνός, κουρελής, ατροφικός. Το κρέας δεν το δοκίμαζε παρά μόνο δύο φορές το χρόνο. Το κρομμύδι, η μπομπότα και η ελιά ήταν το μόνιμο φαγητό του, χρόνο καιρό πεινούσε. Τον καρπό που έφτυνε αίμα για να τον μαζέψει του τον έπαιρναν οι τοκογλύφοι, οι έμποροι και οι άλλοι εκμεταλλευτές του. Σχολεία δεν υπήρχαν, γράμματα δεν μάθαινε, ζούσε σε τρώγλες και έκλαιγε τη μοίρα του... Όλα του ήταν μαύρα και σκοτεινά, γι΄ αυτό άμα άνοιξε της Αμερικής ο δρόμος εκπατριζόταν. Η μετανάστευση του ήταν η μόνη σανίδα σωτηρίας». Ελπίδα, όλων των Βουφραδιωτών ήταν να φύγουν από το λιμάνι της Καλαμάτας και να φτάσουν κάποτε με τα υπερωκεάνια στη νήσοEllis Island της Αμερικής. Οι συνθήκες διαβίωσης κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, στα μεταναστευτικά υπερωκεάνια, ιδιαίτερα εκείνα της πρώτης περιόδου (1907-1937), ήταν φρικτές αφού οι μετανάστες θεωρούνταν «φορτίο». Αρκεί να σκεφτούμε ότι πλοία μόλις 5-6 χιλιάδων τόνων, μετέφεραν έως 1.200-1.300 επιβάτες, σε ταξίδια που συχνά ξεπερνούσαν τις 20-22 ημέρες. Οι δοκιμασίες των φτωχών μεταναστών, οι οποίοι ελάχιστα νοιάζονταν για ανέσεις, που ποτέ άλλωστε δεν είχαν γευτεί, άρχιζαν πολύ πριν το ταξίδι. Οι περισσότεροι αγνοούσαν τις μεγάλες δυσκολίες που τους περίμεναν στο Νέο Κόσμο, τον οποίο εκατοντάδες μεσίτες μετανάστευσης παρουσίαζαν ως νέα Γη της Επαγγελίας. Με την ελπίδα λοιπόν ότι στην ξένη χώρα θα αποκτήσουν ό,τι χρειάζονται για να επιστρέψουν εφοδιασμένοι για μια καλύτερη ζωή, αγωνίζονταν να πάρουν την πολυπόθητη άδεια μετανάστευσης για την Αμερική. Όσοι τα κατάφερναν, πριν την επιβίβαση στο πλοίο, υποβάλλονταν σε ξεψείριασμα και εμβολιασμό. Οι μετανάστες «πακετάρονταν» κυριολεκτικά στους χώρους των καραβιών κάτω από το κυρίως κατάστρωμα σε απελπιστικά στενούς χώρους. Από την πρώτη κιόλας ημέρα, η πολυκοσμία, οι αναθυμιάσεις των εμετών, η απόπνοια των σωμάτων των επιβατών και η έλλειψη στοιχειώδους καθαριότητας έκαναν την ατμόσφαιρα αποπνικτική. Ο διαχωρισμός των γυναικών επιβατών ήταν αδύνατος. Στην προσπάθειά τους για κάποια απομόνωση οι γυναίκες κρεμούσαν τα ρούχα τους γύρω από τα κρεβάτια τους προκειμένου να δημιουργήσουν κάποιο υποτυπώδες παραπέτασμα. Σε κάθε επιβάτη δινόταν με την επιβίβασή του στο πλοίο ένα κουτάλι, ένα πιρούνι και μία τενεκεδένια καραβάνα. Όταν αναγγελλόταν το πρωινό, συνήθως στις επτά παρά τέταρτο, όλοι στριμώχνονταν στο χώρο της διανομής καθώς δεν υπήρχε ειδική τραπεζαρία παρά μονάχα ένας χώρος σε κάποια άκρη με λίγα τραπέζια και μερικούς πάγκους, όπου συνήθως κάθονταν οι γυναίκες και τα παιδιά. Οι άνδρες έπρεπε να περάσουν από τους πάγκους του σερβιρίσματος, κρατώντας τις καραβάνες και μετά να βρουν κάποιο χώρο για να φάνε ή να βγουν στο ανοιχτό κατάστρωμα. Οι γυναίκες - επιβάτες τότε βρίσκανε την ευκαιρία να ντυθούν, καθώς άδειαζαν τα διαμερίσματα πριν από το πρωινό, με αποτέλεσμα να φθάνουν αργά ή να μην προλαβαίνουν καθόλου τη διανομή. Στις ρεκλάμες των πρακτορείων που εκδίδανε τα εισιτήρια, το φαγητό περιγραφόταν ως υγιεινό και θρεπτικό. Στην πραγματικότητα όμως, ήταν τόσο κακομαγειρεμένο που σχεδόν δεν τρωγόταν. Συνήθως το μισό φαγητό που ετοιμαζόταν για τους μετανάστες κατέληγε τροφή για τα ψάρια του ωκεανού. Οι επιβάτες μπορούσαν να αγοράσουν από την καντίνα του θαλαμηπόλου κάτι γα να συμπληρώσουν το φαγητό τους, πράγμα που έκανε την ποιότητα του φαγητού χειρότερη, προκειμένου να αυξηθεί ο τζίρος της καντίνας. Μοναδική εξαίρεση σε ολόκληρο το ταξίδι, αποτελούσε το τελευταίο, πριν από την άφιξη δείπνο, που μπορούσε να περιλαμβάνει λιχουδιές όπως ...... τηγανητές πατάτες. Το αποχαιρετιστήριο αυτό δείπνο σκοπό είχε να δώσει έναν τόνο ευχαρίστησης στην αυριανή άφιξη και επιθεώρηση από τις υγειονομικές αρχές. Σε κάποιο άλλο φύλλο της εφημερίδας μας θα μας δοθεί η δυνατότητα να περιγράψουμε τα βάσανα των πρώτων Βλασαίων και γιατί όχι όλων των Βουφραδιωτών που έφτασαν στην Αμερική.
Ένα ανθρώπινο δράμα
 |
Το πλήθος των μεταναστών κυρίως ταξίδευε τρίτη θέση,. Ορισμένες φωτογραφίες μιλούν εύγλωττα για τις άθλιες συνθήκες της μεταφοράς. |
|---|
Ο Τολόπουλος Θεόδωρος ήταν ένα δραστήριο παλικάρι που είχε γεννηθεί και μεγαλώσει στο Μανιάκι στα μαύρα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Ήταν από εκείνη τη γενιά που μέσα της έκαιγε η σπίθα για το σάλπισμα της απελευθέρωσης της πατρίδας. Γι΄ αυτό και μόλις ξέσπασε η επανάσταση του 1821 βρέθηκε στο μετερίζι του χρέους. Έλαβε μέρος σε μια σειρά από μάχες. Όταν τα στρατεύματα του Ιμπραήμ αλώνιζαν τη Βουφράδα προσπάθησε να διαφύγει μαζί με τα παιδιά από την εμπόλεμη ζώνη χωρίς να τα καταφέρει. Έτσι σε ηλικία σαράντα χρόνων πιάστηκε αιχμάλωτος από τα στρατεύματα του Ιμπραήμ, μαζί με το γιο του Κωνσταντίνο, 13 χρόνων και την κόρη του Γεωργούλα, 17 χρόνων.
Στα μαύρα χρόνια της τουρκοκρατίας σε κάποιο χωριό της Βουφράδας, το οποίο δεν μπορέσαμε από την έρευνα των ιστορικών πηγών μας να εντοπίσουμε γεννήθηκε και μεγάλωσε ο Ιωάννης Σκόκος. Ένα παλικάρι που το έλεγε η ψυχούλα του. Με την έναρξη της επανάστασης του 1821 έτρεξε από τους πρώτους να καταταγεί κάτω από τις διαταγές του Νίκου Γεωργακόπουλου. Το όνομά του αναφέρεται σε κατάσταση που σώζεται στα Γενικά Αρχεία του Κράτους. Έλαβε μέρος και διακρίθηκε σε πολλές μάχες σ΄ όλη τη διάρκεια της επανάστασης και ιδιαίτερα στις μάχες των Μεσσηνιακών φρουρίων.
Ένα δημοσίευμα της τοπικής εφημερίδας «Επικαιρότητα», της 31ης Οκτωβρίου 2006, μας έκανε και με το δίκιο της ρεζίλι σ΄ όλη τη Μεσσηνία. Το δημοσίευμα είχε τίτλο «Ανθρώπινα οστά πεταμένα στα μπάζα! Μακάβριο θέαμα σε περιοχή του δήμου Βουφράδος με σκελετούς να βρίσκονται σε κοινή θέα!». Η εφημερίδα με πλούσιο φωτογραφικό υλικό έδειχνε ανθρώπινα κρανία πεταμένα στα μπάζα σε περιοχή του χωριού Χατζή. Τα οστά πιθανόν να μεταφέρθηκαν εκεί μαζί με μπάζα από τον καθαρισμό του νεκροταφείου. Όπως και να έχει το θέμα ένα είναι σίγουρο. Η Βουφράδα, τόπος που τιμούν ιδιαίτερα τους νεκρούς, έγινε δήμος με κρούσματα ιεροσυλίας. Οι ευθύνες και των διοικούντων αλλά και της τοπικής κοινωνίας που σιωπά προκλητικά μπροστά σ΄ αυτά τα φαινόμενα είναι τεράστια. Εμείς δεν έχουμε να πούμε τίποτε άλλο απ΄ αυτό που η τοπική εφημερίδα γράφει και το οποίο αντιγράφουμε: «Το θέαμα αποτελεί προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και δείχνει ότι, σε ορισμένες περιπτώσεις οι υπεύθυνοι στην κυριολεξία δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο». Με την ευκαιρία να ζητήσουμε γι΄ άλλη μια φορά από τη δημοτική αρχή να φτιάξει το μαντρότοιχο στο κοιμητήριο στο Βλάση που έχει καταστραφεί πριν τα νερά παρασύρουν τα μνήματα και γίνουμε για δεύτερη φορά ρεζίλι.
Με εμπόδια ο δρόμος Καζάρμα-Χώρα
Προβλήματα στη υλοποίηση του έργου «ανακατασκευή οδικού άξονα Καζάρμας-Χώρας» έχουμε εδώ και καιρό. Οι καθυστερήσεις είναι μεγάλες. Θεωρείται απίθανο να έχει το έργο ολοκληρωθεί μέσα στο προβλεπόμενο χρονοδιάγραμμα. Το έργο «Καζάρμα-Χώρα» έχει χωριστεί σε δυο εργολαβίες. Το «Καζάρμα-Τουλούπα Χάνι», με προϋπολογισμό 4.800.000 ευρώ και το «Μεταμόρφωση-Χώρα» με προϋπολογισμό 1.312.000 ευρώ. Η πρώτη εργολαβία ξεκίνησε το Δεκέμβριο του 2005 και πρέπει να ολοκληρωθεί, βάσει του υπογραφέντος συμφωνητικού, το Δεκέμβριο του 2007. Αντίθετα, η δεύτερη εργολαβία έπρεπε να είχε ήδη ολοκληρωθεί από τις αρχές Νοεμβρίου.
Βλασαίοι στο νησί Ellis Island της Αμερικής
 |
Ψάχνοντας στο διαδίκτυο το μάτι μου έπεσε σε μια κατάσταση με τους πρώτους Έλληνες που έφτασαν στην Αμερική. Ανάμεσά τους και αρκετοί Βλασαίοι. Πολύτιμα και άγνωστα στους νεότερους Βλασαίους στοιχεία για τους προγόνους του. Οι παρακάτω Βλασαίοι έφτασαν στο νησί Ellis Island της Αμερικής στις αρχές του 19ου αιώνα.
|
|---|---|
Όποιος Βλασαίος επιθυμεί να μάθει περισσότερα στοιχεία για τα παραπάνω πρόσωπα πρέπει να μπει στην ηλεκτρονική διεύθυνση: |
|
Η λαϊκή μούσα για το δήμαρχο Οικονομόπουλο
Η λαϊκή μούσα που αποθανατίζει όλα τα γεγονότα της ζωής, χαρές, λύπες, παλικαριές και ηρωϊκές πράξεις. Έτσι, αποθανάτισε και την πορεία του δημάρχου Αριστομένη Μήτσου Οικονομόπουλου ως εξής:
«Δεν κλαις καϋμένε Πάμισε
και συ βρε Αριστομένη,
δεν κλαίτε για τον Δήμαρχο
τον Μήτσο Οικονομόπουλο.
Πούταν στο δήμο φλάμπουρο
Στην Εύα κυπαρίσσι,
πούταν στου Μουσταφάμπασα
βρυσούλα με καμάρες.
Τον κλαίει του Μουσταφάμπασα
Τον κλαίει ο κόσμος ούλος.
Κι΄ η μάννα του έλεγε,
κι΄ η μάνα του του λέει:
- Δεν στόπα Μήτσιο μ΄ μια φορά
δε στόπα τρεις και πέντε,
στους κάμπους να μην κατεβείς
σε φίλους, σε κουμπάρους;
Οι φίλοι φίδια γίνονται
κι΄ οχιές για να σε φάνε».
Η εφημερίδα «Αιών» για το δήμαρχο Βουφράδας
Στο προηγούμενο φύλλο της εφημερίδας μας είχαμε παρουσιάσει το τι έγραφε η εφημερίδα «Αιών» στις 21 Ιουνίου 1847 για την παύση του δημάρχου Βουφράδας Σπύρο Ζανιώτη. Σήμερα παρουσιάζουμε τι έγραψε για το ίδιο θέμα η ίδια εφημερίδα, στις 26 Ιουλίου 1847, στο φύλλο 797, στη σελίδα 4 για τη συμπεριφορά του νομάρχη Μεσσηνίας Αμβροσιάδη απέναντι στο δήμαρχο Βουφράδας Σπύρο Ζανιώτη. «Ο νομάρχης Μεσσηνίας Αμβροσιάδης, τούτο το αίσχιστον και ανδραποδέστατον όργανον των κτηνωδών και παρανόμων ορέξεων του επικρατούντος σήμερον φατριασμού, ηκύρωσε προ ολίγου την δημοτική εκλογήν του Δήμου Βουφράσου άνευ ουδενός βασίμου λόγου, εκλογήν τακτικώς τετελεσμένην προ ενός και ημίσεως έτους, και κατισχύσασαν μέχρι σήμερον όλων των ψευδοενστάσεων και μηχανορραφιών της ατίμου φατρίας των περί τον Μπάσταν, υπό την εξέλεγξιν και εποπτείαν αυτού του νομάρχου. Αλλά τι να γίνη, αφού οι τρεις υποψήφιοι Βάγκαλης, Ζανιώτης και Πουλής, ουδόλως ενέδωσαν να γίνωσι έρμαιον των πολυειδών και αναισχύντων διαπραγματεύσεων του Μπάστα, υποσχόμενου και απειλούντος τόσον ήδη χρόνον δια να τους κερδίση, να τους διασπάση, να τους εξουδετερώση. Έπρεπε να πνιγή ο δημοτικός νόμος από τον φατριαστήν νομάρχην καίτι τεταγμένον για να υπακούη εις αυτόν και να τον εκτελή. Και αντί επικυρώσεως απαραιτήτως οφειλομένης προ πολλού, έπρεπε πρώτον, πριν της βουλευτικής ψηφοφορίας, να παυθή δι΄ ανεμώδους προφάσεως ο δημαρχεύων εις των υποψηφίων και μετ΄ αυτού ο γραμματεύς ως εναντίος εις τας παρανομίας με τας οποίας ητοίμαζεν ο έντιμος Μπάστας την εκλογικήν επιτυχίαν του και να αντικαταστήση αγορασθείς ο μηδαμινότατος και άλαλος πάρεδρος Ρένεσης, λαμβάνων από τας χείρας του Μπάστα ως γραμματέα και εν ξοανίδιον, έτοιμον εις πάσαν παρανομίαν και κακήν υπηρεσίαν».
Οι πρόεδροι των χωριών μας το 1962
Το 1962 πρόεδροι στα χωριά μας υπηρετούσαν οι παρακάτω:
Βλάση: Κακούρης Δημήτρης,
Βλαχόπουλο: Κακριδώνης Ευστάθιος,
Δάρα: Μακρινιώτης Ευστάθιος,
Δροσιά: Αθανασόπουλος Παναγιώτης,
Κουρτάκι: Δημητρακόπουλος Φώτης,
Μανιάκι: Ηλιόπουλος Αθανάσιος,
Μαργέλι: Δημητρακόπουλος Σταύρος,
Μεταμόρφωση: Μαρκόπουλος Βασίλειος,
Μηλιώτη: Γεωργόπουλος Σπυρίδων,
Παπαφλέσσα: Φιλόπουλος Ανδρέας,
Πελεκανάδα: Δούβαλης Αθανάσιος,
Πετρίτσι: Καγκαράκης Δημήτριος,
Χαραυγή: Δρακόπουλος Θεοδόσιος,
Χατζή: Μαρκόπουλος Αναστάσιος.
Στο Βλάση εκλέχτηκαν πρόεδροι και πρόεδροι. Όλοι άφησαν μικρό ή μεγάλο έργο. Εκείνος που ξεχωρίζει είναι ο Αλέξανδρος Νέστορας του Νικολάου που είχε γεννηθεί, το 1865, στο Βλάση. Ήταν δραστήριο και ικανό άτομο. Θεοσεβής και σεβαστός στους κατοίκους. Ήταν από τους πρωτεργάτες όταν το Βλάση αποδεκατιζόταν από τη θανατηφόρα γρίπη, το 1918, που αναζήτησε τη σωτηρία στην εικόνα του Αγίου Διονυσίου και μαζί με τον ιερέα του χωριού παπα-Ντούβαλη και άλλους Βλασαίους πήγαν στη Ζάκυνθο και έφεραν στο Βλάση την εικόνα του Αγίου. Η πίστη στον Άγιο Διονύσιο ελάττωσε το κακό, η πίστη έσωσε το Βλάση από τον αφανισμό. Επί προεδρίας του είχε πρωτοστατήσει για το κτίσιμο του σχολείου, της εκκλησίας και του ελαιοτριβείου. Το πηγάδι του χωριού είναι δικό του έργο. Θεωρείται και δίκια από τους ικανότατους και δραστήριους προέδρους με σημαντικότατο έργο στο ενεργητικό του. Ο ίδιος δώρισε, στο τέλος της ζωής του, στην εκκλησία ένα χωράφι που βρισκόταν στη τοποθεσία «Χούνη».
Βλέποντας νέα παιδιά, πλημμυρίζει η ψυχή σου από αισιόδοξα μηνύματα. Το μέλλον ανήκει σε αυτά. Είναι τα όμορφα ανοιξιάτικα λουλούδια. Είναι το ελπιδοφόρο αύριο. Χαρά μας να παρουσιάζουμε από την εφημερίδα μας νέα παιδιά, που μόλις γνωρίζουν το φως της ζωής. Στη φωτογραφία η Καφετζοπούλου Δέσποινα του Δημήτρη και της Αικατερίνης, εγγονή του Βλασαίου Κακούρη Παναγιώτη.
Παπαδόπουλος Γεώργιος
Ένας άξιος αξιωματικός από το Βλαχόπουλο
Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος γεννήθηκε στο Βλαχόπουλο το 1889 και πέθανε στην Αθήνα το 1959. Ακολούθησε επαγγελματική καριέρα ως αξιωματικός στην Ελληνική Χωροφυλακή. Στην περίοδο του πρώτου εθνικού διχασμού αποτάχθηκε από τη Χωροφυλακή ως αντιβενιζελικός. Το 1920 επανήλθε με το βαθμό ανθυπομοιράρχου και αργότερα, το 1929, αναγκάστηκε και πάλι να αποχωρήσει από τη Χωροφυλακή για τα φρονήματά του με το βαθμό του μοιράρχου. Την περίοδο του ελληνοϊταλικού πολέμου ανακλήθηκε στην υπηρεσία και υπηρέτησε στη Στρατιά Ηπείρου. Τους τελευταίους μήνες της κατοχής ανέλαβε καθήκοντα διοικητή Μεσσηνίας της Εθνικής Πολιτοφυλακής, θέση που κράτησε και τους πρώτους μήνες μετά την απελευθέρωση της πόλης της Καλαμάτας. Τη συμμετοχή του στην εθνική αντίσταση πλήρωσε ακριβά αφού υπέστη τεράστιες ταλαιπωρίες στην εξορία που τον πήγαν.
Γεώργιος Μαργέλης
Υποψήφιος βουλευτής το 1924
Για την οικογένεια των Μαργελαίων έχουμε αναφερθεί κατ΄ επανάληψη σ΄ αυτή την εφημερίδα και έχουμε δημοσιοποιήσει τη δράση πολλών μελών της και θα συνεχίσουμε σε κάθε ευκαιρία να παρουσιάζουμε μέλη της, αφού πρόκειται για μια οικογένεια που ξεκίνησε τη δράση της στην επανάσταση του 1821 και άφησε τη σφραγίδα της έως και πρόσφατα στη Βουφράδα. Σήμερα θα παρουσιάσουμε τη δράση του γιατρού Γεωργίου Β. Μαργέλη. Γεννήθηκε το 1888 στο χωριό Μαργέλι και πέθανε το 1925. Σπούδασε γιατρός στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και εξάσκησε το επάγγελμά του στην περιφέρεια της γενέτειράς του. Αναμείχτηκε στην πολιτική με το νεοσύστατο Αγροτικό Κόμμα του Λούλη Τσικλητήρα του οποίου ήταν υποψήφιος βουλευτής Μεσσηνίας το 1924. Έχασε την έδρα για λίγους ψήφους. Η κοινωνική του και ανθρωπιστική του δράση ήταν τεράστια γι΄ αυτό και ήταν αγαπητός σ΄ όλα τα χωριά μας.
Δυο γάιδαροι μαλώνανε σε ξένο αχυρώνα!!!
Υπάρχουν λέξεις και φράσεις που έχουν γίνει παροιμιώδεις. Τις χρησιμοποιούμε στο Βλάση και σ΄ όλα τα Βουφραδοχώρια όλοι μας, χωρίς να ξέρουμε την προέλευσή τους, γνωρίζουμε όμως πολλές φορές τη σημασία τους. Θα προσπαθήσουμε να σας γνωρίσουμε την προέλευση της φράσης «Δυο γάιδαροι μάλωναν σε ξένο αχυρώνα» Τη φράση αυτή την είπε ο Γέρος του Μοριά, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, όταν βρισκόταν στη Ζάκυνθο (πριν αρχίσει η επανάσταση). Τότε άκουσε, πως ο Ναπολέων Βοναπάρτης - αυτοκράτορας της Γαλλίας- μάλωνε με τον τσάρο της Ρωσίας, για το ποιος από τους δυο θα έπαιρνε την Πολωνία.
–Τι είναι αυτή η Πολωνία; ρώτησε ο Κολοκοτρώνης. Του εξήγησαν τότε, πως ήταν ένα κράτος, μια χώρα, που δεν ήταν ούτε γαλλική ούτε ρωσική και πως τσακωνόντουσαν οι δυο μεγάλοι, ποιος θα την πάρει.
-Δυο γάιδαροι μαλώνουνε σε ξένο αχυρώνα, είπε. Από τότε χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα αυτή η φράση.
Το δίμηνο που πέρασε πρόσφεραν ή πλήρωσαν την ετήσια συνδρομή τους στο σύλλογό μας οι παρακάτω συμπατριώτες μας τους οποίους ευχαριστούμε και ελπίζουμε και οι υπόλοιποι να πληρώσουν τη συνδρομή τους γιατί τα χρήματα αυτά είναι ο μοναδικός πόρος του συλλόγου μας: Γιάνναρης Αργύρης 20 ευρώ (ταχυδρομικός υπάλληλος από το Χατζή), Κακούρης Ασημάκης-Κακούρη Σίτσα 50 ευρώ, Κακούρης Βασίλης του Παναγιώτη 50 ευρώ, Σαμπαζιώτης Αργύρης 20 ευρώ, Σαμπαζιώτης Ευστάθιος 15 ευρώ.
Ο Αγιο-Βασίλης ήρθε φέτος και στο Βλάση. Τρανός μάρτυρας η φωτογραφία. Μοίρασε κουραμπιέδες και μελομακάρονα (μάθαμε ότι τα αγόρασε από τον Πέππα στο Χατζή) σε όλους του Βλασαίους που παραβρέθηκαν στη χριστουγεννιάτικη εκδήλωση του συλλόγου. Τον Αγιο-Βασίλη υποδύθηκε υποδειγματικά ο Παναγιώτης Αποστολόπουλος.
Με επιτυχία η χριστουγεννιάτικη εκδήλωση
Πέντε μεγάλες τραπεζαρίες είχαν στηθεί στο «ελαιοτριβείο» προκειμένου όλοι μαζί οι Βλασαίοι να γιορτάσουν τα Χριστούγεννα. Στη φωτογραφία μια από τις τραπεζαρίες. Διακρίνονται απ΄ αριστερά: Φώτης Τσάκαλης, Γιάννης Τσάκαλης, Περικλής Κοτσινονός, Κώστας Μαρινόπουλος, Μιχάλης Αποστολόπουλος, Κακούρη Παναγιώτα, Ηλίας Κακούρης, Δημήτρης Χρ. Κακούρης, Δημήτρης Κ. Κακούρης, Καλλιόπη Κακούρη, Βούλα Μαρινοπούλου, Σούλης Μαρινόπουλος, Θανάσης Κωστολιάς.
Η νέα δημοτική αρχή που προέκυψε στο δήμο Βουφράδας στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές ορκίστηκε στις 24 Δεκεμβρίου 2006 στο δημαρχείο. Μετά την ορκωμοσία στους παραβρισκόμενους μίλησε ο δήμαρχος Κωνσταντίνος Κυριακόπουλος και ο επικεφαλής της μειοψηφίας Γιάννης Λεντούδης.
Καλά ακούσατε. Υπάρχει ένας Βλασαίος που τόσα χρόνια οι πρόεδροι του χωριού μας θα έπρεπε να τον είχαν τιμήσει έστω και μετά το θάνατό του. Έγινε, όμως, ακριβώς το αντίθετο. Άπαντες τον ξέχασαν. Κι΄ όμως, αυτός, όταν ήταν στη ζωή ουδέποτε ξέχασε το χωριό του. Έφυγε μετανάστης στην Αμερική, το 1906, σε ηλικία 18 χρονών, δούλεψε σκληρά και από το υστέρημά του έστειλε χρήματα πίσω, το 1927, στην κοινότητα με τα οποία κατασκευάστηκε η βρύση του χωριού και το γεφύρι που είναι μέσα στο χωριό. Για τη σημασία των έργων αυτών δε χρειάζεται να κάνουμε αναφορά, ο καθένας το γνωρίζει. Πρόκειται για το Γεώργιο Μάστορα του Αθανασίου. Τόσο ο σύλλογος όσο και η δημοτική αρχή οφείλουν έστω και ύστερα από τόσα χρόνια να τιμήσουν αυτό τον ευεργέτη.
Η αρχική ονομασία του χωριού ήταν Αρναούταλη. Αν και υπάρχουν ισχυρισμοί ότι η περιοχή και ο οικισμός πριν οι Τούρκοι δώσουν το όνομα Αρναούταλη και επί βυζαντινής εποχής λεγόταν και πάλι Πετρίτσι. Μάλιστα ή ονομασία Πετρίτσι είναι βυζαντινή ονομασία. Ο Φ. Α. Κομπορόζος σε άρθρο του με τίτλο "Μεσσηνιακά τοπωνύμια", αναφέρει σχετικά με την ονομασία "Πετρίτσι" ότι το χωριό ονομαζόταν έτσι και είχε πάρει το όνομα Αρναούταλη: «Η ονομασία του προήλθε από το βυζαντινό επώνυμο Πετρίτζης (Πετρίτσης), που θα ανήκε στον κτήτορα του τόπου. Στου Πετρίτση (το κτήμα) -στο (χωριό) Πετρίτσι -το Πετρίτσι". Το 1927, με το Διάταγμα της 4ης Νοεμβρίου 1927 που δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ Α 306/1927, το χωριό μετονομάστηκε από Αρναούταλη σε Πετρίτσι.
Θα είχαν ενδιαφέρον και θα φιλοξενούσαμε με ευχαρίστηση στην εφημερίδα μας απόψεις για την ονομασία όχι μόνο του Πετριτσίου αλλά και οποιουδήποτε χωριού της περιοχής μας.
Μετά την απελευθέρωση από τον τούρκικο ζυγό το χωριό Αρναούταλη εντάχτηκε στο δήμο Βουφράδας. Το 1912, με το Β.Δ. της 31 ης-8 που δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ Α 262/1912, ο οικισμός Αρναούταλη μαζί με τον οικισμό Γκρούστεσι αποτέλεσαν κοινότητα που είχε έδρα το Γκρούστεσι.
Το 1929, με το Διάταγμα της 4ης-7, που δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ Α 221/1929, το χωριό Πετρίτσι αποσπάστηκε από την κοινότητα Γκρουστεσίου και αποτέλεσε ξεχωριστή κοινότητα.
Το Πετρίτσι έχει έκταση 4 τετραγωνικά χιλιόμετρα και υψόμετρο 380 μέτρα. Διαθέτει 3.000 στρέμματα καλλιεργήσιμα και 700 στρέμματα με δασώδεις εκτάσεις.
Η κοινότητα Πετριτσίου καταργήθηκε με το νόμο 2539/97 (ΦΕΚ Α 244/4-12- 97) και ο οικισμός εντάχθηκε στο δήμο Βουφράδων.
ΠΛΗΘΥΣΜIΑΚΗ ΕΞΕΛΙΞΗ ΠΕΤΡΙΤΣΙΟΥ
1846 Αρναούταλη 77 κάτοικοι
1889 Αρναούταλι 209 κάτοικοι
1920 Αρναούταλι 299 κάτοικοι
1928 Πετρίτσι 345 κάτοικοι
1940 Πετρίτσιον 418 κάτοικοι
1951 Πετρίτσιον 427 κάτοικοι
1961 Πετρίτσιον 403 κάτοικοι
1971 Πετρίτσιον 310 κάτοικοι
1981 Πετρίτσι 273 κάτοικοι
1991 Πετρίτσι 228 κάτοικοι
 |
Ξεφυλλίζοντας λίγο τα εκκλησιαστικά περασμένα της περιοχής μας σήμερα, στο φύλλο αυτό της εφημερίδας μας, θα σταθούμε στο χωριό Μεταμόρφωση (Σκάρμιγκα) για να παρουσιάσουμε τους ιερείς που διακόνευσαν στον Ιερό Ναό των Αγίων Πάντων από το 1838 ως σήμερα. Οι ιερείς είναι οι παρακάτω:
|
|---|---|
|
|
Το Νοέμβριο στο γυμνάσιο Χατζή του δήμου μας πραγματοποιήθηκαν μαθητικές εκλογές για ανάδειξη του 15μελούς συμβουλίου και των συμβουλίων των τάξεων των μαθητών. Για το 15μελές συμβούλιο εκλέχτηκαν οι: Κωνσταντίνος Κωσταράκης, Δήμητρα Μαρκοπούλου, Θεόδωρος Δημόπουλος, Εμμανουήλ Μανικάκης, Γεώργιος Δημόπουλος, Γεωργία-Νικόλ Μπούκα, Ωλτγιάν Ντισσιάι, Σταυρούλα Διονυσοπούλου, Ελευθέριος Σταματελόπουλος, Μαρία Τσίρκα, Αλέξανδρος Αντωνόπουλος, Καλλιόπη Διονυσοπούλου, Κωνσταντίνος Τσίρκας, Γεώργιος Ταφάνι. Στην Α΄ τάξη εκλέχτηκαν οι: Απόστολος Καυκάς, Δήμητρα Μαρκοπούλου, Αλέξανδρος Αντωνόπουλος, Καλλιόπη Διονυσοπούλου, Γεώργιος Ταφάνι. Στη Β΄ τάξη εκλέχτηκαν οι: Θεόδωρος Δημόπουλος, Εμμανουήλ Μανικάκης, Λισιέν Τοπούρια, Γεώργιος Δημόπουλος, Ελευθέριος Σταματελόπουλος τακτικά μέλη, Γεωργία-Νικόλ Μπούκα, Κωνσταντίνος Τσίρκας αναπληρωματικά μέλη. Στη Γ΄ τάξη εκλέχτηκαν οι: Βασίλειος Γραμματικόπουλος, Σταυρούλα Διονυσοπούλου, Κωνσταντίνος Κωσταράκης, Μαρία Τσίρκα, Ωλτγιάν Ντισσιάι.
Τα χωριά μας είναι πλούσια σε παράδοση, σε ήθη και σε έθιμα. Σήμερα θα αναφερθούμε σε ένα έθιμο που συναντούσαμε παλαιότερα στο Βλαχόπουλο τη μέρα των Θεοφανείων ή Φώτων όπως αποκαλούμε στα χωριά μας τη μέρα αυτή. Οι νοικοκυρές, λοιπόν, στο Βλαχόπουλο, μάζευαν από το παραγώνι ή το τζάκι τη στάχτη που είχε συγκεντρωθεί εκεί καθόλη την διάρκεια του δωδεκαημέρου. Αυτήν τη στάχτη δεν την πέταγαν, την φύλαγαν και πήγαιναν με αυτήν στα χωράφια, έριχναν λίγη από αυτήν στο έδαφος και πίστευαν ότι θα τους προστατεύσει από τα ζιζάνια και το χαλάζι. Ότι θα καθαρίσει το σπόρο της σποράς και ότι θα είναι πολύ απολυμαντική. Επιπλέον στο Βλαχόπουλο μάζευαν αυτήν τη στάχτη σε μία σακούλα και την έριχναν γύρω από τα σπίτια ξορκίζοντας έτσι τα φίδια και τα ποντίκια λέγοντας:«Να φύγετε από εδώ, να πάτε στον τόπο και τον βρόντο και στον έρημο κόσμο, εκεί να πα να μείνετε και πίσω μην γυρίσετε.»
Ο Παναγιώτης Σταυρόπουλος από το Χατζή που κατασκευάζει το εξωκλήσι στην περιοχή Καμάρι και η οποία θα αφιερωθεί στην Αγία Ελένη μας ζήτησε μέσω της εφημερίδας μας να ευχαριστήσει το Σύλλογο των Απανταχού Μηλιωταίων γιατί πρόσφεραν το ποσό των 300 Ευρώ για την αποπεράτωση της εκκλησίας.
Αλεβίζος Κωνσταντίνος: Ο εκδότης του «ΝΕΣΤΩΡ»
Μια από τις Μεσσηνιακές εφημερίδες που αγαπήθηκε από το πολυπληθές αναγνωστικό κοινό και έγραψε τη δικιά της ιστορία ήταν και «Ο Νέστωρ» που εξέδιδε από το 1957 έως το 2000 περίπου ο Χατζαίος Κωνσταντίνος Χρ. Αλεβίζος. Ο Κ. Αλεβίζος ήταν ένα ανήσυχο και δημιουργικό άτομο που είχε γεννηθεί στο Χατζή το 1912 και πέθανε στην Αθήνα το 2001. Αποφοίτησε από τη Σχολή Αξιωματικών Στρατιωτικών Υπηρεσιών το 1940 με το βαθμό του Ανθυπολοχαγού Διαχειρίσεως. Στον πόλεμο του 1940 τραυματίστηκε. Αποστρατεύτηκε ως ανάπηρος το 1952 με το βαθμό του Λοχαγού. Από το 1957 άρχισε να ασχολείται με τη δημοσιογραφία και ως εκδότης εξέδιδε την εφημερίδα «Ο Νέστωρ» που πρόβαλλε κατά κόρο την Πυλία και ιδιαίτερα τα Βουφραδοχώρια. Ο συμπατριώτης μας λογοτέχνης από τη Δροσιά Δημήτρης Κανελλόπουλος συνήθιζε να λέει ότι ο Κωνσταντίνος Αλεβίζος ήταν «Μια εξέχουσα φυσιογνωμία, πάντοτε μειλίχιος και ανεξίκακος μακριά από τις προκαταλήψεις και τα πάθη που φόρτωσε τον κόσμο της ηλικίας του ο εμφύλιος».
Η παράδοση και στο χωριό αυτό είναι πλουσιότατη. Κάθε τι γινόταν με ιεροτελεστία. Ακόμη και το βγάλσιμο ενός δοντιού είχε και αυτό τη δικιά του ιεροτελεστία. Μη φαντάζεστε οδοντιάτρους και διάφορα τέτοια. Μια πένσα και ο Θανάσης ο Κοτσόβολος το έβγαζε σε χρόνο ρεκόρ. Οι πιτσιρικάδες το έβγαζαν το δόντι δένοντάς το με μια κλωστή σε μια πόρτα. Ύστερα ο πατέρας ή η μητέρα άνοιγε με δύναμη την πόρτα και το δόντι είχε βγει. Έτσι, σύμφωνα με την παράδοση όταν πονούσε κάποιο δόντι και έπρεπε να βγει ή όταν οι πιτσιρικάδες άλλαζαν τα πρώτα δόντια τους τότε έπαιρναν το δόντι που έβγαινε και το πετούσαν στα κεραμίδια του σπιτιού λέγοντας: «Να κουρούνα κόκαλα και δώσμου σιδερένια για να μασάω τα κουκιά να τρώω τα παξιμάδια». Πίστευαν ότι έτσι δυνάμωναν τις οδοντοστοιχίες τους...
Η Πρωτοχρονιά ήταν και παραμένει πάντα ο μεγαλύτερος σταθμός της ζωής του ανθρώπου. Κλείνει ο κύκλος της περασμένης χρονιάς και συνεχίζεται η ζωή χωρίς να διακόψει μέσα στο άπειρο του χρόνου. Τη νύχτα αυτή, ένα δευτερόλεπτο και... το σκηνικό της ζωής αλλάζει αυτόματα. Το χτες γίνεται σήμερα και ο χρόνος κάνει ένα ακόμα βήμα προς την αιωνιότητα. Αυτή τη βραδιά όλα μεγαλώνουν κατά ένα χρόνο. Τη θέση του παλιού την διαδέχεται το καινούργιο. Σ΄ αυτή τη χρονική στιγμή οι άνθρωποι ύφαναν τα δικά τους έθιμα. Για παράδειγμα στο Βλαχόπουλο, ανήμερα της Πρωτοχρονιάς και πριν να τους επισκεφθεί κανείς στο σπίτι, κάποιος πήγαινε και καθότανε στο παράθυρο και κοίταζε στο δρόμο, για να δει ποιος θα πρωτοπερνούσε απ' έξω. Αν ο άνθρωπος αυτός ήταν ο καλός, φώναζε και τους άλλους, για να τον δούνε, "για να τους πάει καλά η χρονιά". Αν όχι, τότε δεν μιλούσε και έφευγε από το παράθυρο. Το ίδιο έκαναν και τα κορίτσια της παλιάς Αθήνας, με τη διαφορά πως αυτά κάθονταν στο παράθυρο μετά τα μεσάνυχτα που άλλαζε ο χρόνος και κοιτάζοντας σ' ένα καθρέφτη περίμεναν ν' ακούσουν κάποιο αντρικό όνομα απ' τους διαβάτες, που θα περνούσαν απ' έξω. Μόλις άκουγαν το πρώτο αντρικό όνομα, έκαναν τρεις φορές το σταυρό τους και λέγανε σιγανά, για να μην τους ακούσει κανείς: Το όνομα που άκουσα, να είναι τ' όνομά του! Του χρόνου να ΄ναι κύρης μου κι εγώ να ΄μαι κυρά του. Ύστερα άφηναν τον καθρέφτη στο παράθυρο και πήγαιναν να κοιμηθούν. Το πρωί, αν ο καθρέφτης ήταν καθαρός και δεν ήταν θαμπωμένος από την υγρασία, τότε δε θα είχαν καμιά στενοχώρια όλο το χρόνο.
Ο σκουπιδότοπος του νεκροταφείου στο Βλάση
Κύριοι της δημοτικής αρχής κάτι πρέπει να γίνει με τα σκουπίδια που υπάρχουν στην είσοδο του νεκροταφείου στο Βλάση. Αν δεν μπορεί να πηγαίνει το απορριμματοφόρο να τα μαζεύει βάλτε επιτέλους δυο βαρέλια με πλαστικές σακούλες που μεταφέρονται εύκολα. Δεν τιμά κανέναν αυτή η κατάσταση.
Ξενοδοχεία και μύλοι της Βουφράδας το 1840
Το 1840 στα γεωγραφικά όρια της Βουφράδας λειτουργούσαν τα παρακάτω ξενοδοχεία και μύλοι: Μύλος Χατζή, Μύλοι Ζουρλοδερβίση, Μύλος Σουλεϊμάναγα, Μύλος Ισαγά, Μύλος Αλμπαναίων, Ξενοδοχείο Σαγιά και Ξενοδοχείο Λυκοτραφίτη. Η σύνταξη της εφημερίδας μας συγκεντρώνει στοιχεία προκειμένου να καταγράψει την ακριβή θέση και των μύλων και των ξενοδοχείων. Όποιοι από τους αναγνώστες μας διαθέτουν στοιχεία παράκληση να μας τα γνωρίσουν για να τα δημοσιεύσουμε.
Εδέησε ο Θεός και οι αρμόδιοι ενδιαφέρθηκαν και έκλεισαν οι λακκούβες του οδικού άξονα Κουρτάκι-Βλάση-Άγιοι Απόστολοι που ταλαιπωρούσαν τους κατοίκους. Οι λακκούβες έκλεισαν με χρηματοδότηση της νομαρχίας Μεσσηνίας η οποία διέθεσε το ποσό 30.000 ευρώ. Τα χρήματα είχαν εξασφαλιστεί από τη Νομαρχία τον Ιανουάριο του 2006.
Τελικά, λίγες μέρες πριν από τις δημοτικές εκλογές ο δήμος Βουφράδας αποφάσισε να ρίξει άσφαλτο στο χωματόδρομο που υπήρχε στα νεοκτισμένα σπίτια στη δυτική πλευρά του χωριού Βλάση. Με τη μόνη διαφορά ότι το έργο δεν το ολοκλήρωσε και το άφησε στη μέση. Δεν ακολούθησε τη μελέτη που έλεγε ότι το έργο θα έπρεπε να ξεκινήσει από το πηγάδι του χωριού και να φτάσει μέχρι την περιοχή του γεφυριού. Επλίζουμε να μην περιμένουν οι κάτοικοι των σπιτιών τις επόμενες εκλογές για να ολοκληρωθεί το έργο... Ελπίζουμε...
Ένας Χωραϊτης Αντιπρόεδρος Κυβέρνησης
Πόσες φορές έχουμε πει και πόσες το έχουμε γράψει ότι οι Μεσσήνιοι όπου και αν βρέθηκαν, με τα μεταναστευτικά ρεύματα που γνώρισε αυτός ο τόπος, προόδευσαν. Τρανό παράδειγμα ο Χωραϊτης Σταύρος Κωνσταντακόπουλος. Ο πατέρας του μετανάστευσε στη Μελβούρνη της Αυστραλίας το 1953. Οκτώ χρόνια αργότερα επέστρεψε στην Ελλάδα και παντρεύτηκε τη γυναίκα του Αγγελική. Το 1962 η οικογένεια Κωνσταντακόπουλου επέστρεψε και πάλι στη Μελβούρνη, όπου γεννήθηκε στις 17 Σεπτεμβρίου ο Σταύρος Κωνσταντακόπουλος. Το 1980 η οικογένεια Κωνσταντακόπουλου μετακόμισε στην Τασμανία όπου ο Σταύρος Κωνσταντακόπουλος ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο πανεπιστήμιο Χόμπαρτ της Τασμανίας. Ανέπτυξε έντονη δράση στα κοινά. Εκλέχτηκε αρχικά δημοτικός σύμβουλος στο Μπέρνι και μετά δήμαρχος. Το 1988 ο πρωθυπουργός της Τασμανίας Τζιμ Μπέικον τον συμπεριλαμβάνει στους υποψήφιους βουλευτές του εργατικού κόμματος. Η εκλογή του έρχεται με συντριπτικό ποσοστό. Επανεκλέγεται βουλευτής και τον Οκτώβριο του 2006 η κοινοβουλευτική ομάδα του κυβερνώντος κόμματος τον εξέλεξε αντιπρόεδρο της κυβέρνησης. Η πορεία αυτού του συμπατριώτη μας κάνει όλους περήφανους. Έχω, όμως, μια απορία. Τι θα γινόταν αν στην Ελλάδα γινόταν ένας από την Τασμανία αντιπρόεδρος ελληνικής κυβέρνησης; Να μην πω Αλβανός... Έτσι για προβληματισμό.
Αγαπητοί Συμπατριώτες
Θέλω, μέσα από την εφημερίδα του χωριού μας, να σας ευχαριστήσω από τα βάθη της ψυχής μου για την εμπιστοσύνη που μου δείξατε στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές. Ήταν και είναι μεγάλη τιμή για μένα η αγάπη που εκφράστηκε στην κάλπη για το τοπικό συμβούλιο. Θα αγωνιστώ για την ανάπτυξη του χωριού μας και θα τιμήσω στο ακέραιο την εμπιστοσύνη που μου δείξατε. Θα είμαι πάντα δίπλα σας στα μικρά και μεγάλα προβλήματα που γεννά η ίδια η ζωή.
Σας ευχαριστώ.
Σφραγίδα της κοινότητας και υπογραφή του προέδρου Ιωάννη Μάστορα από πρακτικό του 1941. Ο Μάστορας Ιωάννης του Αθανασίου γεννήθηκε στο Βλάση το 1902. Παντρεύτηκε τη Μαυρούλη Παναγιώτα του Νικολάου που είχε γεννηθεί το 1900 στο Βλαχόπουλο. Έντονη προσωπικότητα ασχολήθηκε με τα κοινά και ιδιαίτερα με την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Διαδέχτηκε στην προεδρία της κοινότητας τον Κοτσόβολο Ιωάννη του Αναστασίου το 1936. Το μεγαλύτερο μέρος της θητείας του το έκανε προπολεμικά αλλά έμεινε στο πηδάλιο της κοινότητας ως το 1949 που τον διαδέχτηκε ο Αριστείδης Μυλωνάς.
Διασκέδασαν και οι δημοτικοί σύμβουλοι
Στην πρόσφατη χριστουγεννιάτικη εκδήλωση του συλλόγου μας παραβρέθηκαν και δημοτικοί σύμβουλοι που διασκέδασαν μαζί μας όπως η Δημητρακοπούλου Λέττα από το Κουρτάκι που ο φωτογραφικός φακός αποτυπώνει τη στιγμή που χορεύει ζεμπέκικο. Ακόμη ήταν στην εκδήλωση οι δημοτικοί σύμβουλοι Δημήτρης Γιαννόπουλος και Θανάσης Γεωργόπουλος από το Μηλιώτη και Λεντούδης Γιάννης από Βλάση. Ήταν και η πρόεδρος του τοπικού συμβουλίου Βλάση Σίτσα Κακούρη.
